Σηκώθηκα σήμερα πουρνό πουρνό να πάω βιβλιοθήκη που τόσο την είχα πεθυμήσει.
Βγαίνω στο μπαλκόνι.
Νερά. Παντού νερά. Νερά κάτω, νερά πάνω, νερά στα παπούτσια μου που μαράγκιασαν και μούλιασαν, αλλά καλά να πάθω, αφού δεν τα έβαλ
α μέσα, αλλά τώρα που το σκέφτομαι εάν τα έβαζα μέσα θα ήταν πολύ χειρότερο, γιατι το σπίτι δεν έχει προδιαγραφές για πού να πας σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, όπως π.χ. εάν πάθεις ασφυξία. Ευτυχώς τα νερά δεν είχαν μπει στο σπίτι. Κάνω έεεεετσι να δω κάτω από το μπαλκόνι και ο δρόμος είχε γεμίσει - μαντέψτε με τι - με νερά, παντού νερά όμως. Όπως τότε που είχαμε πάει σε μία συναυλία στο Θέατρο Γης και ανοίξαν οι Ουρανοί και κατέβηκε όλο το νερό από το βουνό και μας κυνηγούσε και η Ιωάννα που ήταν μαζί μου έκανε "αααααα, αχ αχ αχ η παντόφλα μου" και μετα την είδαμε την παντόφλα την πήρε το ρέμα και η Ιωάννα έμεινε μονοσάνταλη και περπάτησε κουτσό μέχρι το σπίτι. Και μας πήρε και η κάμερα να τρέχουμε και έκανε ντριιιιιν σε κάποια φάση το τηλέφωνο μου, ένα ντριν πολύ περίεργο όμως, σαν να είχε κρυολογήσει και ήταν η μαμά μου που τραβούσε τα μαλλιά της (αυτό δεν την είδα να το κάνει, γιατί όπως είπα μου μιλούσε στο τηλέφωνο, οπότε δεν μπορούσα να τη δω) και φώναζε που πας με τετοιο καιρο και σε δείχνει η τηλεόραση θα σε πάρει το ρέμα και μετά εγώ για να σταματήσει της είπα σπίτι είμαι ενώ ήμουν στο δρόμο ακόμα.
Για να μην ξαναπάθω κάτι τέτοιο λοιπόν έμεινα σπίτι να διαβάσω γιατί αύριο δίνω, αλλά βαριέμαι τόσο πολύ, τόσο που ούτε τι ώρα γράφω δε θυμάμαι. Και διαβάζω κάτι βλακείες για Αξιολογήσεις και Γνώση και για ένα μοντέλο, αλλά δεν μπορώ το μυαλό μου πετάει και η διπλανή μας πρέπει να έκανε κάτι σε κρέας με πατάτες και μυρίζει όλη η πολυκατοικία και μου έχει σπάσει τη μύτη και δεν μπορώ και από αυτό να συγκεντρωθώ.
Αλλά πρέπει γιατί θα με πούνε τεμπέλα και άεργη και δε θέλω.
Οπότε προς το παρόν φεύγω και επιστρέφω στο διάβασμα που δε θέλω να επιστρέψω, αλλά πρέπει.
Α. Ξέχασα να πω ότι η βροχή σταμάτησε και μπορεί να πάω τελικά βιβλιοθήκη το απόγευμα. Αλλά δεν ξέρω ακόμα.
Αυτά.
Βγαίνω στο μπαλκόνι.
Νερά. Παντού νερά. Νερά κάτω, νερά πάνω, νερά στα παπούτσια μου που μαράγκιασαν και μούλιασαν, αλλά καλά να πάθω, αφού δεν τα έβαλ
α μέσα, αλλά τώρα που το σκέφτομαι εάν τα έβαζα μέσα θα ήταν πολύ χειρότερο, γιατι το σπίτι δεν έχει προδιαγραφές για πού να πας σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, όπως π.χ. εάν πάθεις ασφυξία. Ευτυχώς τα νερά δεν είχαν μπει στο σπίτι. Κάνω έεεεετσι να δω κάτω από το μπαλκόνι και ο δρόμος είχε γεμίσει - μαντέψτε με τι - με νερά, παντού νερά όμως. Όπως τότε που είχαμε πάει σε μία συναυλία στο Θέατρο Γης και ανοίξαν οι Ουρανοί και κατέβηκε όλο το νερό από το βουνό και μας κυνηγούσε και η Ιωάννα που ήταν μαζί μου έκανε "αααααα, αχ αχ αχ η παντόφλα μου" και μετα την είδαμε την παντόφλα την πήρε το ρέμα και η Ιωάννα έμεινε μονοσάνταλη και περπάτησε κουτσό μέχρι το σπίτι. Και μας πήρε και η κάμερα να τρέχουμε και έκανε ντριιιιιν σε κάποια φάση το τηλέφωνο μου, ένα ντριν πολύ περίεργο όμως, σαν να είχε κρυολογήσει και ήταν η μαμά μου που τραβούσε τα μαλλιά της (αυτό δεν την είδα να το κάνει, γιατί όπως είπα μου μιλούσε στο τηλέφωνο, οπότε δεν μπορούσα να τη δω) και φώναζε που πας με τετοιο καιρο και σε δείχνει η τηλεόραση θα σε πάρει το ρέμα και μετά εγώ για να σταματήσει της είπα σπίτι είμαι ενώ ήμουν στο δρόμο ακόμα.Για να μην ξαναπάθω κάτι τέτοιο λοιπόν έμεινα σπίτι να διαβάσω γιατί αύριο δίνω, αλλά βαριέμαι τόσο πολύ, τόσο που ούτε τι ώρα γράφω δε θυμάμαι. Και διαβάζω κάτι βλακείες για Αξιολογήσεις και Γνώση και για ένα μοντέλο, αλλά δεν μπορώ το μυαλό μου πετάει και η διπλανή μας πρέπει να έκανε κάτι σε κρέας με πατάτες και μυρίζει όλη η πολυκατοικία και μου έχει σπάσει τη μύτη και δεν μπορώ και από αυτό να συγκεντρωθώ.
Αλλά πρέπει γιατί θα με πούνε τεμπέλα και άεργη και δε θέλω.
Οπότε προς το παρόν φεύγω και επιστρέφω στο διάβασμα που δε θέλω να επιστρέψω, αλλά πρέπει.
Α. Ξέχασα να πω ότι η βροχή σταμάτησε και μπορεί να πάω τελικά βιβλιοθήκη το απόγευμα. Αλλά δεν ξέρω ακόμα.
Αυτά.
No comments:
Post a Comment