...γι αυτό θα σε κάψω.
12/15/08
12/11/08
Κόλπα για να εντυπώσιασετε
Τελευταία βαριέμαι πολύ να γράφω. Δεν έχω ιδέες, δεν έχω έμπνευση, δεν έχω τίποτα και έχει καεί κι ένα τρομερά σεβαστό ποσοστό από τα εγκεφαλικά μου κύτταρα τους τελευταίους μήνες.
Έπεσε κάτι πάντως υπό την αντίληψή μου που το θεώρησα αρκετά hilarious για να το βάλω εδώ.
Κόλπα για να εντυπώσιασετε
Λίγο να ελαφρύνω το κλίμα! Την συγκεκριμένη ανακοίνωση την έγραψε στο MyCorner ένα παιδί 15 χρονών (πρέπει να είναι λιγότερο όμως):
kolpa gia na entiposiasete
By: magkas
Ημερομηνία: 12/09/2008
gia na entiposiasete mia ginaika na ths faireste kala kai oraia na xaireste mazi ta xristougenna mzi ths ki ama kapoia mera tha thelate na thn parete volta kia uth apantish oxi tote pigente ekei ke fate mzi ths
kala xristougenna!!!
Έπεσε κάτι πάντως υπό την αντίληψή μου που το θεώρησα αρκετά hilarious για να το βάλω εδώ.
Κόλπα για να εντυπώσιασετε
Λίγο να ελαφρύνω το κλίμα! Την συγκεκριμένη ανακοίνωση την έγραψε στο MyCorner ένα παιδί 15 χρονών (πρέπει να είναι λιγότερο όμως):
kolpa gia na entiposiasete
By: magkas
Ημερομηνία: 12/09/2008
gia na entiposiasete mia ginaika na ths faireste kala kai oraia na xaireste mazi ta xristougenna mzi ths ki ama kapoia mera tha thelate na thn parete volta kia uth apantish oxi tote pigente ekei ke fate mzi ths
kala xristougenna!!!
11/19/08
Νοικοκυρές σε απόγνωση
Πήγα τις προάλλες να αλλάξω σακούλες στα σκουπίδια. Και αχ, το ξέρω ότι αυτές οι ψεύτικες νάιλον στα Καρφούρ είναι τελείως αντε μην πω για τι είναι και μου κάνουν παρατήρηση για ανάρμοστη γλώσσα, αλλά έλα που ο κάδος στην κουζίνα είναι μικρός και παίρνω αναγκαστικά τις μικρες ψεύτικες νάιλον, εκείνες τις μπλε και άσπρες που βάζουν και στους κάδους στα γραφεία. Είχα κι εγώ έναν τέτοιο κάδο γραφείου όταν έμενα στο παλιό σπίτι, αλλά τον είχα στην κουζίνα. Ήταν από εκείνους στα ΙΚΕΑ τους γκρι που έχει και η κουτσή μαρία (ακόμα να καταλάβω γιατί τη λένε κουτσή την κακομοίρα).
Πάω να βγάλω την ψεύτικη σακούλα και ακούω ένα χραααατς και μετά ω δυστυχία μου ακούω κι ένα φλουυυυυυυπ και γέμισε το πάτωμα της κουζίνας σκουπίδια και βρωμόνερα. Πως ζέχνανεεεεε! Ευτυχως δεν έπεσε τίποτα πάνω στα ρούχα μου, αλλά πάτησα με τις παντόφλες επάνω στα βρωμόνερα που ήταν πηχτά και αηδιαστικά και κίτρινα και βρωμάγανε σαν ψοφίμι σε στάβλο και έκανα "ιουυυυυυυυ" και πάτησα πάλι πάνω στο πάτωμα γιατί γλιστράγανε και άμα έπεφτα εκεί μέσα πάει, τώρα θα μου κάνανε τον επικήδειο. Έχω έναν φίλο που τον λέει επιτήδειο γιατί είναι βλάκας, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.
Έβγαλα τις ωραίες μου παντοφλίτσες, εκείνες τις ροζ με τα αρκουδάκια επάνω, που μόνο ροζ δεν ήταν έτσι πως γίνανε και τις έβγαλα έξω να παρουν τον αέρα τους, αλλα κυρίως να ξεβρωμίσουνε από την μπόχα και έβαλα νερό στη λεκάνη για να σφουγγαρίσω τα βρωμόνερα. Και είχα πάρει τις προάλλες ένα απορρυπαντικό για το πάτωμα που έγραφε floral και λέω αχ ωραία θα έχει και ωραία μυρωδιά να σπάσει η μπόχα από τα βρωμόνερα και το ανοίγω και πάω να το μυρίσω και ανακαλύπτω ότι ήταν χλωρίνη και μάλιστα πολύ δυνατή, τόσο δυνατή που με το που το μύρισα ένοιωσα να μου καίγονται τα σωθικά, τόσο έντονη ήτανε. Τι να κάνω όμως, δεν είχα κάτι άλλο και έβαλα δύο καπάκια μέσα στον κουβά, κάτι που όπως ανακάλυψα μετά (γιατί όλα να τα ανακαλύπτω μετά;) ήταν υπερβολικά μεγάλη δόση, γιατί με το που τελειώνω σφουγγάρισμα ανακαλύπτω ότι όλο το σπίτι βρόμαγε χλωρίνη και αηδίασα και μου ήρθε να κάνω εμετό και καμιά φορά θα δηλητηριαστώ από αυτά τα χημικά (α, ρε Βασίλη γιατί δε μου το είπες πιο πριν;;;;) και έτρεξα ντουγρού να ανοίξω όλα μα όλα τα παράθυρα μπας και προλάβω το κακό.
