Εξάμηνο είναι, θα περάσει...

Πάνε οι θρυλικές μέρες στη βιβλιοθήκη, περάσανε γι αυτό το εξάμηνο κι εγώ νοιώθω μέσα μου ένα ατέρμονο κενό...Κρίμα γιατί είχα περάσει πάρα πολύ ωραία, αυτή η εξεταστική όλα τα είχε, σεχ, βία, γυμνό, ξύλο, ποζεριές, ανταγωνισμούς, ατέρμονες εσωτερικές αναζητήσεις (του τύπου που πάω, τι κανω σε αυτή τη ζωή, άντε πάμε για κανέναν καφέ;) και άλλα τέτοια όμορφα, αχ πολύ θα μου λείψουν, αλλά δεν πειράζει θα κάνω υπομονή, γιατί το επόμενο εξάμηνο θα έχω πολύ περισσότερα να διαβάσω, οπότε θα ξαναπάω βιβλιοθήκη με το laptop κι ας με λένε ψώνιο, γιατί μόνο εγώ είμαι, είναι πάρα πολλοί που το φέρνουν εκεί, ειδικά στην είσοδο που έχει δύο τραπέζια γεμάτα χακεράδες που μοιάζουν λες και παίζουν όλη μέρα WoW.

Σήμερα λοιπόν πήγα στο ολοκαίνουριο μάθημα του εξαμήνου. Αυτό μας το κάνει καθηγήτρια αλλά επειδή δεν είναι της κατεύθυνσής μας, μας μίλαγε λες και είμασταν τσομπάνηδες που κατεβήκαμε από τα βουνά και δεν είχαμε ιδέα από υπολογιστές, σαν να είμασταν τίποτα ζώα νόμιζε και μου την ψιλοέσπασε γιατί εντάξει μπορεί να μην ξέρω πια και τόσα πολλά, αλλά μια ιδέα την έχω κι εγώ σαν παιδί κι αυτή χωρίς να ξέρει πώς μιλάει έτσι; Κατάλαβα ότι είπε σήμερα αφού. Αλλά δεν πειράζει, στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό που λέει και η γιαγιά μου (τώρα δεν ξέρω αν ταιριάζει η παροιμία στην περίπτωση, αλλά αυτή μου ρθε, αυτή λέω, πειράζει;)

Μετά ήταν πολύ ωραία γιατί είχαμε μόνο ένα δύωρο και πήγαμε για καφέ και είχα πάρει και την καινούρια μου υπερτέλεια φωτογραφική μηχανή και έβγαζα φώτο όλον τον κόσμο και αυτός άλλο που δεν ήθελε, έπαιρναν πόζες όλοι, καλές ψωνάρες είναι και του λόγου τους. Όχι για να μη λένε ότι μόνο εγώ ψωνίζομαι, έχω και ντοκουμέντα σαν το Μάκη.

Αυτά για σήμερα, είπα να αφήσω για λίγο τα βαθυστόχαστα posts, γιατί δεν είναι και τόσο του στυλ μου, και να επιστρέψω στο παλιό καλό χαζοχαρούμενο ύφος μου.

Η γενιά που πνίγηκε στο lifestyle

"Η γενιά που πνίγηκε στο lifestyle (...αγνώστου συγγραφέα...)

Είσαι γύρω στα 30 (πάνω / κάτω μία πενταετία). Έχεις σπουδάσει, απέκτησες μεταπτυχιακό, μιλάς μία με δύο ξένες γλώσσες. Όταν ήσουν 10 ετών, ήθελες να γίνεις πιλότος/αστυνομικός/δάσκαλος. Στα 15 σου, ιατρός/δικηγόρος/αρχιτέκτονας και στα 20, brand manager/project manager/IT specialist. Σήμερα και κοιτώντας το γραφείο όπου δουλεύεις, συνειδητοποιείς ότι καλύτερα να είχες μείνει στο αρχικό plan. Πηγαίνεις γυμναστήριο (όποτε μπορέσεις, μία φορά το εξάμηνο), κάνεις συχνά δίαιτες και διαβάζεις το ζώδιό σου χωρίς να ντρέπεσαι γι αυτό.

Έχεις διάφορα ενδιαφέροντα, σου αρέσει το έντεχνο, νιώθεις καλλιεργημένος, διαβάζεις λιγότερο απ όσο θα ήθελες, βλέπεις Fame Story και πηγαίνεις σινεμά.

Στη ντουλάπα σου έχεις ακόμη μερικά ξεχασμένα τεύχη του Κλικ και στη βιβλιοθήκη σου υπάρχουν βιβλία του Μαρκές και του Ουμπέρτο Έκο.

