Τι σου είναι η ζωή και η αποτέτοια κοινωνία όμως ε; Δε φτάνει που επί δύο συναπτές μέρες είχα βγάλει τα πανέμορφα αμυγδαλωτά μου μάτια στο PC - φταίνε τα ζουζουνάκια που μπήκαν μέσα του (επ!) και κάνανε τρελό πάρτι - αλλά καλύτερα να σας τα πω ΟΛΑ από την αρχή.
Προχθές που ήμουν στη δουλειά ο Υπολογιστής άρχισε να κάνει κάτι περίεργα. Αναβόσβηνε σαν πυροτέχνημα, έβγαινε και έμπαινε στον explorer όποτε του κάπνιζε, και σερνόταν σαν ερπετό. Και με το που το περνάω ένα χεράκι με τον πολυαγαπημένο μου ΝΟD και έπειτα με Spybot (όχι Τάσο ΔΕΝ κάνω promotion), ανακαλύπτω μετά λύπης και θυμού ότι στο ΠιΣί μου τα ζουζούνια και τα διάφορα ζούζλα που κυκλοφορούν υποχθονίως κάνανε πάρτι. Κι επειδή είχα καιρό να κάνω format και μου είχε λείψει τρομερά και φοβερά, τον έβαλα κάτω, πήρα ανά χείρας το ψεκαστήρι και πάνε τα ζουζούνια. Τώρα είναι καθαρός σαν μωράκι.
Έλα μου που όμως εμένα ΔΕΝ με αρέσουν τα γραφικά των XP (διότι σύμφωνα και με το ΤΕST που κάναμε στη σχολή βγήκα D, δηλαδή είμαι ημισφαιρίου δεξιού και είμαι δηλαδή πολύ καλλιτεχνικός χαρακτήρας είμαι), αλλά δεν με αρέσουν OYTE τα Vista, διότι κύριε, εμένα με αρέσουν τα παιχνίδια και άμα το ΠιΣί μου δεν μπορεί να τα παίξει, είναι μεγάλη ζαβολιά.
Γι αυτό και έβαλα λοιπόν το customized skin (αυτό είναι promotion Τάσο), των Vista για τα XP και το έφερα στα μέτρα μου. Τώρα μάλιστα! Είναι πολύ ωραίο. Με αρέσει. Να το κάνετε κι εσείς.
Άλλο ήταν το θέμα μου όμως. Μετά από μία ανυπόφορη μέρα μπροστά στην οθόνη (ή αλλιώς blue screen of death που λέει κι ένας φίλος μου), πήγα μάθημα, καθώς με την ίωση, ε, το είχα παραγ.... (ουπς) καταλάβατε. Και με μαλώσανε γιατί στο blog της σχολής έγραψα στην ψύχρα ότι η Altec τον παίρνει, αλλά τι να κάνω, εγώ φταίω που αυτή τον παίρνει;
Μέχρι εδώ όλα καλά. Τα τράβαλα ξεκίνησαν αφότου τελειώσαμε. Και ξεκινάμε.
Περπατάγαμε τσούκου τσούκου αμέριμνες στο δρόμο με τη Χρύσα και σαν καλά κορίτσια για σπίτι (καλά όχι και τοσο), μιλάγαμε για το τι στο ΔΙΑΟΛΟ θα κάνουμε με το μέλλον μας που προσωπικά το βλέπω μέσα από μικροσκόπιο που έχει καιρό να το καθαρίσουν (αλλά αυτό είναι μια άλλη τεραστίων διαστάσεων συζήτηση, δεν είναι της στιγμής).
Κι εκεί που περπατάγαμε αμέριμνες στο πεζοδρόμιο και από τη μέσα μεριά παρακαλώ, ΒΡΡΡΡΡΡΡΡ περνάνε δύο τσογλανάκια με ένα πενηνταράκι κόκκινο (όποιοι έχετε ένα τετοιο και είστε όντως τσογλανάκια, no offence), και ΧΡΑΑΑΠ αρπάζουνε την τσάντα της Χρύσας.
