11/19/08

Νοικοκυρές σε απόγνωση

Πήγα τις προάλλες να αλλάξω σακούλες στα σκουπίδια. Και αχ, το ξέρω ότι αυτές οι ψεύτικες νάιλον στα Καρφούρ είναι τελείως αντε μην πω για τι είναι και μου κάνουν παρατήρηση για ανάρμοστη γλώσσα, αλλά έλα που ο κάδος στην κουζίνα είναι μικρός και παίρνω αναγκαστικά τις μικρες ψεύτικες νάιλον, εκείνες τις μπλε και άσπρες που βάζουν και στους κάδους στα γραφεία. Είχα κι εγώ έναν τέτοιο κάδο γραφείου όταν έμενα στο παλιό σπίτι, αλλά τον είχα στην κουζίνα. Ήταν από εκείνους στα ΙΚΕΑ τους γκρι που έχει και η κουτσή μαρία (ακόμα να καταλάβω γιατί τη λένε κουτσή την κακομοίρα).

Πάω να βγάλω την ψεύτικη σακούλα και ακούω ένα χραααατς και μετά ω δυστυχία μου ακούω κι ένα φλουυυυυυυπ και γέμισε το πάτωμα της κουζίνας σκουπίδια και βρωμόνερα. Πως ζέχνανεεεεε! Ευτυχως δεν έπεσε τίποτα πάνω στα ρούχα μου, αλλά πάτησα με τις παντόφλες επάνω στα βρωμόνερα που ήταν πηχτά και αηδιαστικά και κίτρινα και βρωμάγανε σαν ψοφίμι σε στάβλο και έκανα "ιουυυυυυυυ" και πάτησα πάλι πάνω στο πάτωμα γιατί γλιστράγανε και άμα έπεφτα εκεί μέσα πάει, τώρα θα μου κάνανε τον επικήδειο. Έχω έναν φίλο που τον λέει επιτήδειο γιατί είναι βλάκας, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.

Έβγαλα τις ωραίες μου παντοφλίτσες, εκείνες τις ροζ με τα αρκουδάκια επάνω, που μόνο ροζ δεν ήταν έτσι πως γίνανε και τις έβγαλα έξω να παρουν τον αέρα τους, αλλα κυρίως να ξεβρωμίσουνε από την μπόχα και έβαλα νερό στη λεκάνη για να σφουγγαρίσω τα βρωμόνερα. Και είχα πάρει τις προάλλες ένα απορρυπαντικό για το πάτωμα που έγραφε floral και λέω αχ ωραία θα έχει και ωραία μυρωδιά να σπάσει η μπόχα από τα βρωμόνερα και το ανοίγω και πάω να το μυρίσω και ανακαλύπτω ότι ήταν χλωρίνη και μάλιστα πολύ δυνατή, τόσο δυνατή που με το που το μύρισα ένοιωσα να μου καίγονται τα σωθικά, τόσο έντονη ήτανε. Τι να κάνω όμως, δεν είχα κάτι άλλο και έβαλα δύο καπάκια μέσα στον κουβά, κάτι που όπως ανακάλυψα μετά (γιατί όλα να τα ανακαλύπτω μετά;) ήταν υπερβολικά μεγάλη δόση, γιατί με το που τελειώνω σφουγγάρισμα ανακαλύπτω ότι όλο το σπίτι βρόμαγε χλωρίνη και αηδίασα και μου ήρθε να κάνω εμετό και καμιά φορά θα δηλητηριαστώ από αυτά τα χημικά (α, ρε Βασίλη γιατί δε μου το είπες πιο πριν;;;;) και έτρεξα ντουγρού να ανοίξω όλα μα όλα τα παράθυρα μπας και προλάβω το κακό.

Ε, τωρα περιμένω να στεγνωσει το πάτωμα και να αεριστεί το σπίτι. Βρομάει λέμε. Και τάχα το καθάρισα. :S

11/17/08

Πώς έχασα τη μάχη με το τυροπιτάκι

Της Δήμητρας Παπαδοπούλου ηθοποιού και θεατρικής συγγραφέως

Κάπου διάβασα πως το στήθος ή το μπιμπερό που μας πρόσφεραν μωρά όταν δυσανασχετούσαμε καθησυχάζει, λέει, τη συναισθηματική μας δυσφορία.

Οπότε, σαν ενήλικες πια, όποτε τρώμε φρίκη μασουλάμε καμιά παπαριά να το κατευνάσουμε,με αποτέλεσμα να χοντραίνουμε και να γινόμαστε σαν νεροχύτες, συν που η υγιεινή διατροφή είναι στα φόρτε της και έχουμε μπλέξει στον εγκέφαλό μας ποιο είναι το φυσικό και ποιο το μεταλλαγμένο, τι είναι οι ισοφλαβόνες και πού σκατά υπάρχει το φολικό οξύ, επίσης το ξέρεις πως η ντομάτα έχει λυκοπένιο ενώ το μπρόκολο έχει ισοθειoκυανικά;

Μ' αυτά και μ' αυτά, αποφάσισα πως τέρμα οι γουρουνιές, αιφνίδια η απόφαση, μετά που μου 'ρθε να ξεράσω που 'φαγα κάτι τυροπιτάκια, ξέρεις, αυτά τα έτοιμα τα κατεψυγμένα που τα τηγανίζεις και διαβάζεις πίσω τα συστατικά που περιέχουν και είναι σαν να διαβάζεις προκήρυξη εξωγήινου.