Έχεις πληθώρα cds, τα οποία σπανίως ακούς.Αγοράζεις τουλάχιστον δύο εφημερίδες κάθε Κυριακή (με κριτήριο το dvd) και αρχίζεις την ανάγνωσή τους από τα ένθετα: πρώτα τα διαφημιστικά, μετά τα τηλεοπτικά, τα lifestyle και τέλος -αν προλάβεις- ρίχνεις και μια
ματιά στην εφημερίδα.

Ξυπνάς κάθε πρωί με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και πίνεις έναν καφέ.

Ντύνεσαι. Βγάζεις από την πρίζα τον φορτιστή και βάζεις στην τσάντα σου Το κινητό. Παίρνεις το αυτοκίνητο, το μετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και πηγαίνεις στη δουλειά (την οποία δυσκολεύθηκες να βρεις, αλλά τέτοια που είναι, εύχεσαι να μην την είχες βρει), πίνεις έναν καφέ, τσεκάρεις το e-mail σου, ανοίγεις το in.gr, διαβάζεις το Μετρόραμα και την AthensVoice, παίρνεις κάνα τηλέφωνο, κουτσομπολεύεις με τους συναδέλφους, χασμουριέσαι κι αρχίζεις να μελετάς νούμερα και να γράφεις αναφορές.
Κατά τη διάρκεια της μέρας, πετάγεσαι να πληρώσεις το κινητό, τη ΔΕΗ, την Tellas, τη δόση
για το αυτοκίνητο. Παίρνεις και μία τυρόπιτα. Όταν τη φας, αισθάνεσαι ενοχές για τις θερμίδες που απέκτησες, για τις κακές διατροφικές σου συνήθειες, για τα ευρώ που ξοδεύεις αλόγιστα σε σαχλαμάρες, για τα παιδάκια στο Τζιμπουτί που δεν έχουν να φάνε.

Σχολάς (γύρω στις 4, στις 5 ή ίσως και στις 7:30). Παίρνεις το αυτοκίνητο, το μετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και γυρίζεις πίσω πτώμα. Δεν έχεις καμία όρεξη να βγεις, αλλά για να μην σε πουν αντικοινωνικό κανονίζεις να βρεθείς με την παρέα σου στην άλλη άκρη της πόλης, σε ένα μπαράκι πολύ κατώτερο από το κουτούκι που βρίσκεται στη γωνία, ακριβώς δίπλα στο σπίτι σου. Όταν φθάσεις στο μπαράκι κι αφού ταλαιπωρηθείς να βρεις θέση να παρκάρεις, στριμώχνεσαι σε ένα τραπεζάκι ασφυκτικά τοποθετημένο ανάμεσα σε άλλα και νιώθεις και χαρούμενος που βρήκες να κάτσεις. Εκνευρίζεσαι με την κάπνα, τη μουσική, το γέλιο της κυρίας στο διπλανό τραπέζι, την αγένεια της σερβιτόρας και βεβαίως τον αδικαιολόγητα υπέρογκο λογαριασμό, που σου δημιουργεί και πάλι τους γνωστούς συνειρμούς για τα πεταμένα ευρώ και τα παιδάκια στο Τζιμπουτί.

Είχες όνειρα. Ω ναι! Ήθελες να παντρευτείς, να κάνεις πολλά παιδάκια και να αγοράσεις ένα μεγάλο σπίτι με θέα τη θάλασσα. Τωρα καλόμαθες και ανατριχιάζεις στη σκέψη και μόνο. Κοιτάς και την τελευταία μισθοδοσία σου και συμβιβάζεσαι, στην καλύτερη με πολιτικό γάμο, ένα παιδί και θέα στον ακάλυπτο. Κορνιζάρεις και κρεμάς στον τοίχο, τα πτυχία που είχαν υποσχεθεί να σε κάνουν brand manager/project manager/IT specialist. Συμβιβάζεσαι με την κακογουστιά, την αγένεια, την αναξιοκρατία, τη μαζικότητα.

Συμβιβάζεσαι με το έτερον ήμισυ, παρά το γεγονός ότι κατά βάθος είσαι εγωιστής και θα ήθελες να είσαι πάντα από πάνω. Ας όψεται η χαμηλή αυτοεκτίμηση που σου κληροδότησε το Κλικ, το Νίτρο, το 01, ο Ζαμπούνης, η Πετρουλάκη, η οικογένεια Φόρεστερ και όλος αυτός ο δήθεν υπέρλαμπρος κόσμος της χαλαρότητας, της ευδαιμονίας και της ευζωίας. Ξέρεις ότι δεν είσαι πανέξυπνος, πανέμορφος, επιτυχημένος, politically correct. Συμβιβάζεσαι και με αυτό. Εντέλει, φθάνεις να συμβιβάζεσαι με τον συμβιβασμό.