Ε, τωρα περιμένω να στεγνωσει το πάτωμα και να αεριστεί το σπίτι. Βρομάει λέμε. Και τάχα το καθάρισα. :S
Πάω να βγάλω την ψεύτικη σακούλα και ακούω ένα χραααατς και μετά ω δυστυχία μου ακούω κι ένα φλουυυυυυυπ και γέμισε το πάτωμα της κουζίνας σκουπίδια και βρωμόνερα. Πως ζέχνανεεεεε! Ευτυχως δεν έπεσε τίποτα πάνω στα ρούχα μου, αλλά πάτησα με τις παντόφλες επάνω στα βρωμόνερα που ήταν πηχτά και αηδιαστικά και κίτρινα και βρωμάγανε σαν ψοφίμι σε στάβλο και έκανα "ιουυυυυυυυ" και πάτησα πάλι πάνω στο πάτωμα γιατί γλιστράγανε και άμα έπεφτα εκεί μέσα πάει, τώρα θα μου κάνανε τον επικήδειο. Έχω έναν φίλο που τον λέει επιτήδειο γιατί είναι βλάκας, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.
Έβγαλα τις ωραίες μου παντοφλίτσες, εκείνες τις ροζ με τα αρκουδάκια επάνω, που μόνο ροζ δεν ήταν έτσι πως γίνανε και τις έβγαλα έξω να παρουν τον αέρα τους, αλλα κυρίως να ξεβρωμίσουνε από την μπόχα και έβαλα νερό στη λεκάνη για να σφουγγαρίσω τα βρωμόνερα. Και είχα πάρει τις προάλλες ένα απορρυπαντικό για το πάτωμα που έγραφε floral και λέω αχ ωραία θα έχει και ωραία μυρωδιά να σπάσει η μπόχα από τα βρωμόνερα και το ανοίγω και πάω να το μυρίσω και ανακαλύπτω ότι ήταν χλωρίνη και μάλιστα πολύ δυνατή, τόσο δυνατή που με το που το μύρισα ένοιωσα να μου καίγονται τα σωθικά, τόσο έντονη ήτανε. Τι να κάνω όμως, δεν είχα κάτι άλλο και έβαλα δύο καπάκια μέσα στον κουβά, κάτι που όπως ανακάλυψα μετά (γιατί όλα να τα ανακαλύπτω μετά;) ήταν υπερβολικά μεγάλη δόση, γιατί με το που τελειώνω σφουγγάρισμα ανακαλύπτω ότι όλο το σπίτι βρόμαγε χλωρίνη και αηδίασα και μου ήρθε να κάνω εμετό και καμιά φορά θα δηλητηριαστώ από αυτά τα χημικά (α, ρε Βασίλη γιατί δε μου το είπες πιο πριν;;;;) και έτρεξα ντουγρού να ανοίξω όλα μα όλα τα παράθυρα μπας και προλάβω το κακό.
Ε, τωρα περιμένω να στεγνωσει το πάτωμα και να αεριστεί το σπίτι. Βρομάει λέμε. Και τάχα το καθάρισα. :S
11/17/08
Πώς έχασα τη μάχη με το τυροπιτάκι
Της Δήμητρας Παπαδοπούλου ηθοποιού και θεατρικής συγγραφέως
Κάπου διάβασα πως το στήθος ή το μπιμπερό που μας πρόσφεραν μωρά όταν δυσανασχετούσαμε καθησυχάζει, λέει, τη συναισθηματική μας δυσφορία.
Οπότε, σαν ενήλικες πια, όποτε τρώμε φρίκη μασουλάμε καμιά παπαριά να το κατευνάσουμε,με αποτέλεσμα να χοντραίνουμε και να γινόμαστε σαν νεροχύτες, συν που η υγιεινή διατροφή είναι στα φόρτε της και έχουμε μπλέξει στον εγκέφαλό μας ποιο είναι το φυσικό και ποιο το μεταλλαγμένο, τι είναι οι ισοφλαβόνες και πού σκατά υπάρχει το φολικό οξύ, επίσης το ξέρεις πως η ντομάτα έχει λυκοπένιο ενώ το μπρόκολο έχει ισοθειoκυανικά;
Μ' αυτά και μ' αυτά, αποφάσισα πως τέρμα οι γουρουνιές, αιφνίδια η απόφαση, μετά που μου 'ρθε να ξεράσω που 'φαγα κάτι τυροπιτάκια, ξέρεις, αυτά τα έτοιμα τα κατεψυγμένα που τα τηγανίζεις και διαβάζεις πίσω τα συστατικά που περιέχουν και είναι σαν να διαβάζεις προκήρυξη εξωγήινου.
