Νέο Ποστ

Η αλήθεια είναι ότι το προηγούμενο ποστ μου δεν ήταν το κανονικό. Δοκιμαστικό ήταν για να δω ποια είναι επιτέλους αυτή η φιλοσοφία των bulk blogs (αυτός είναι δικός μου ορισμός, μην ψάξετε να το βρείτε σε κάποιο λεξικό τεχνικών όρων), των ιστολογίων δηλαδή που βρίσκονται μεταξύ πολλών ιστολογίων και τα βλέπει πολύς κόσμος, σου κάνει σχόλια, του κάνεις, σε βρίζει, τον βρίζεις, σε στηρίζει, τον στηρίζεις κ.ο.κ.

Η αλήθεια είναι επίσης πως χρόνια κρατούσα παραδοσιακό ημερολόγιο, πρώτα στο χαρτί κι έπειτα σε τοπικό site (το google blogger το είχα ακούσει και παλιότερα, αλλά επειδή είχα βολευτεί όπως ήμουν αποφάσισα να μην το δώσω και μεγάλη σημασία), οπότε και όταν έκανα λογαριασμό εδώ κατά τον Αύγουστο, τον άφησα να κείτεται για πολύ πολύ καιρό, πριν τον πιάσω τώρα, μετά από προτροπή φίλων και γνωστών...Ίσως να μην έχουν και άδικο. Θα δείξει.

Λοιπόν, εφόσον μπαίνω με δειλά βήματα στην κοινωνία των πολλών, ας πω κάποια πράγματα για εμένα.

Γεια. Με λένε Πόπη, είμαι - πλέον - εικοσιτεσσάρων ετών, μένω στην πανέμορφη Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης, δουλεύω σε εταιρία πληροφορικής και ταυτόχρονα κάνω μεταπτυχιακό στο Αριστοτέλειο. Τώρα το τελευταίο είναι μία πονεμένη - τελείως όμως πονεμένη - ιστορία, θα αναλυθεί κάποια άλλη φορά, έχει πολύ ζουμί. Μου αρέσουν τα ταξίδια, ακόμα κι αν δεν έχω χρόνο ή χρήμα να τα κάνω, η μουσική είναι ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου - πέρισυ για να δω live τους Nine Inch Nails *love love love* ξεσπιτώθηκα και πήγα μέχρι Σκωτία για ένα live - λατρέυω τα βράδια με φίλους σε μπυραρίες και ροκάδικα, λατρέυω την τέχνη σε κάθε της μορφή, ακόμα και πρώιμη και μη συμβατική, είμαι TV Series Junkie - μία φορά έκατσα και είδα 2 DVD Prison Break χωρίς καμία διακοπή, και το ίδιο έκανα μετά από μία βδομάδα με τους Heroes - και τρελαίνομαι να πειράζω τον Τόλη από τη δουλειά, γιατί είναι πολύ ψάρι και άμα τον πειράζεις κάνει show.

Αυτά τα λίγα λοιπόν. Σας αφήνω και επιστρέφω στη δουλειά.

Μία μέρα στη δουλειά χωρίς δουλειά

Τελικά, το χειρότερο πράγμα από το να έχεις πάρα πολλή δουλειά, είναι να μην έχεις δουλειά ούτε για δείγμα να κάνεις. Κι εγώ, που όπως όλος ο κόσμος το ξέρει είμαι πολύ εργατικό παιδί και δουλευταρού κι εργατικιά και όχι τεμπελχανού και τεμπέλα όπως ο διπλανός μας που όλο κοιμάται και άσε που κοιμάται, το χειρότερο είναι που ροχαλίζει σαν τρένο και το δωμάτιό του είναι δίπλα στο δικό μου και μία φορά νόμιζα πως είχε μπάσει το σκύλο της γειτόνισσας στο σπίτι του κι αυτός γρύλιζε, να, τόσο δυνατά ροχάλιζε, εγώ λοιπόν που δεν είμαι τέτοια και το κυριότερο, δε ροχαλίζω - όχι σαν τρένο τουλάχιστον - δεν μπορώ κι αισθάνομαι ότι είμαι ένα ρεμάλι κι ένας απόκληρος της κοινωνίας, ένα άχρηστο και χαμένο και καμένο κορμί που δεν έχει τίποτα να κάνει και τίποτα να προσφέρει και θυμάμαι τώρα που η μάνα μου κάτι τέτοιους τους λέει "άεργους και αλήτες" ή κάτι τέτοιο κι εγώ αισθάνομαι ακόμα πιο άσχημα και ιδρώνω και βρομάω, όπως λέει μία διαφήμιση, γιατί εγώ δεν είναι ότι δε θέλω, απλά σήμερα έτυχε και δεν έχω τίποτε να κάνω και κάθομαι και κωλοβαράω, ενώ όλοι οι υπόλοιποι τρέχουνε σαν τους τρελούς.