Συνειδητοποίησες ότι η γενιά σου έχαψε την παραμύθα που της σερβίρανε οι λογής-λογής Κωστόπουλοι. Την παραμύθα του χύμα, του εύκολου, του ωχαδελφισμού, της νέο-μαγκιάς. Κι ύστερα, ώσπου να το συνειδητοποιήσεις. μεγάλωσες! «Μα δεν μπορεί ΕΓΩ ο επίδοξος brand manager/project manager/IT specialist να είμαι ακόμη εδώ, στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στην Πλατεία Βικτωρίας» σκέφτεσαι. «Πότε θα πάω εκδρομές σε εξωτικούς προορισμούς;

Πότε θα μείνω σε εκείνο το ξενοδοχείο που μοιάζει με καράβι, στο Ντουμπάι;

Πότε θα αγοράσω τηλεόραση plasma για να την εγκαταστήσω στο playroom μου;

Πότε θα μετακομίσω σε μεζονέτα στην εξοχή; Πότε θα βρω το χρόνο να διαβάσω όλα τα βιβλία που θέλω, να ταξινομήσω όλα τα άρθρα που έχω κρατήσει, να ακούσω όλα τα cds που έχω αντιγράψει και να δω όλα τα dvds που έχω συγκεντρώσει από τις εφημερίδες; Ποιος θα μου πει πότε να επαναστατήσω επιτέλους;»

Υπήρξαν γενιές που ανδρώθηκαν μέσα από ένδοξες επαναστάσεις. Όλοι, έφαγαν τελικά τα μούτρα τους, αλλά τους έμεινε τουλάχιστον η ανάμνηση ότι αγωνίσθηκαν για κάτι. Λυπάμαι πολύ. Εσείς αγαπητέ μου είστε ο πιο αδύναμος κρίκος. Η ιστορία σας κλήρωσε κι εσάς μία κάποια επανάσταση. Την επανάσταση του lifestyle και της τεχνολογίας. Είστε ένας φρενήρης, ανικανοποίητος καταναλωτής. Καλή σας νύχτα."

Κρητικοί Ολυμπιακοί Αγώνες

Rosetta Stoned

Alrighty, then ... picture this if you will.

10 to 2 AM, X, Yogi DMT, and a box of Krispy Kremes,
in my "need to know" pose, just outside of Area 51
Contemplating the whole "chosen people" thingy
when a flaming stealth banana split the sky
like one would hope
but never really expect
to see in a place like this.
Cutting right angle donuts
on a dime
and stopping right at my Birkenstocks,
and me yelping...

Holy fucking shit!

Then the X-Files being,
Looking like some kind of blue-green Jackie Chan
with Isabella Rossellini lips,
and breath that reeked of
vanilla Chig Champa
Did a slow-mo Matrix descent
Outta the butt end
of the banana vessel
And hovered
above my bug-eyes,
my gaping jaw,
and my sweaty L. Ron Hubbard upper lip,
and all I could think was:
"I hope Uncle Martin here doesn't notice
that I pissed my fuckin' pants."

So light in his way,
Like an apparition
He had me crying out:
"Fuck me
It's gotta be
the Deadhead Chemistry
The blotter got right on top of me
Got me seein' E-motherfuckin'-T!"

And after calming me down
with some orange slices
and some fetal spooning,
E.T. revealed to me his singular purpose.
He said, "You are the Chosen One,
the One who will deliver the message.
A message of hope for those who choose to hear it
and a warning for those who do not."
Me. The Chosen One?
They chose me!!!
And I didn't even graduate from fuckin' high school.

You'd better...
You'd better...
You'd better...
You'd better listen.

Then he looked right through me
With somniferous almond eyes
Don't even know what that means
Must remember to write it down
This is so real
Like the time Dave floated away
See, my heart is pounding
'Cause this shit never happens to me

I can't breathe right now!

It was so real,
Like I woke up in Wonderland.
All sorta terrifying
I don't wanna be all alone
While I tell this story.
And can anyone tell me why
Y'all sound like Peanuts parents?
Will I ever be coming down?
This is so real
Finally, it's my lucky day
See, my heart is racing
'Cause this shit never happens to me

I can't breathe right now!

You believe me, don't you?
Please believe what I've just said!
See the Dead ain't touring
And this wasn't all in my head.
See, they took me by the hand
And invited me right in.
Then they showed me something
I don't even know where to begin.

Strapped down to my bed
Feet cold and eyes red
I'm out of my head
Am I alive? Am I dead?
Can't remember what they said
God damn, shit the bed.

Hey ...

Overwhelmed as one would be, placed in my position.
Such a heavy burden now to be the One
Born to bear and bring to all the details of our ending,
To write it down for all the world to see.

But I forgot my pen
Shit the bed again ...
Typical.

Strapped down to my bed
Feet cold and eyes red
I'm out of my head
Am I alive? Am I dead?
Sunkist and Sudafed *
Gyroscopes and infrared
Won't help, I'm brain dead
Can't remember what they said
God damn, shit the bed

I can't remember what they said to me
Can't remember what they said to make me out to be the hero
Can't remember what they said
Bob help me!
Can't remember what they said

Don't know, and we won't know

God damn, shit the bed!