Αφού λοιπόν έφαγα τέσσερα, κοίταξα το πέμπτο και τελευταίο και του είπα: «Όχι, όχι δεν θα σε φάω». Ναι, άρχισα να μιλάω στο τυροπιτάκι, το τύλιξα σαν μωρό σε μια χαρτοπετσέτα και το 'βαλα στο ψυγείο. Μη με ρωτήσεις γιατί δεν το πέταξα, ήταν μια υποσυνείδητη, αρχέγονη αντανακλαστική διαδικασία, όπως θα έλεγε και ο Γιουνγκ ή ο Φρόιντ, δεν ξέρω, αυτούς τους μπερδεύω τι ακριβώς είπε ο καθένας, και κατηφόρισα για Κολωνάκι να πάρω πράσινο τσάι που εχει μέσα φαινολικές ενώσεις. Τέλος για μένα τα ανθυγιεινά. Κάτω τα λιπαρά. Ζήτω το ασβέστιο και οι βιταμίνες του συμπλέγματος Β.
Άρχισε μια νέα εποχή που το κορμί μου θα γινόταν πιο ανταγωνιστικό, κι έτσι όπως κατηφόριζα τη Σκουφά, διαπίστωσα πως ένα όχι και τόσο νέο προϊόν γυναίκας που έχει κατακλύσει την παγκόσμια αγορά τελευταία, έχει πάρει διαστάσεις μάστιγας.
Μιλάω για το τσουλοειδές. Το τσουλοειδές είναι ένα είδος με έξω κοιλιά, έξω βυζιά, μανικιούρ πεντικιούρ γαλλικό και σποραδικά τατού, κυρίως εκεί που τελειώνει η κωλοχαράδρα μπορείς να βρεις μέχρι και την Γκουέρνικα του Πικάσο. Και όλα έτοιμα για φάσωμα (σημειωτέον, δεν έχω τίποτα εναντίον του φασώματος, απλά με εκνευρίζει σαν λέξη, θα 'θελα να καταργηθεί απ' το λεξιλόγιο και να επιστρέψουμε στην παλαιά κλασική της εποχής των σπηλαίων, το μπαλαμούτι). Επίσης, συνειδητοποίησα πως τα τσουλοειδή είναι κυρίως μικρά τα οποία περάσανε αιφνιδίως από τα πάμπερς στα στρινγκ, χωρίς ενδιάμεσα στάδια. Εν πάση περιπτώσει, αφού πήρα τα τσάγια μου τα πράσινα και έτρωγα όλη μέρα φρούτα, ήπια και δυο λίτρα νερό, τιγκάρισα στο ιχνοστοιχείο και αφού συνειδητοποίησα πως για να ζεις υγιεινά πρέπει να 'σαι λίγο η Μαριάννα Λάτση και να εχεις χρόνο όλη μέρα να πίνεις νερά και να τρέχεις να τα κατουράς, άρχισα να πεινάω. Το σκέφτηκα πολύ το πώς θα κινηθώ και αποφάσισα να φάω μια μπανάνα που 'χει μέσα κάλιο.
Αλλά η πείνα φούντωνε. Σαν όραμα άρχισαν να ξεπροβάλλουν απειλητικά τα τσουλοειδή, τα αδύνατα, τα καλογυμνασμένα. Τρόμαξα πολύ, επίσης, όταν ήρθε και εκείνο το γαμημένο τυροπιτάκι και μου σφήνωσε στον εγκέφαλο. Αλλά είπα όχι, θα δω τηλεόραση να ξεχάσω.
Ήταν αργά τη νύχτα πια και κάνοντας ζάπινγκ, έπεσα σε καμιά δεκαριά ξεκοιλιάσματα, παντού αίματα, στο ΣΚΑΪ κάτι τύποι σ' ένα τζιπ έψαχναν έναν ιπποπόταμο, στην ΕΤ3 φώναζε η Φώφη Γεννηματά και νάτα πάλι τα τσουλοειδή διάσπαρτα στα κανάλια να αυτογλείφονται και να γδύνονται.
Και νάτο πάλι το τυροπιτάκι. Όρμηξα στο ψυγείο. Ήτανε παγωμένο, τηγανισμένο και καυλωμένο. Δίπλα του, ένα ξενέρωτο γιαούρτι με χαμηλά λιπαρά, πώς να αντέξει τον ανταγωνισμό. Κοιταχτήκαμε με το τυροπιτάκι ξανά και ξανά. Θα σε πετάξω μαλακισμένο πολυακόρεστο ανθυγιεινό τηγανισμένο. Άρχισα να το βρίζω, μόνο που δεν το χαστούκισα. Με κοίταζε λάγνα και με προκαλούσε με τα τυριά του. Όρμηξα και το καταβρόχθισα. Καταπίνοντας την τελευταία μπουκιά, το 'ξερα πως είχα χάσει οριστικά τη μάχη με το τυροπιτάκι.
Υ.Γ. Μήπως ξέρει κανείς τι ακριβώς είναι οι ελεύθερες ρίζες;
Κάπου διάβασα πως το στήθος ή το μπιμπερό που μας πρόσφεραν μωρά όταν δυσανασχετούσαμε καθησυχάζει, λέει, τη συναισθηματική μας δυσφορία.
Οπότε, σαν ενήλικες πια, όποτε τρώμε φρίκη μασουλάμε καμιά παπαριά να το κατευνάσουμε,με αποτέλεσμα να χοντραίνουμε και να γινόμαστε σαν νεροχύτες, συν που η υγιεινή διατροφή είναι στα φόρτε της και έχουμε μπλέξει στον εγκέφαλό μας ποιο είναι το φυσικό και ποιο το μεταλλαγμένο, τι είναι οι ισοφλαβόνες και πού σκατά υπάρχει το φολικό οξύ, επίσης το ξέρεις πως η ντομάτα έχει λυκοπένιο ενώ το μπρόκολο έχει ισοθειoκυανικά;
Μ' αυτά και μ' αυτά, αποφάσισα πως τέρμα οι γουρουνιές, αιφνίδια η απόφαση, μετά που μου 'ρθε να ξεράσω που 'φαγα κάτι τυροπιτάκια, ξέρεις, αυτά τα έτοιμα τα κατεψυγμένα που τα τηγανίζεις και διαβάζεις πίσω τα συστατικά που περιέχουν και είναι σαν να διαβάζεις προκήρυξη εξωγήινου.
