Εξάμηνο είναι, θα περάσει...

Πάνε οι θρυλικές μέρες στη βιβλιοθήκη, περάσανε γι αυτό το εξάμηνο κι εγώ νοιώθω μέσα μου ένα ατέρμονο κενό...Κρίμα γιατί είχα περάσει πάρα πολύ ωραία, αυτή η εξεταστική όλα τα είχε, σεχ, βία, γυμνό, ξύλο, ποζεριές, ανταγωνισμούς, ατέρμονες εσωτερικές αναζητήσεις (του τύπου που πάω, τι κανω σε αυτή τη ζωή, άντε πάμε για κανέναν καφέ;) και άλλα τέτοια όμορφα, αχ πολύ θα μου λείψουν, αλλά δεν πειράζει θα κάνω υπομονή, γιατί το επόμενο εξάμηνο θα έχω πολύ περισσότερα να διαβάσω, οπότε θα ξαναπάω βιβλιοθήκη με το laptop κι ας με λένε ψώνιο, γιατί μόνο εγώ είμαι, είναι πάρα πολλοί που το φέρνουν εκεί, ειδικά στην είσοδο που έχει δύο τραπέζια γεμάτα χακεράδες που μοιάζουν λες και παίζουν όλη μέρα WoW.

Σήμερα λοιπόν πήγα στο ολοκαίνουριο μάθημα του εξαμήνου. Αυτό μας το κάνει καθηγήτρια αλλά επειδή δεν είναι της κατεύθυνσής μας, μας μίλαγε λες και είμασταν τσομπάνηδες που κατεβήκαμε από τα βουνά και δεν είχαμε ιδέα από υπολογιστές, σαν να είμασταν τίποτα ζώα νόμιζε και μου την ψιλοέσπασε γιατί εντάξει μπορεί να μην ξέρω πια και τόσα πολλά, αλλά μια ιδέα την έχω κι εγώ σαν παιδί κι αυτή χωρίς να ξέρει πώς μιλάει έτσι; Κατάλαβα ότι είπε σήμερα αφού. Αλλά δεν πειράζει, στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό που λέει και η γιαγιά μου (τώρα δεν ξέρω αν ταιριάζει η παροιμία στην περίπτωση, αλλά αυτή μου ρθε, αυτή λέω, πειράζει;)

Μετά ήταν πολύ ωραία γιατί είχαμε μόνο ένα δύωρο και πήγαμε για καφέ και είχα πάρει και την καινούρια μου υπερτέλεια φωτογραφική μηχανή και έβγαζα φώτο όλον τον κόσμο και αυτός άλλο που δεν ήθελε, έπαιρναν πόζες όλοι, καλές ψωνάρες είναι και του λόγου τους. Όχι για να μη λένε ότι μόνο εγώ ψωνίζομαι, έχω και ντοκουμέντα σαν το Μάκη.

Αυτά για σήμερα, είπα να αφήσω για λίγο τα βαθυστόχαστα posts, γιατί δεν είναι και τόσο του στυλ μου, και να επιστρέψω στο παλιό καλό χαζοχαρούμενο ύφος μου.