Τελευταία Μέρα

Αύριο δίνω το τελευταίο μάθημα γι αυτή την εξεταστική.
Συνολικά αυτές τις 5 μέρες έχω φάει κατά μέσο όρο ένα σάντουιτς κάθε μέρα.
Έχω περάσει κατά μέσο όρο 10 ώρες την ημέρα στη βιβλιοθήκη.
Έχω πιεί κατά μέσο όρο 3 καφέδες την ημέρα : 2 γαλλικούς κι έναν νες.
Τα διαλείμματά μου είναι κατά μέσο όρο 2 πρωινά και 2 απογευματινά. Α είναι και ένα το μεσημεριανό για φαί που κρατάει παραπάνω.

Τώρα που τελειώνω νοιώθω ένα κενό.

Σοφά Λόγια

Αν αγαπάς κάτι , άστο ελεύθερο.

Αν επιστρέψει, θα είναι δικό σου για πάντα...

Αν δεν επιστρέψει, δεν ήταν ποτέ δικό σου...

Αλλά...

Αν κάθεται στο σαλόνι σου, χρησιμοποιεί το τηλεκοντρόλ σου, ανακατώνει τα πράγματά σου, τρώει το φαγητό σου, μιλάει στο τηλέφωνό σου, δανείζεται το αυτοκίνητό σου, παίρνει τα λεφτά σου και δε φαίνεται να συνειδητοποιεί πως το έχεις αφήσει ελεύθερο τότε...

...προφανώς είτε το έχεις παντρευτεί είτε το έχεις γεννήσει!

Ένα στα γρήγορα

Όχι, τέτοιο ιιιιιιι ντροπήηη που πήγε το διεστραμμένο και άρρωστο μυαλό σας;
Blog εννοώ.
Χαίρεται και πάλι από την όμορφη Θεσσαλονίκη και από την επίσης πανέμορφη βιβλιοθήκη.
Σήμερα ήρθα με το Φώτη να διαβάσω, και τώρα που βγήκε έξω να μιλήσει στο κινήτο, γιατί όπως είχα πει κάπου αλλού, ο θείος κάνει περιπολίες και σε βγάζει έξω άμα σε δει να κάνεις φασαρίες, τώρα λοιπόν βρήκα ευκαιρία να γράψω γιατί η αφεντιά του λέει είναι αντι-blog και υπερ-forum, όπως κι εγώ άλλωστε, αλλά τελευταία έχω αρχίσει να αλλάζω τακτική, οπότε ας θεωρήσουμε ότι είμαι σε ένα προπαρασκευαστικό στάδιο και ακόμα το δοκιμάζω και άμα δεν μ' αρέσει θα εγκαταλείψω και γι αυτό τώρα που δεν είναι εδω γράφω ένα blog στα γρήγορα γιατί μετα θα μουρμουράει, θα με λέει προδότρα και δεν είμαι όμως, απλά δοκιμάζω όπως είπα πιο πριν, και αστονα να λέει, ούτως ή άλλως στο χέρι τον έχω γιατί έχει κατεβάσει λογισμικό για να βρίσκει εξωγήινους.
Σήμερα είναι πολύ ήσυχα τα πράγματα, πού τα προχτεσινά με το ξύλο και τα αίματα. Άμα λέω αίματα ο Τόλης χλωμιάζει και δε νοιώθει καλά και προχτές που ήμουνα δουλειά και του είχα πει τι είχε γίνει, μόνο που δε με έδειρε. Αλλά δε με έδειρε τελικά γιατί του είπα ότι ξέρω καράτε.
Αυτά τα ολίγα, επιστρέφω στο διάβασμα.
Άμα ξαναπέσει ξύλο, θα κάνω πιο καλό ρεπορτάζ και θα έχω και φώτο.