Αφού λοιπόν έφαγα τέσσερα, κοίταξα το πέμπτο και τελευταίο και του είπα: «Όχι, όχι δεν θα σε φάω». Ναι, άρχισα να μιλάω στο τυροπιτάκι, το τύλιξα σαν μωρό σε μια χαρτοπετσέτα και το 'βαλα στο ψυγείο. Μη με ρωτήσεις γιατί δεν το πέταξα, ήταν μια υποσυνείδητη, αρχέγονη αντανακλαστική διαδικασία, όπως θα έλεγε και ο Γιουνγκ ή ο Φρόιντ, δεν ξέρω, αυτούς τους μπερδεύω τι ακριβώς είπε ο καθένας, και κατηφόρισα για Κολωνάκι να πάρω πράσινο τσάι που εχει μέσα φαινολικές ενώσεις. Τέλος για μένα τα ανθυγιεινά. Κάτω τα λιπαρά. Ζήτω το ασβέστιο και οι βιταμίνες του συμπλέγματος Β.
Άρχισε μια νέα εποχή που το κορμί μου θα γινόταν πιο ανταγωνιστικό, κι έτσι όπως κατηφόριζα τη Σκουφά, διαπίστωσα πως ένα όχι και τόσο νέο προϊόν γυναίκας που έχει κατακλύσει την παγκόσμια αγορά τελευταία, έχει πάρει διαστάσεις μάστιγας.
Μιλάω για το τσουλοειδές. Το τσουλοειδές είναι ένα είδος με έξω κοιλιά, έξω βυζιά, μανικιούρ πεντικιούρ γαλλικό και σποραδικά τατού, κυρίως εκεί που τελειώνει η κωλοχαράδρα μπορείς να βρεις μέχρι και την Γκουέρνικα του Πικάσο. Και όλα έτοιμα για φάσωμα (σημειωτέον, δεν έχω τίποτα εναντίον του φασώματος, απλά με εκνευρίζει σαν λέξη, θα 'θελα να καταργηθεί απ' το λεξιλόγιο και να επιστρέψουμε στην παλαιά κλασική της εποχής των σπηλαίων, το μπαλαμούτι). Επίσης, συνειδητοποίησα πως τα τσουλοειδή είναι κυρίως μικρά τα οποία περάσανε αιφνιδίως από τα πάμπερς στα στρινγκ, χωρίς ενδιάμεσα στάδια. Εν πάση περιπτώσει, αφού πήρα τα τσάγια μου τα πράσινα και έτρωγα όλη μέρα φρούτα, ήπια και δυο λίτρα νερό, τιγκάρισα στο ιχνοστοιχείο και αφού συνειδητοποίησα πως για να ζεις υγιεινά πρέπει να 'σαι λίγο η Μαριάννα Λάτση και να εχεις χρόνο όλη μέρα να πίνεις νερά και να τρέχεις να τα κατουράς, άρχισα να πεινάω. Το σκέφτηκα πολύ το πώς θα κινηθώ και αποφάσισα να φάω μια μπανάνα που 'χει μέσα κάλιο.
Αλλά η πείνα φούντωνε. Σαν όραμα άρχισαν να ξεπροβάλλουν απειλητικά τα τσουλοειδή, τα αδύνατα, τα καλογυμνασμένα. Τρόμαξα πολύ, επίσης, όταν ήρθε και εκείνο το γαμημένο τυροπιτάκι και μου σφήνωσε στον εγκέφαλο. Αλλά είπα όχι, θα δω τηλεόραση να ξεχάσω.
Ήταν αργά τη νύχτα πια και κάνοντας ζάπινγκ, έπεσα σε καμιά δεκαριά ξεκοιλιάσματα, παντού αίματα, στο ΣΚΑΪ κάτι τύποι σ' ένα τζιπ έψαχναν έναν ιπποπόταμο, στην ΕΤ3 φώναζε η Φώφη Γεννηματά και νάτα πάλι τα τσουλοειδή διάσπαρτα στα κανάλια να αυτογλείφονται και να γδύνονται.
Και νάτο πάλι το τυροπιτάκι. Όρμηξα στο ψυγείο. Ήτανε παγωμένο, τηγανισμένο και καυλωμένο. Δίπλα του, ένα ξενέρωτο γιαούρτι με χαμηλά λιπαρά, πώς να αντέξει τον ανταγωνισμό. Κοιταχτήκαμε με το τυροπιτάκι ξανά και ξανά. Θα σε πετάξω μαλακισμένο πολυακόρεστο ανθυγιεινό τηγανισμένο. Άρχισα να το βρίζω, μόνο που δεν το χαστούκισα. Με κοίταζε λάγνα και με προκαλούσε με τα τυριά του. Όρμηξα και το καταβρόχθισα. Καταπίνοντας την τελευταία μπουκιά, το 'ξερα πως είχα χάσει οριστικά τη μάχη με το τυροπιτάκι.