Έγινε το σώσε. Εγώ βασικά νόμιζα ότι την χουφτώσανε την κοπέλα και δεν εκανα τίποτα, ούτε είπα, παρά ένα "έλα έλα ηρέμησε", όταν ξαφνικά με κοιτάει σαν να είμαι ο Χριστόδουλος (Θεός σχωρέστον άνθρωπο) και με λέει "ρε μαλάκα μου κλέψανε την τσάντα!". Φυσικά μέχρι να ξυπνήσουμε εντελούτατα, τα πουλάκια μου είχαν ήδη σπινιάρει και είχαν εξαφανιστεί.
Από εκεί και πέρα, περάσαμε το γνωστό μαρτύριο της καταγγελίας. Και ΕΤΥΧΕ απλά να πάμε σε ώρα που τα άαααλλα πουλάκια, οι αστρονομικοί αλλάζανε βάρδια και γελάγανε και μιλάγανε και τρώγανε και καπνίζανε και βρίζανε και βλέπανε μία ταινία με τον Ζαν Κλωντ Βαν Νταμ στο ΣΤΑΡ (βοήθεια) πολύ γαμάτη όμως και δε γινόταν να τους διακόψουμε και περιμέναμε στο διάδρομο. Και άσε που κατουριόμουνα πολύ όμως και τι να κανα, περίμενα και κρατιόμουνα.
Τέλοσπάντων σε κάποια φάση θυμήθηκαν ότι υπήρχαμε και μας φωνάξανε. Κι εκεί μας πήρανε κατάθεση, ένα τσουτσέκι σε ένα γραφείο που έβλεπε Wesley Snipes σε μια άααααλλη τηλεόραση και μετά μας ρώταγε πως μας λένε που γεννηθήκαμε και που δουλεύουμε, λες κι εμείς κάναμε την κλοπή. Και μετά εγώ πήγα να πάρω τηλέφωνα σπίτι να μην ανησυχούνε και μετά με φωνάξανε και μένα μέσα και με ρωτήσανε αν θέλω να δώ 500000 άτομα για να τους αναγνωρίσω και εαν το εκανα θα τελείωνα σήμερα το πρωι, αλλά δε το έκανα και δεν τελείωσα τόσο αργά.
Και βρομάγανε και τα σκουπίδια.
Μαλακισμένα. Όπου κι αν είστε θα σας βρω. Και μάυρα θα σας τα κάνω τα πισινά.
Προχθές που ήμουν στη δουλειά ο Υπολογιστής άρχισε να κάνει κάτι περίεργα. Αναβόσβηνε σαν πυροτέχνημα, έβγαινε και έμπαινε στον explorer όποτε του κάπνιζε, και σερνόταν σαν ερπετό. Και με το που το περνάω ένα χεράκι με τον πολυαγαπημένο μου ΝΟD και έπειτα με Spybot (όχι Τάσο ΔΕΝ κάνω promotion), ανακαλύπτω μετά λύπης και θυμού ότι στο ΠιΣί μου τα ζουζούνια και τα διάφορα ζούζλα που κυκλοφορούν υποχθονίως κάνανε πάρτι. Κι επειδή είχα καιρό να κάνω format και μου είχε λείψει τρομερά και φοβερά, τον έβαλα κάτω, πήρα ανά χείρας το ψεκαστήρι και πάνε τα ζουζούνια. Τώρα είναι καθαρός σαν μωράκι.
Έλα μου που όμως εμένα ΔΕΝ με αρέσουν τα γραφικά των XP (διότι σύμφωνα και με το ΤΕST που κάναμε στη σχολή βγήκα D, δηλαδή είμαι ημισφαιρίου δεξιού και είμαι δηλαδή πολύ καλλιτεχνικός χαρακτήρας είμαι), αλλά δεν με αρέσουν OYTE τα Vista, διότι κύριε, εμένα με αρέσουν τα παιχνίδια και άμα το ΠιΣί μου δεν μπορεί να τα παίξει, είναι μεγάλη ζαβολιά.
Γι αυτό και έβαλα λοιπόν το customized skin (αυτό είναι promotion Τάσο), των Vista για τα XP και το έφερα στα μέτρα μου. Τώρα μάλιστα! Είναι πολύ ωραίο. Με αρέσει. Να το κάνετε κι εσείς.