Χθες έπεσε ξύλο

Χθες έγραψα το μάθημα που ήταν να γράψω, και έκανα και σκονάκι αλλά δε χρειάστηκε γιατί ο επιτηρητής ήταν ντιπ ζώον και ανοίξαμε όλοι βιβλία.
Μετά πήγα πάλι βιβλιοθήκη για να κάνω μία εργασία για εκείνον το καθηγητή που σας είπα ότι είναι περίεργος, βλάκας και χαζός και τον αντιπαθώ; Ε, αυτόν. Κι εκεί που καθόμουν ήσυχα ήσυχα και έκανα τη δουλειά μου, ένα σούσουρο, ένα κακό, και είδα κάτι τυπάδες, έναν ψηλό κι έναν κοντό (τον κοντό δεν τον είδα, μου είπανε ότι ήταν κοντός, εγώ δεν τον είδα γιατί ήταν κοντός όπως είπα) να σηκώνονται πάνω κάτι τραπέζια πιο εκεί και μετά έγινε το σώσε.
Ε, σηκώθηκα πάνω στο τραπέζι μου για να έχω καλύτερη θέα και το φχαριστιόμουνα. Ο κοντός που δε φαινόντανε είχε ορμήξει στον ψηλό, αλλά τον ψηλό τον κρατάγανε για να μην ορμήξει στον κοντό γιατί ο ψηλός ήταν και λίγο γομαράκι κι έτσι και όρμαγε στον κοντό τόπι θα τον έκανε. Και βρίζανε και φωνάζανε, αλλά δεν κάνει να πω τι λέγανε, ήταν πολύ άσχημα λόγια και η γιαγιά μου λέει ότι δεν κάνει να βρίζεις, όπως σας είπα και κάπου αλλού δε θυμάμαι που.
Μετά μαζεύτηκε κόσμος γύρω και όλοι φωνάζανε σταματήστε σταματήστε τι κάνετε και ήρθε και ο θείος που κάνει περιπολίες στη βιβλιοθήκη για έκτροπα, και που είναι πιο κοντός από τον κοντό, αλλά είναι 200 κιλά, σαν φορητή ντουλάπα και πήγε να τους χωρίσει, αλλά εκείνη τη στιγμή είδα εγώ μια μαύρη καρέκλα να πετιέται. Και νόμιζα ήμουν στο γήπεδο κι έτοιμη ήμουν να ξεκινήσω τα συνθήματα, αλλά θυμήθηκα ότι δεν ήμουν τελικά. Του ψηλού το κεφάλι είχε ανοίξει σαν καρπούζι και έτρεχαν αίματα πολλά είχε πολύ ενδιαφέρον και κάτι κοπελίτσες που ήταν πιο πέρα είχαν χλωμιάσει και έλεγαν αχ αίματα δεν μπορώ πάμε έξω και μετά ερχόταν κόσμος από όλες τις μεριές της βιβλιοθήκης και γινόταν ο χαμός, βρήκαν ευκαιρία όλοι να κάνουν διάλειμμα και μιλάγανε, γελάγανε, τρώγανε ανέβαιναν σε τραπέζια να βλέπουν καλύτερα (σαν και μένα, αλλά εγώ είχα ήδη κατέβει δεν ξέρω αν το είπα γιατί έπρεπε να τελειώσω την εργασία στον βλαμμένο καθηγητή γιατί με έχει βάλει στο μάτι και δεν έλεγε να του την αργούσα) και κάνανε πολλή φασαρία, πάρα πολλή όμως για καμία ακόμη ώρα τουλάχιστον. Ο ψηλός είχε φύγει, ο κοντός που δεν τον είδε ποτέ κανένας, είχε φύγει, ο θείος - ντουλάπα τριγύρναγε κι έβαζε ματαίως κόσμο να κάτσει στις θέσεις του κι εγώ που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ φώναζα σκάστε σκάστε αλλά κανείς δε με άκουγε.
Και μετά ήρθε ο Στέφανος ένας φίλος μου, που καθόταν λέει στο ίδιο τραπέζι που έγινε ο σαματάς και ήταν κατενθουσιασμένος - τι περιμένεις, νούμερο και αυτός - και λέει να μου πήγε σηκώθηκε ο κοντός (α τελικά τον είδε κάποιος) και είπε μιά κακιά λέξη στον ψηλό κι έσπρωξε το τραπέζι και ο Στέφανος που είχε laptop εκεί κόντεψε να πέσει το laptop του και τους αγριοκοίταξε, αλλά κανείς δεν του δωσε σημασία και καλύτερα του είπα, αλλιώς θα τις έτρωγε κι αυτός, και μετά ο κοντός έβγαλε τη ζώνη του που είχε και καρφιά και άρχισε να τον χτυπάει και η ζώνη έσπασε πάνω στον ψηλό, αλήθεια λέω γιατί ο Στέφανος το είδε να γίνεται και πήγε ο ψηλός να ορμήσει και τον κρατήσανε γιατί τόπι θα τον έκανε τον κοντό που ήταν και μπασμένος, αλλά δεν κράτησε κανείς τον κοντό και πήρε ο κοντός ένα στυλο και του το κάρφωσε σχεδόν στον ώμο και μετά πήρε και την καρέκλα και του την πέταξε κι εκεί ακούστηκε από όλους ένα "ααααααααααααααααα" και τσιρίδες και φωνές και κακό γιατί η καρέκλα τον βρήκε όπως είπα τον ψηλό στο κεφάλι και του το άνοιξε σαν τριαντάφυλλο και έτρεξε ο θείος να πιάσει τον κοντό, αλλά ο κοντός λάκισε και έτρεξε και βγήκε έξω.
Βάλαν κάτι γάζες στο κεφάλι του ψηλού και τον βγάλανε κι αυτόν έξω και μετά έγιναν όπως σας τα είπα όλοι μιλάγανε και πηγαίνανε να δούνε τους φίλους τους στα από κει τραπέζια και δεν ησυχάζανε. Αλλά στο τέλος ο θείος έβγαλε μια αγριοφωνάρα κι όλοι λούφαξαν.
Και με είδε μετά εμένα ο θείος να μιλάω σιγανά πολύ σιγανά στο κινητό και μου είπε να βγω έξω να μιλήσω και του είπα καλά της π******ς γινόταν τόση ώρα, εγώ που μιλάω στο κινητό σε πείραξα; Αλλά μου είπε πάλι να βγω να μιλήσω έξω και του είπα καλά καλά και το έκλεισα και δεν πήγα. Και πολύ με νευρίασε που τα έβαλε μαζί μου. Αλλά έτσι γίνεται όλοι μαζί μου τα βάζουν άμα τους φταίνε άλλα.