Υ.Γ. Μήπως ξέρει κανείς τι ακριβώς είναι οι ελεύθερες ρίζες;
10/27/08
9/28/08
Ουυυυυφ...
Καλη φάση.
Αλλά αυτά τα ολοήμερα και ολονυκτια πάρτι (όχι με ούζα χμμμ) έχουν αρχίσει να με καταβάλλουν.
Μάλλον λέω να αρχίσω να διαβάζω.
Αλλά αυτά τα ολοήμερα και ολονυκτια πάρτι (όχι με ούζα χμμμ) έχουν αρχίσει να με καταβάλλουν.
Μάλλον λέω να αρχίσω να διαβάζω.
9/15/08
To Google μου είναι στα Ολλανδικά
...κι εγώ δε χαμπαριάζω γρυ - γρυ όμως λέμε - από ξένες γλώσσες σαν κι αυτές τις βάρβαρες. Και όταν μπαίνω να ψάξω υλικό για τη διπλωματική μου - α ναι ξεκίνησα, δε σας το είπα; - και βάζω λέξεις κλειδιά μου βγάζει πρώτα αποτελέσματα στα Ολλανδικά - heet, dank και τέτοια - και μετά σπάζομαι και λέω θα μάθω, αλλά από την άλλη που στο διάολο θα χρησιμέψουν;
Έγινε το φαί, πάω πάω.
Έγινε το φαί, πάω πάω.
9/1/08
Τελευταίες μέρες πριν τη μεγάλη έξοδο
Μμμμμμμ ναι ήρθε η ώρα.
Η ώρα να αφήσω σχεδόν τα πάντα - καλά όχι όλα βέβαια, γι αυτό και λέω σχεδόν και όχι τα πάντα - πίσω και να δω τι μπορώ να κάνω κάπου αλλού. Νομίζω ότι θα μου κάνει καλό να αφήσω για λίγο - τώρα βέβαια το "λίγο" μπορεί να προσδιοριστεί με διάφορους τρόπους, από μήνα έως μία ζωή, αλλά αυτό δεν το έχω αποφασίσει ακόμα - ότι με χαλάει, ότι με εκνευρίζει, ότι με ρίχνει. Να αφήσω πίσω τα ανούσια λόγια, τη γραφειοκρατία, τα ηλίθια πρωινάδικα, τον ακόμα πιο ηλίθιο κόσμο που συναντώ και ανέχομαι πολύ συχνά, τις δημόσιες υπηρεσίες, τα πανεπιστήμια που σου βγάζουν το λάδι, τα σπίτια - τρύπες, το κυκλοφοριακό, όταν δε βρίσκεις θέση για πάρκινγκ, τις μικροπρέπειες κάθε λογής, την κοροϊδία, την προπαγάνδα, τη χειραγώγηση - όχι δε βγάζω πολιτικό λόγο, απλά λέω αυτά που βλέπω - την απίστευτη ζέστη του καλοκαιριού, το χαλασμένο μου καζανάκι, τις ουρές στις τράπεζες, το δίκτυο μου που όλο πέφτει και δεν σηκώνεται, τα έργα - και καλά - του μετρό, το γάλα που κάνει 1.50 €, τις μπουζουκογκόμενες, τους τρεντάδες, τα λεωφορεία χωρίς κλιματισμό και πολλά άλλα που δεν θα αναφέρω.
Adios λοιπόν!
Η ώρα να αφήσω σχεδόν τα πάντα - καλά όχι όλα βέβαια, γι αυτό και λέω σχεδόν και όχι τα πάντα - πίσω και να δω τι μπορώ να κάνω κάπου αλλού. Νομίζω ότι θα μου κάνει καλό να αφήσω για λίγο - τώρα βέβαια το "λίγο" μπορεί να προσδιοριστεί με διάφορους τρόπους, από μήνα έως μία ζωή, αλλά αυτό δεν το έχω αποφασίσει ακόμα - ότι με χαλάει, ότι με εκνευρίζει, ότι με ρίχνει. Να αφήσω πίσω τα ανούσια λόγια, τη γραφειοκρατία, τα ηλίθια πρωινάδικα, τον ακόμα πιο ηλίθιο κόσμο που συναντώ και ανέχομαι πολύ συχνά, τις δημόσιες υπηρεσίες, τα πανεπιστήμια που σου βγάζουν το λάδι, τα σπίτια - τρύπες, το κυκλοφοριακό, όταν δε βρίσκεις θέση για πάρκινγκ, τις μικροπρέπειες κάθε λογής, την κοροϊδία, την προπαγάνδα, τη χειραγώγηση - όχι δε βγάζω πολιτικό λόγο, απλά λέω αυτά που βλέπω - την απίστευτη ζέστη του καλοκαιριού, το χαλασμένο μου καζανάκι, τις ουρές στις τράπεζες, το δίκτυο μου που όλο πέφτει και δεν σηκώνεται, τα έργα - και καλά - του μετρό, το γάλα που κάνει 1.50 €, τις μπουζουκογκόμενες, τους τρεντάδες, τα λεωφορεία χωρίς κλιματισμό και πολλά άλλα που δεν θα αναφέρω.
Adios λοιπόν!
7/17/08
Ready!
Όλα είναι - σχεδόν - έτοιμα!