Ε και τρέχουνε, αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω και πολύ γιατί είμαι μικρή ακόμα και νέα πολύ νέα στη δουλειά και δεν ξέρω πια και τόσα πολλά και άμα κάνω ότι βοηθάω πιο πολύ σαλάτα θα τα κάνω παρά θα βοηθήσω και μετά θα με κοροιδεύουνε και θα με βρίζουνε και δεν κάνει να κοροιδεύεις και να βρίζεις γιατί ο Θεός δε θα σε αγαπάει, έτσι μου έλεγε η γιαγιά μου παλιά, άσχετα με το εάν αυτή έβριζε σαν νταλικιέρης και έθαβε όλον τον κόσμο, μάλλον αυτό που έλεγε δε θα ίσχυε γι αυτήν. Αυτά είναι, άμα έχεις τα μέσα την έχεις πουλέψει ακόμα και για τον άλλον κόσμο.

Γι αυτό και κάθομαι και εκφράζω τις καλλιτεχνικές και γραφιστικές μου ανησυχίες, αλλά ακόμα και αυτό βαριέμαι να το κάνω, γιατί άμα είσαι δουλειά και κάνεις κάτι άσχετο με τη δουλειά και χαζεύεις και τεμπελιάζεις, πάλι σε λένε τεμπελχανού και τεμπέλα, και πρέπει να κάνεις κάτι χρήσιμο και όχι να χαζεύεις και να κάνεις άλλα πράγματα, όπως να αλλάζεις φόντο στο προφίλ ή να γράφεις blog.

Ψέμματα βασικά, είμαατε πολύ free στη δουλειά και κάνουμε ότι θέλουμε, όχι σαν τον καθηγητή μας εκείνον που όταν του είπαμε να μας αφήσει να φύγουμε μας κοίταξε περίεργα και μας έβρισε από μέσα του και μας κράτησε παραπάνω. Εκείνος μία φορά που με είδε να χαζολογάω στο μάθημα και να μπαίνω στο Meebo και στο Rockarolla μου είπε επ τι κάνεις εκεί και κλείστο και θα σε βγάλω έξω και τον κοίταξα σαν να ήτανε βλαμμένος και με είδε που τον κοίταγα έτσι και εκείνος αρπάχτηκε και στο μάθημα όλο εμένα ρώταγε, αλλά εγώ τα ήξερα και του τα έλεγα όλα σωστά και παραπάνω από σωστά μη σας πω, και αχ πως μ' άρεσε γιατί είναι χαζός και βλάκας και τον αντιπαθώ.

Αυτά από το μέτωπο της δουλειάς, ελπίζω να ξεκινήσω να κάνω κάτι σύντομα γιατί βαριέμαι ελεεινά και τρισάθλια και όπως είπα και στην αρχή δε θέλω να με λένε τεμπελχανού και τεμπέλα, γιατί όπως είπα και στην αρχή, δεν είμαι.

Να μην ξεχάσω να πω ότι έχω γεννέθλια σήμερα και όποιος δε μου ευχηθεί είναι αυτός τεμπελχανάς και τεμπέλης και άεργος και αλήτης. Αυτά.