Τι ωραία που πέρασα χθες βιβλιοθήκη!

9 το πρωί

Επιτέλους τα κατάφερα! Νίκησα τις φοβίες μου για το πρωινό ξύπνημα (το πολύ πρωινό όμως, γιατί το άλλο σιγά τα λάχανα, δε μασάμε), σηκώθηκα στις 7 και 15 παρακαλώ, πράγμα τρομερά σπάνιο για μένα, αφού είπα ότι έχω γενικά ένα θεματάκι με το πρωινό ξύπνημα. Καλά, δεν είναι και φοβία, μην το πάρετε και τοις μετρητοίς, αλλά ένα θεματάκι πάντα το είχα.

Χαιρετίσματα από την παντελώς άδεια βιβλιοθήκη, η οποία είναι πολύ ωραία έτσι, και μου αρέσει γιατί γενικά δεν τα πάω και τόσο καλά με τον πολύ κόσμο. Μια φορά που είχα πάει ZARA ενα Σάββατο είχε τόσο κόσμο που ξαφνικά πρασίνησα και αχ δεν ένοιωθα καλά και άρχισα να παραπατάω και να ξεφυσάω και η φίλη μου που ήτανε μαζί μου έλεγε αχ τι έπαθες χλώμιασες (οπότε χλώμιασα, δεν πρασίνησα, λάθος έκφραση, συγνώμη) και πάμε έξω και αργότερα μου είπανε ότι αυτό το λένε κάτι σε αγοραφοβία, αλλά εγώ δε φοβάμαι την αγορά, ο πολύς ο κόσμος με χαλάει.

Αυτά, λέω να ξεκινήσω διάβασμα τώρα γιατί γράφω το απόγευμα αυτό το μάθημα που είναι όλο βλακείες για Αξιολογήσεις και Γνώση κι ένα Μοντέλο, δε θυμάμαι τι όμως και λέω άμα δεν μπορέσω να διαβάσω καλά όπως χθες που με ενοχλούσανε και δεν με αφήνανε να κάνω σκονάκι αλλά να το κρύψω καλά για να μη με βρουνε και μου πάρουνε την κόλλα που στο κάτω κάτω δικιά μου είναι έτσι;

Καλημέρα. :)

Διαβάζω σσσ...

Σηκώθηκα σήμερα πουρνό πουρνό να πάω βιβλιοθήκη που τόσο την είχα πεθυμήσει.
Βγαίνω στο μπαλκόνι.
Νερά. Παντού νερά. Νερά κάτω, νερά πάνω, νερά στα παπούτσια μου που μαράγκιασαν και μούλιασαν, αλλά καλά να πάθω, αφού δεν τα έβαλα μέσα, αλλά τώρα που το σκέφτομαι εάν τα έβαζα μέσα θα ήταν πολύ χειρότερο, γιατι το σπίτι δεν έχει προδιαγραφές για πού να πας σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, όπως π.χ. εάν πάθεις ασφυξία. Ευτυχώς τα νερά δεν είχαν μπει στο σπίτι. Κάνω έεεεετσι να δω κάτω από το μπαλκόνι και ο δρόμος είχε γεμίσει - μαντέψτε με τι - με νερά, παντού νερά όμως. Όπως τότε που είχαμε πάει σε μία συναυλία στο Θέατρο Γης και ανοίξαν οι Ουρανοί και κατέβηκε όλο το νερό από το βουνό και μας κυνηγούσε και η Ιωάννα που ήταν μαζί μου έκανε "αααααα, αχ αχ αχ η παντόφλα μου" και μετα την είδαμε την παντόφλα την πήρε το ρέμα και η Ιωάννα έμεινε μονοσάνταλη και περπάτησε κουτσό μέχρι το σπίτι. Και μας πήρε και η κάμερα να τρέχουμε και έκανε ντριιιιιν σε κάποια φάση το τηλέφωνο μου, ένα ντριν πολύ περίεργο όμως, σαν να είχε κρυολογήσει και ήταν η μαμά μου που τραβούσε τα μαλλιά της (αυτό δεν την είδα να το κάνει, γιατί όπως είπα μου μιλούσε στο τηλέφωνο, οπότε δεν μπορούσα να τη δω) και φώναζε που πας με τετοιο καιρο και σε δείχνει η τηλεόραση θα σε πάρει το ρέμα και μετά εγώ για να σταματήσει της είπα σπίτι είμαι ενώ ήμουν στο δρόμο ακόμα.