- Εισιτήρια για το φεστιβαλ - check
- Εισιτήρια για το τρένο - check
- Κράτηση για το ξενοδοχείο - check
- Ρούχα, παπούτσια και τα απαραίτητα καφροαξεσουάρ - check
7/16/08
Νυστάζω
Σήμερα δε με σηκώνανε από το κρεβάτι μου ούτε με σφαίρες. Ήταν κι αυτός ο θεϊκός καλοκαιρινός - ημιχειμωνιάτικος καιρός με τον κρύο αέρα και όταν έχει τέτοιο καιρό (καλά όχι μόνο τότε, αλλά ειδικά τότε) θέλω να μένω σπίτι, να το παίζω άρρωστη και να κοιμάμαι. Αυτά όμως τα έκανα μικρή κι έτριβα το θερμόμετρο για να μην πάω σχολείο και πάντα έπιανε (έλεος πια αυτοί οι γονείς δεν καταλαβαίνουν τίποτα;), τώρα όμως είτε τα κάνω είτε όχι, δεν έχει πλάκα, άσε που μου έχει τελειώσει και η άδεια και δεν έχει πλάκα.
Τελικά έχουν άδικο όσοι λένε ότι όσο πιο πολύ κοιμάσαι τόσο πιο πολύ νυστάζεις. Εμένα ποτέ δεν με έπιανε έτσι. Κοιμόμουν κάπου 13 ώρες την ημέρα (αχ, τι ευτυχισμένη εποχή) και μετά θυμόμουν να σηκωθώ την ώρα του μεσημεριανού και ήμουν μία χαρούλα. Από τότε που έσπασε αυτό το υπέροχο πρόγραμμα και ξεκίνησα να πηγαίνω σχολείο (ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ανθρωπότητας στις ευαίσθητες παιδικές ψυχές ever) όλα αναποδογύρισαν. Και από τότε νυστάζω κάθε μέρα.
Τέλοσπαντων. Πάω να κατεβάσω - επιτέλους - τον καινούριο Firefox. Τι καινούριος δηλαδή, απολίθωμα έχει γίνει και αυτός, αλλά τι να κάνω, ας όψεται η εξεταστική και η Altec.
Τελικά έχουν άδικο όσοι λένε ότι όσο πιο πολύ κοιμάσαι τόσο πιο πολύ νυστάζεις. Εμένα ποτέ δεν με έπιανε έτσι. Κοιμόμουν κάπου 13 ώρες την ημέρα (αχ, τι ευτυχισμένη εποχή) και μετά θυμόμουν να σηκωθώ την ώρα του μεσημεριανού και ήμουν μία χαρούλα. Από τότε που έσπασε αυτό το υπέροχο πρόγραμμα και ξεκίνησα να πηγαίνω σχολείο (ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ανθρωπότητας στις ευαίσθητες παιδικές ψυχές ever) όλα αναποδογύρισαν. Και από τότε νυστάζω κάθε μέρα.
Τέλοσπαντων. Πάω να κατεβάσω - επιτέλους - τον καινούριο Firefox. Τι καινούριος δηλαδή, απολίθωμα έχει γίνει και αυτός, αλλά τι να κάνω, ας όψεται η εξεταστική και η Altec.
7/15/08
Με γειά τα καινούρια μας έπιπλα!
Εγώ ξέρω ότι δε θα ήθελα με ΤΙΠΟΤΑ να είμαι στη θέση της καρέκλας.
Για την ιστορία, ο τυπάκος που είναι υπεύθυνος για την..."διασκέδαση" των παρευρισκομένων ονομάζεται Sailesh και φερεται να είναι ο μεγαλύτερος υπνωτιστής του κόσμου. Να γιατί δεν μου αρέσει ο εθελοντισμός.
Για την ιστορία, ο τυπάκος που είναι υπεύθυνος για την..."διασκέδαση" των παρευρισκομένων ονομάζεται Sailesh και φερεται να είναι ο μεγαλύτερος υπνωτιστής του κόσμου. Να γιατί δεν μου αρέσει ο εθελοντισμός.
7/10/08
Ήρθε κι όλας το καλοκαίρι;
Αχ τι ωραία.
Και αχ, τι μουλάρα που είμαι, έχω να πατήσω το ποδάρι μου εδώ δύο μήνες και και έχω και μούτρα να έχω άποψη (κάτι που θα μου έλεγε ένας φίλος μου και μετά εγώ θα του απαντούσα κάτι όχι και τόσο ευγενικό και μετά εκείνος θα μου έδινε χαστούκι κι εγώ θα τον τσιμπούσα στην κοιλιά που την έχει και μπόλικη και μετά αυτός θα φώναζε "τι κάνεις μωρή μα****κω!" και μετά θα γελούσαμε και θα έληγε εκεί το ζήτημα).
Ήρθε πάλι το τρελό μας καλοκαίρι (κατά το τρελό μας καρναβάλι - κάτι το οποίο δε διαφέρει και πάρα πολύ, από όποια πλευρά και να το δεις, τα καλοκαίρια έχουν κάτι από καρναβάλι, μια βόλτα να κάνεις να δεις πως κυκλοφορεί ο κόσμος θα καταλάβεις). Όλοι πάμε στις χρυσαφένιες και πεντακάθαρες αμμουδιές, και δυγκεκριμένα τα Σαββατοκύριακα που δεν έχει καθόλου κόσμο και κατά τις 13 η ώρα το μεσημέρι - η πιο κατάλληλη ώρα για να κάτσεις στον ήλιο, λένε οι ειδικοί. Κι εγώ το είχα κάνει αυτό μία φορά. Μετά δεν το ξανάκανα ποτέ. Γιατί είχε γίνει η πλάτη κατακόκκινη, παρ' όλο που είχα βάλει αντιηλιακό με δείκτη 80 (αλήθεια λέω), και πονούσε κι έτσουζε και με έκαιγε και μετά μου βάλανε γιαούρτι και όλοι γελάγανε, μόνο εγώ δε γέλαγα, γιατί δε μου φαινότανε και τόσο αστείο, αλλά έτσι είναι, με ζηλεύουν κι εγώ μία μέρα θα τους εκδικηθώ όλους, σαν το Γιάννη της Δέσποινας.
