Δεν είναι τρελός ο Donnie

Σήμερα ξύπνησα με έναν υπέροχο πονοκέφαλο και τη νύστα να μου βαραίνει τα βλέφαρα τόσο πολύ που σε κάποιες στιγμές έπαιρνα όρκο πως ανάμεσα στους κώδικες, τα γραφικά και τα άλλα, έβλεπα και όνειρα. Και έβλεπα κάτι περίεργα όνειρα, πολύ επιθετικά, δεν τα πολυθυμάμαι, αλλά θυμάμαι ότι είχαν πολλή ένταση και καυγάδες και μαλώματα και κάπου εκεί τσουπ θυμάμαι έναν μεγάλο κούνελο, σαν εκείνο στο Donnie Darko. Τώρα δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να είναι καλό αυτό (θυμάστε τι είχε γίνει στην ταινία από τότε που ο Donnie ξεκίνησε να βλέπει τέτοια).
Αλλά ξέρω ότι δεν είναι τρελός ο Donnie. Γιατί εάν ήταν θα ήμουνα κι εγώ (εδώ δε θέλω κανένα κακεντρεχές σχόλιο), γιατί τελευταία πολύ φοβάμαι ότι ταυτίζομαι αηδιαστικά πολύ μαζί του σε ορισμένα καίριας σημασίας σημεία. Κι εμείς οι Donnηδες, ε, είμαστε λίγο ιδιάζουσες περιπτώσεις (όχι πολύ, μη με πείτε και ψωνάρα). Βλέπουμε λίγο πράγματα που μπορεί να μην υπάρχουν, πετάμε λίγο στα σύννεφα, αισθανόμαστε πολλά, ε, και εάν γυρίσει η τύχη μας και αποκαλυφθεί η σκοτεινή πλευρά του χαρακτήρα μας, οι μεγάλοι αηδιαστικοί και τρομακτικοί κούνελοι είναι το λιγότερο, πιστέψτε με.

***************************************************
***************************************************

Είχα καιρό να γράψω κάτι και μου λειψε.