Για να μην ξαναπάθω κάτι τέτοιο λοιπόν έμεινα σπίτι να διαβάσω γιατί αύριο δίνω, αλλά βαριέμαι τόσο πολύ, τόσο που ούτε τι ώρα γράφω δε θυμάμαι. Και διαβάζω κάτι βλακείες για Αξιολογήσεις και Γνώση και για ένα μοντέλο, αλλά δεν μπορώ το μυαλό μου πετάει και η διπλανή μας πρέπει να έκανε κάτι σε κρέας με πατάτες και μυρίζει όλη η πολυκατοικία και μου έχει σπάσει τη μύτη και δεν μπορώ και από αυτό να συγκεντρωθώ.

Αλλά πρέπει γιατί θα με πούνε τεμπέλα και άεργη και δε θέλω.
Οπότε προς το παρόν φεύγω και επιστρέφω στο διάβασμα που δε θέλω να επιστρέψω, αλλά πρέπει.

Α. Ξέχασα να πω ότι η βροχή σταμάτησε και μπορεί να πάω τελικά βιβλιοθήκη το απόγευμα. Αλλά δεν ξέρω ακόμα.
Αυτά.

Νέο Ποστ

Η αλήθεια είναι ότι το προηγούμενο ποστ μου δεν ήταν το κανονικό. Δοκιμαστικό ήταν για να δω ποια είναι επιτέλους αυτή η φιλοσοφία των bulk blogs (αυτός είναι δικός μου ορισμός, μην ψάξετε να το βρείτε σε κάποιο λεξικό τεχνικών όρων), των ιστολογίων δηλαδή που βρίσκονται μεταξύ πολλών ιστολογίων και τα βλέπει πολύς κόσμος, σου κάνει σχόλια, του κάνεις, σε βρίζει, τον βρίζεις, σε στηρίζει, τον στηρίζεις κ.ο.κ.

Η αλήθεια είναι επίσης πως χρόνια κρατούσα παραδοσιακό ημερολόγιο, πρώτα στο χαρτί κι έπειτα σε τοπικό site (το google blogger το είχα ακούσει και παλιότερα, αλλά επειδή είχα βολευτεί όπως ήμουν αποφάσισα να μην το δώσω και μεγάλη σημασία), οπότε και όταν έκανα λογαριασμό εδώ κατά τον Αύγουστο, τον άφησα να κείτεται για πολύ πολύ καιρό, πριν τον πιάσω τώρα, μετά από προτροπή φίλων και γνωστών...Ίσως να μην έχουν και άδικο. Θα δείξει.

Λοιπόν, εφόσον μπαίνω με δειλά βήματα στην κοινωνία των πολλών, ας πω κάποια πράγματα για εμένα.

Γεια. Με λένε Πόπη, είμαι - πλέον - εικοσιτεσσάρων ετών, μένω στην πανέμορφη Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης, δουλεύω σε εταιρία πληροφορικής και ταυτόχρονα κάνω μεταπτυχιακό στο Αριστοτέλειο. Τώρα το τελευταίο είναι μία πονεμένη - τελείως όμως πονεμένη - ιστορία, θα αναλυθεί κάποια άλλη φορά, έχει πολύ ζουμί. Μου αρέσουν τα ταξίδια, ακόμα κι αν δεν έχω χρόνο ή χρήμα να τα κάνω, η μουσική είναι ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου - πέρισυ για να δω live τους Nine Inch Nails *love love love* ξεσπιτώθηκα και πήγα μέχρι Σκωτία για ένα live - λατρέυω τα βράδια με φίλους σε μπυραρίες και ροκάδικα, λατρέυω την τέχνη σε κάθε της μορφή, ακόμα και πρώιμη και μη συμβατική, είμαι TV Series Junkie - μία φορά έκατσα και είδα 2 DVD Prison Break χωρίς καμία διακοπή, και το ίδιο έκανα μετά από μία βδομάδα με τους Heroes - και τρελαίνομαι να πειράζω τον Τόλη από τη δουλειά, γιατί είναι πολύ ψάρι και άμα τον πειράζεις κάνει show.

Αυτά τα λίγα λοιπόν. Σας αφήνω και επιστρέφω στη δουλειά.