Τέλη του μήνα θα είμαι ξανά τεμπέλα και άνεργη και πολύ το χαίρομαι γιατί μετά από την κούρσα ταχύτητας των τελευταίων μηνών θα πρέπει ΣΩΠΟΔΗΠΟΤΕ που λέει και ο Αστερίξ (σε ποιο επεισόδιο μη ρωτάτε τώρα, δε θυμάμαι, να πάρετε και να διαβάσετε), να κάνω διακοπές διαρκείας, ΠΡΙΝ ξαναφύγω ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ αυτή τη φορά από τα πάτρια εδάφη και τα καυτά καλοκαίρια (όχι, μη μου κουνάτε με παράπονο το μαντήλι, δεν πιάνουν σε μένα αυτά).
Θα περιγράψω και σε κάποια φάση που δε θα βαριέμαι (γιατί τώρα είναι η αλήθεια βαριέμαι κάπως πολύ), πώς κατάφερα να ξεγλιστρήσω σαν το χέλι (και χόρευε το τσιφτετέλι) μέσα από τα γρανάζια της γραφειοκρατείας και να στείλω επιτέλους τα χαρτιά μου έξω, και να τη γλιτώσω μόνο με μία ηλίαση και κάτι αηδιαστικές φουσκάλες με πύον στις πατούσες που έγιναν από το πολύ περπάτημα. Αλλά αυτό είπαμε επειδή βαριέμαι θα το κάνω άλλη φορά.
Και πιθανόν, όχι μέσα σε αυτόν τον μήνα.
Και αχ, τι μουλάρα που είμαι, έχω να πατήσω το ποδάρι μου εδώ δύο μήνες και και έχω και μούτρα να έχω άποψη (κάτι που θα μου έλεγε ένας φίλος μου και μετά εγώ θα του απαντούσα κάτι όχι και τόσο ευγενικό και μετά εκείνος θα μου έδινε χαστούκι κι εγώ θα τον τσιμπούσα στην κοιλιά που την έχει και μπόλικη και μετά αυτός θα φώναζε "τι κάνεις μωρή μα****κω!" και μετά θα γελούσαμε και θα έληγε εκεί το ζήτημα).
Ήρθε πάλι το τρελό μας καλοκαίρι (κατά το τρελό μας καρναβάλι - κάτι το οποίο δε διαφέρει και πάρα πολύ, από όποια πλευρά και να το δεις, τα καλοκαίρια έχουν κάτι από καρναβάλι, μια βόλτα να κάνεις να δεις πως κυκλοφορεί ο κόσμος θα καταλάβεις). Όλοι πάμε στις χρυσαφένιες και πεντακάθαρες αμμουδιές, και δυγκεκριμένα τα Σαββατοκύριακα που δεν έχει καθόλου κόσμο και κατά τις 13 η ώρα το μεσημέρι - η πιο κατάλληλη ώρα για να κάτσεις στον ήλιο, λένε οι ειδικοί. Κι εγώ το είχα κάνει αυτό μία φορά. Μετά δεν το ξανάκανα ποτέ. Γιατί είχε γίνει η πλάτη κατακόκκινη, παρ' όλο που είχα βάλει αντιηλιακό με δείκτη 80 (αλήθεια λέω), και πονούσε κι έτσουζε και με έκαιγε και μετά μου βάλανε γιαούρτι και όλοι γελάγανε, μόνο εγώ δε γέλαγα, γιατί δε μου φαινότανε και τόσο αστείο, αλλά έτσι είναι, με ζηλεύουν κι εγώ μία μέρα θα τους εκδικηθώ όλους, σαν το Γιάννη της Δέσποινας.
Τέλη του μήνα θα είμαι ξανά τεμπέλα και άνεργη και πολύ το χαίρομαι γιατί μετά από την κούρσα ταχύτητας των τελευταίων μηνών θα πρέπει ΣΩΠΟΔΗΠΟΤΕ που λέει και ο Αστερίξ (σε ποιο επεισόδιο μη ρωτάτε τώρα, δε θυμάμαι, να πάρετε και να διαβάσετε), να κάνω διακοπές διαρκείας, ΠΡΙΝ ξαναφύγω ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ αυτή τη φορά από τα πάτρια εδάφη και τα καυτά καλοκαίρια (όχι, μη μου κουνάτε με παράπονο το μαντήλι, δεν πιάνουν σε μένα αυτά).