Αφού λοιπόν έφαγα τέσσερα, κοίταξα το πέμπτο και τελευταίο και του είπα: «Όχι, όχι δεν θα σε φάω». Ναι, άρχισα να μιλάω στο τυροπιτάκι, το τύλιξα σαν μωρό σε μια χαρτοπετσέτα και το 'βαλα στο ψυγείο. Μη με ρωτήσεις γιατί δεν το πέταξα, ήταν μια υποσυνείδητη, αρχέγονη αντανακλαστική διαδικασία, όπως θα έλεγε και ο Γιουνγκ ή ο Φρόιντ, δεν ξέρω, αυτούς τους μπερδεύω τι ακριβώς είπε ο καθένας, και κατηφόρισα για Κολωνάκι να πάρω πράσινο τσάι που εχει μέσα φαινολικές ενώσεις. Τέλος για μένα τα ανθυγιεινά. Κάτω τα λιπαρά. Ζήτω το ασβέστιο και οι βιταμίνες του συμπλέγματος Β.

Άρχισε μια νέα εποχή που το κορμί μου θα γινόταν πιο ανταγωνιστικό, κι έτσι όπως κατηφόριζα τη Σκουφά, διαπίστωσα πως ένα όχι και τόσο νέο προϊόν γυναίκας που έχει κατακλύσει την παγκόσμια αγορά τελευταία, έχει πάρει διαστάσεις μάστιγας.

Μιλάω για το τσουλοειδές. Το τσουλοειδές είναι ένα είδος με έξω κοιλιά, έξω βυζιά, μανικιούρ πεντικιούρ γαλλικό και σποραδικά τατού, κυρίως εκεί που τελειώνει η κωλοχαράδρα μπορείς να βρεις μέχρι και την Γκουέρνικα του Πικάσο. Και όλα έτοιμα για φάσωμα (σημειωτέον, δεν έχω τίποτα εναντίον του φασώματος, απλά με εκνευρίζει σαν λέξη, θα 'θελα να καταργηθεί απ' το λεξιλόγιο και να επιστρέψουμε στην παλαιά κλασική της εποχής των σπηλαίων, το μπαλαμούτι). Επίσης, συνειδητοποίησα πως τα τσουλοειδή είναι κυρίως μικρά τα οποία περάσανε αιφνιδίως από τα πάμπερς στα στρινγκ, χωρίς ενδιάμεσα στάδια. Εν πάση περιπτώσει, αφού πήρα τα τσάγια μου τα πράσινα και έτρωγα όλη μέρα φρούτα, ήπια και δυο λίτρα νερό, τιγκάρισα στο ιχνοστοιχείο και αφού συνειδητοποίησα πως για να ζεις υγιεινά πρέπει να 'σαι λίγο η Μαριάννα Λάτση και να εχεις χρόνο όλη μέρα να πίνεις νερά και να τρέχεις να τα κατουράς, άρχισα να πεινάω. Το σκέφτηκα πολύ το πώς θα κινηθώ και αποφάσισα να φάω μια μπανάνα που 'χει μέσα κάλιο.

Αλλά η πείνα φούντωνε. Σαν όραμα άρχισαν να ξεπροβάλλουν απειλητικά τα τσουλοειδή, τα αδύνατα, τα καλογυμνασμένα. Τρόμαξα πολύ, επίσης, όταν ήρθε και εκείνο το γαμημένο τυροπιτάκι και μου σφήνωσε στον εγκέφαλο. Αλλά είπα όχι, θα δω τηλεόραση να ξεχάσω.

Ήταν αργά τη νύχτα πια και κάνοντας ζάπινγκ, έπεσα σε καμιά δεκαριά ξεκοιλιάσματα, παντού αίματα, στο ΣΚΑΪ κάτι τύποι σ' ένα τζιπ έψαχναν έναν ιπποπόταμο, στην ΕΤ3 φώναζε η Φώφη Γεννηματά και νάτα πάλι τα τσουλοειδή διάσπαρτα στα κανάλια να αυτογλείφονται και να γδύνονται.

Και νάτο πάλι το τυροπιτάκι. Όρμηξα στο ψυγείο. Ήτανε παγωμένο, τηγανισμένο και καυλωμένο. Δίπλα του, ένα ξενέρωτο γιαούρτι με χαμηλά λιπαρά, πώς να αντέξει τον ανταγωνισμό. Κοιταχτήκαμε με το τυροπιτάκι ξανά και ξανά. Θα σε πετάξω μαλακισμένο πολυακόρεστο ανθυγιεινό τηγανισμένο. Άρχισα να το βρίζω, μόνο που δεν το χαστούκισα. Με κοίταζε λάγνα και με προκαλούσε με τα τυριά του. Όρμηξα και το καταβρόχθισα. Καταπίνοντας την τελευταία μπουκιά, το 'ξερα πως είχα χάσει οριστικά τη μάχη με το τυροπιτάκι.


Υ.Γ. Μήπως ξέρει κανείς τι ακριβώς είναι οι ελεύθερες ρίζες;