Μία μέρα στη δουλειά χωρίς δουλειά

Τελικά, το χειρότερο πράγμα από το να έχεις πάρα πολλή δουλειά, είναι να μην έχεις δουλειά ούτε για δείγμα να κάνεις. Κι εγώ, που όπως όλος ο κόσμος το ξέρει είμαι πολύ εργατικό παιδί και δουλευταρού κι εργατικιά και όχι τεμπελχανού και τεμπέλα όπως ο διπλανός μας που όλο κοιμάται και άσε που κοιμάται, το χειρότερο είναι που ροχαλίζει σαν τρένο και το δωμάτιό του είναι δίπλα στο δικό μου και μία φορά νόμιζα πως είχε μπάσει το σκύλο της γειτόνισσας στο σπίτι του κι αυτός γρύλιζε, να, τόσο δυνατά ροχάλιζε, εγώ λοιπόν που δεν είμαι τέτοια και το κυριότερο, δε ροχαλίζω - όχι σαν τρένο τουλάχιστον - δεν μπορώ κι αισθάνομαι ότι είμαι ένα ρεμάλι κι ένας απόκληρος της κοινωνίας, ένα άχρηστο και χαμένο και καμένο κορμί που δεν έχει τίποτα να κάνει και τίποτα να προσφέρει και θυμάμαι τώρα που η μάνα μου κάτι τέτοιους τους λέει "άεργους και αλήτες" ή κάτι τέτοιο κι εγώ αισθάνομαι ακόμα πιο άσχημα και ιδρώνω και βρομάω, όπως λέει μία διαφήμιση, γιατί εγώ δεν είναι ότι δε θέλω, απλά σήμερα έτυχε και δεν έχω τίποτε να κάνω και κάθομαι και κωλοβαράω, ενώ όλοι οι υπόλοιποι τρέχουνε σαν τους τρελούς.

Ε και τρέχουνε, αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω και πολύ γιατί είμαι μικρή ακόμα και νέα πολύ νέα στη δουλειά και δεν ξέρω πια και τόσα πολλά και άμα κάνω ότι βοηθάω πιο πολύ σαλάτα θα τα κάνω παρά θα βοηθήσω και μετά θα με κοροιδεύουνε και θα με βρίζουνε και δεν κάνει να κοροιδεύεις και να βρίζεις γιατί ο Θεός δε θα σε αγαπάει, έτσι μου έλεγε η γιαγιά μου παλιά, άσχετα με το εάν αυτή έβριζε σαν νταλικιέρης και έθαβε όλον τον κόσμο, μάλλον αυτό που έλεγε δε θα ίσχυε γι αυτήν. Αυτά είναι, άμα έχεις τα μέσα την έχεις πουλέψει ακόμα και για τον άλλον κόσμο.

Γι αυτό και κάθομαι και εκφράζω τις καλλιτεχνικές και γραφιστικές μου ανησυχίες, αλλά ακόμα και αυτό βαριέμαι να το κάνω, γιατί άμα είσαι δουλειά και κάνεις κάτι άσχετο με τη δουλειά και χαζεύεις και τεμπελιάζεις, πάλι σε λένε τεμπελχανού και τεμπέλα, και πρέπει να κάνεις κάτι χρήσιμο και όχι να χαζεύεις και να κάνεις άλλα πράγματα, όπως να αλλάζεις φόντο στο προφίλ ή να γράφεις blog.

Ψέμματα βασικά, είμαατε πολύ free στη δουλειά και κάνουμε ότι θέλουμε, όχι σαν τον καθηγητή μας εκείνον που όταν του είπαμε να μας αφήσει να φύγουμε μας κοίταξε περίεργα και μας έβρισε από μέσα του και μας κράτησε παραπάνω. Εκείνος μία φορά που με είδε να χαζολογάω στο μάθημα και να μπαίνω στο Meebo και στο Rockarolla μου είπε επ τι κάνεις εκεί και κλείστο και θα σε βγάλω έξω και τον κοίταξα σαν να ήτανε βλαμμένος και με είδε που τον κοίταγα έτσι και εκείνος αρπάχτηκε και στο μάθημα όλο εμένα ρώταγε, αλλά εγώ τα ήξερα και του τα έλεγα όλα σωστά και παραπάνω από σωστά μη σας πω, και αχ πως μ' άρεσε γιατί είναι χαζός και βλάκας και τον αντιπαθώ.

Αυτά από το μέτωπο της δουλειάς, ελπίζω να ξεκινήσω να κάνω κάτι σύντομα γιατί βαριέμαι ελεεινά και τρισάθλια και όπως είπα και στην αρχή δε θέλω να με λένε τεμπελχανού και τεμπέλα, γιατί όπως είπα και στην αρχή, δεν είμαι.

Να μην ξεχάσω να πω ότι έχω γεννέθλια σήμερα και όποιος δε μου ευχηθεί είναι αυτός τεμπελχανάς και τεμπέλης και άεργος και αλήτης. Αυτά.