Άλλο ήταν το θέμα μου όμως. Μετά από μία ανυπόφορη μέρα μπροστά στην οθόνη (ή αλλιώς blue screen of death που λέει κι ένας φίλος μου), πήγα μάθημα, καθώς με την ίωση, ε, το είχα παραγ.... (ουπς) καταλάβατε. Και με μαλώσανε γιατί στο blog της σχολής έγραψα στην ψύχρα ότι η Altec τον παίρνει, αλλά τι να κάνω, εγώ φταίω που αυτή τον παίρνει;
Μέχρι εδώ όλα καλά. Τα τράβαλα ξεκίνησαν αφότου τελειώσαμε. Και ξεκινάμε.
Περπατάγαμε τσούκου τσούκου αμέριμνες στο δρόμο με τη Χρύσα και σαν καλά κορίτσια για σπίτι (καλά όχι και τοσο), μιλάγαμε για το τι στο ΔΙΑΟΛΟ θα κάνουμε με το μέλλον μας που προσωπικά το βλέπω μέσα από μικροσκόπιο που έχει καιρό να το καθαρίσουν (αλλά αυτό είναι μια άλλη τεραστίων διαστάσεων συζήτηση, δεν είναι της στιγμής).
Κι εκεί που περπατάγαμε αμέριμνες στο πεζοδρόμιο και από τη μέσα μεριά παρακαλώ, ΒΡΡΡΡΡΡΡΡ περνάνε δύο τσογλανάκια με ένα πενηνταράκι κόκκινο (όποιοι έχετε ένα τετοιο και είστε όντως τσογλανάκια, no offence), και ΧΡΑΑΑΠ αρπάζουνε την τσάντα της Χρύσας.
Έγινε το σώσε. Εγώ βασικά νόμιζα ότι την χουφτώσανε την κοπέλα και δεν εκανα τίποτα, ούτε είπα, παρά ένα "έλα έλα ηρέμησε", όταν ξαφνικά με κοιτάει σαν να είμαι ο Χριστόδουλος (Θεός σχωρέστον άνθρωπο) και με λέει "ρε μαλάκα μου κλέψανε την τσάντα!". Φυσικά μέχρι να ξυπνήσουμε εντελούτατα, τα πουλάκια μου είχαν ήδη σπινιάρει και είχαν εξαφανιστεί.
Από εκεί και πέρα, περάσαμε το γνωστό μαρτύριο της καταγγελίας. Και ΕΤΥΧΕ απλά να πάμε σε ώρα που τα άαααλλα πουλάκια, οι αστρονομικοί αλλάζανε βάρδια και γελάγανε και μιλάγανε και τρώγανε και καπνίζανε και βρίζανε και βλέπανε μία ταινία με τον Ζαν Κλωντ Βαν Νταμ στο ΣΤΑΡ (βοήθεια) πολύ γαμάτη όμως και δε γινόταν να τους διακόψουμε και περιμέναμε στο διάδρομο. Και άσε που κατουριόμουνα πολύ όμως και τι να κανα, περίμενα και κρατιόμουνα.Τέλοσπάντων σε κάποια φάση θυμήθηκαν ότι υπήρχαμε και μας φωνάξανε. Κι εκεί μας πήρανε κατάθεση, ένα τσουτσέκι σε ένα γραφείο που έβλεπε Wesley Snipes σε μια άααααλλη τηλεόραση και μετά μας ρώταγε πως μας λένε που γεννηθήκαμε και που δουλεύουμε, λες κι εμείς κάναμε την κλοπή. Και μετά εγώ πήγα να πάρω τηλέφωνα σπίτι να μην ανησυχούνε και μετά με φωνάξανε και μένα μέσα και με ρωτήσανε αν θέλω να δώ 500000 άτομα για να τους αναγνωρίσω και εαν το εκανα θα τελείωνα σήμερα το πρωι, αλλά δε το έκανα και δεν τελείωσα τόσο αργά.
Και βρομάγανε και τα σκουπίδια.
Μαλακισμένα. Όπου κι αν είστε θα σας βρω. Και μάυρα θα σας τα κάνω τα πισινά.
