7/17/08

Ready!

Όλα είναι - σχεδόν - έτοιμα!
  • Εισιτήρια για το φεστιβαλ - check
  • Εισιτήρια για το τρένο - check
  • Κράτηση για το ξενοδοχείο - check
  • Ρούχα, παπούτσια και τα απαραίτητα καφροαξεσουάρ - check
See ya in Rock 'em all! \m/


7/16/08

Νυστάζω

Σήμερα δε με σηκώνανε από το κρεβάτι μου ούτε με σφαίρες. Ήταν κι αυτός ο θεϊκός καλοκαιρινός - ημιχειμωνιάτικος καιρός με τον κρύο αέρα και όταν έχει τέτοιο καιρό (καλά όχι μόνο τότε, αλλά ειδικά τότε) θέλω να μένω σπίτι, να το παίζω άρρωστη και να κοιμάμαι. Αυτά όμως τα έκανα μικρή κι έτριβα το θερμόμετρο για να μην πάω σχολείο και πάντα έπιανε (έλεος πια αυτοί οι γονείς δεν καταλαβαίνουν τίποτα;), τώρα όμως είτε τα κάνω είτε όχι, δεν έχει πλάκα, άσε που μου έχει τελειώσει και η άδεια και δεν έχει πλάκα.

Τελικά έχουν άδικο όσοι λένε ότι όσο πιο πολύ κοιμάσαι τόσο πιο πολύ νυστάζεις. Εμένα ποτέ δεν με έπιανε έτσι. Κοιμόμουν κάπου 13 ώρες την ημέρα (αχ, τι ευτυχισμένη εποχή) και μετά θυμόμουν να σηκωθώ την ώρα του μεσημεριανού και ήμουν μία χαρούλα. Από τότε που έσπασε αυτό το υπέροχο πρόγραμμα και ξεκίνησα να πηγαίνω σχολείο (ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ανθρωπότητας στις ευαίσθητες παιδικές ψυχές ever) όλα αναποδογύρισαν. Και από τότε νυστάζω κάθε μέρα.

Τέλοσπαντων. Πάω να κατεβάσω - επιτέλους - τον καινούριο Firefox. Τι καινούριος δηλαδή, απολίθωμα έχει γίνει και αυτός, αλλά τι να κάνω, ας όψεται η εξεταστική και η Altec.

7/15/08

Με γειά τα καινούρια μας έπιπλα!

Εγώ ξέρω ότι δε θα ήθελα με ΤΙΠΟΤΑ να είμαι στη θέση της καρέκλας.



Για την ιστορία, ο τυπάκος που είναι υπεύθυνος για την..."διασκέδαση" των παρευρισκομένων ονομάζεται Sailesh και φερεται να είναι ο μεγαλύτερος υπνωτιστής του κόσμου. Να γιατί δεν μου αρέσει ο εθελοντισμός.

7/10/08

Ήρθε κι όλας το καλοκαίρι;

Αχ τι ωραία.
Και αχ, τι μουλάρα που είμαι, έχω να πατήσω το ποδάρι μου εδώ δύο μήνες και και έχω και μούτρα να έχω άποψη (κάτι που θα μου έλεγε ένας φίλος μου και μετά εγώ θα του απαντούσα κάτι όχι και τόσο ευγενικό και μετά εκείνος θα μου έδινε χαστούκι κι εγώ θα τον τσιμπούσα στην κοιλιά που την έχει και μπόλικη και μετά αυτός θα φώναζε "τι κάνεις μωρή μα****κω!" και μετά θα γελούσαμε και θα έληγε εκεί το ζήτημα).

Ήρθε πάλι το τρελό μας καλοκαίρι (κατά το τρελό μας καρναβάλι - κάτι το οποίο δε διαφέρει και πάρα πολύ, από όποια πλευρά και να το δεις, τα καλοκαίρια έχουν κάτι από καρναβάλι, μια βόλτα να κάνεις να δεις πως κυκλοφορεί ο κόσμος θα καταλάβεις). Όλοι πάμε στις χρυσαφένιες και πεντακάθαρες αμμουδιές, και δυγκεκριμένα τα Σαββατοκύριακα που δεν έχει καθόλου κόσμο και κατά τις 13 η ώρα το μεσημέρι - η πιο κατάλληλη ώρα για να κάτσεις στον ήλιο, λένε οι ειδικοί. Κι εγώ το είχα κάνει αυτό μία φορά. Μετά δεν το ξανάκανα ποτέ. Γιατί είχε γίνει η πλάτη κατακόκκινη, παρ' όλο που είχα βάλει αντιηλιακό με δείκτη 80 (αλήθεια λέω), και πονούσε κι έτσουζε και με έκαιγε και μετά μου βάλανε γιαούρτι και όλοι γελάγανε, μόνο εγώ δε γέλαγα, γιατί δε μου φαινότανε και τόσο αστείο, αλλά έτσι είναι, με ζηλεύουν κι εγώ μία μέρα θα τους εκδικηθώ όλους, σαν το Γιάννη της Δέσποινας.

Τέλη του μήνα θα είμαι ξανά τεμπέλα και άνεργη και πολύ το χαίρομαι γιατί μετά από την κούρσα ταχύτητας των τελευταίων μηνών θα πρέπει ΣΩΠΟΔΗΠΟΤΕ που λέει και ο Αστερίξ (σε ποιο επεισόδιο μη ρωτάτε τώρα, δε θυμάμαι, να πάρετε και να διαβάσετε), να κάνω διακοπές διαρκείας, ΠΡΙΝ ξαναφύγω ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ αυτή τη φορά από τα πάτρια εδάφη και τα καυτά καλοκαίρια (όχι, μη μου κουνάτε με παράπονο το μαντήλι, δεν πιάνουν σε μένα αυτά).
Θα περιγράψω και σε κάποια φάση που δε θα βαριέμαι (γιατί τώρα είναι η αλήθεια βαριέμαι κάπως πολύ), πώς κατάφερα να ξεγλιστρήσω σαν το χέλι (και χόρευε το τσιφτετέλι) μέσα από τα γρανάζια της γραφειοκρατείας και να στείλω επιτέλους τα χαρτιά μου έξω, και να τη γλιτώσω μόνο με μία ηλίαση και κάτι αηδιαστικές φουσκάλες με πύον στις πατούσες που έγιναν από το πολύ περπάτημα. Αλλά αυτό είπαμε επειδή βαριέμαι θα το κάνω άλλη φορά.

Και πιθανόν, όχι μέσα σε αυτόν τον μήνα.