Θα περιγράψω και σε κάποια φάση που δε θα βαριέμαι (γιατί τώρα είναι η αλήθεια βαριέμαι κάπως πολύ), πώς κατάφερα να ξεγλιστρήσω σαν το χέλι (και χόρευε το τσιφτετέλι) μέσα από τα γρανάζια της γραφειοκρατείας και να στείλω επιτέλους τα χαρτιά μου έξω, και να τη γλιτώσω μόνο με μία ηλίαση και κάτι αηδιαστικές φουσκάλες με πύον στις πατούσες που έγιναν από το πολύ περπάτημα. Αλλά αυτό είπαμε επειδή βαριέμαι θα το κάνω άλλη φορά.
Και πιθανόν, όχι μέσα σε αυτόν τον μήνα.
5/1/08
Beside You In Time
...Δεν υπάρχει πιο όμορφος τρόπος για να κλείσει μία κουραστική μεν, πλην πολύ ενδιαφέρουσα μέρα. Sit back, look up, take a breath and enjoy.
4/30/08
Τελευταία μέρα του Απρίλη
Αχ πάει πέρασε κι αυτός ο μήνας.
Είμαστε ήδη στα μέσα προς τέλη της άνοιξης, πέρασε ο χειμώνας, πέρασε το Πάσχα, ο κόσμος γιόρτασε την Ανάσταση όπως θά πρεπε, δηλαδή με κρέατα, αρνιά, κατσίκια, γουρουνάκια, και συνεπώς, πολύ συχνές επισκέψεις στο μέρος καθώς και στα δημόσια αποχωρητήρια - άλλωστε αυτό είναι και το νόημα έτσι;;;; - και μετά πανηγύρισε για το θαύμα στα μπουζούκια παρέα με τον Βέρτη και τον Κιάμο - ο οποίος, είναι επισήμως, πολύ καλύτερος πλέον ΚΑΙ από τις πλαστικές της λαίδης Άντζελας. Τρόμαξα να τον αναγνωρίσω στις καινούριες ψηφιακά επεξεργασμένες αφίσες, νόμιζα ότι η Rollman έβγαλε νέα διαφήμιση για κοστούμια και ο Νικός - Τάκης για τις νέες τάσεις της μόδας στα ανδρόγυνα κουρέματα.
Αύριο λοιπόν είναι πρωτομαγιά. Το λέω και ανατσουτσουρώνει η τρίχα μου από την ατέρμονη προσμονή. Αύριο ο κόσμος θα περάσει ωραία. Θα συνεχίσει την πεφωτισμένη και ευβλαβική κραιπάλη των προηγούμενων ημερών, θα ξεχυθεί στις εξοχές και στην πανέμορφη ελληνική φύση - η οποία πότε πότε στολίζεται με σκουπίδια και πλαστικά σε θάλασσες κι ακτές, αλλά δεν έχει να λέει πάλι είναι η καλύτερη, η καλύτερη - θα πάρει μαζί του όλα τα απαραίτητα, όπως η τελευταία λέξη της μόδας στις ψησταριές, θα φορτώσει το αμάξι, θα ξεκινήσει, θα γυρίσει πίσω γιατί ξέχασε το παιδί στο σπίτι, θα το πάρει, θα ξαναγυρίσεί γιατί ξέχασε το ψυγείο με τις μπύρες, θα ξαναξεκινήσει, θα κολλήσει αναγκαστικά στην κίνηση γιατί άργησε να ξκινήσει και θα αρχίσει να βρίζει χρονιάρες μέρες, θα ξεχάσει κοντολογίς ότι είναι Πάσχα, και λόγω αγίων ημερών δεν πρέπει να βρίζει και κατά το μεσημέρι θα φτάσει στις ελληνικές εξοχές, οι οποίες ω του θαύματος είναι επίσης προορισμός για 15000 διαφορετικές ελληνικές - και μη - οικογένειες και ξαφνικά η ωραία ελληνική φύση δε θα του φαίνεται πια και τόσο ωραία και πανω στο δύωρο και πριν ακόμα γίνουν οι μπριζόλες, θα αρχίσει να σκέφτεται το ευρύχωρο σπιτάκι του των 50 τετραγωνικών και των 450 € στην πόλη και το ακόμα πιο ευρύχωρο μπαλκονάκι του ευρύχωρου σπιτιού του που, αν και είναι όπως είναι τελοσπάντων, τουλάχιστον εκεί με λίγη προσπάθεια μπορεί να ψήσει με την ησυχία του και όχι να ανησυχεί μην πέσει η μπαλα των κουτσούβελών του πάνω στις πανάκριβες εισαγόμενες μπριζολίτσες του.
Καλή Πρωτομαγιά!
4/23/08
Discipline
Από το official site των NIN:
22 April 2008: Get the new track DISCIPLINE here right now.
Lots going on!
Some of you may have heard a new Nine Inch Nails track on your radio today. You can download your own copy of the track RIGHT HERE RIGHT NOW for free.
Take your shirt off and dance to it!
REMIX it!
Enjoy.
What else is going on? Hmmn. We're considering a real-time live webcast of me signing 2,500 copies of the just-arrived, super-ultra-mega-deluxe GHOSTS edition all day Thursday. These really turned out great and I can't wait to sign EVERY SINGLE ONE OF THEM.
We have some tour info coming... SOON (I know you love that word) as well as some other info about something else, too.
4/22/08
Spyware, Malware, Adware, Spam Spam Spam
Γαμώτη μου.
Δεν έχει ούτε μηνα από τα δύο απανωτά format που έκανα στο pc, και με μεγάλο και αδιανόητό μου τρόμο ανακαλύπτω σιγά σιγά τον σκληρό και άπονο τούτο κόσμο. Τουτέστιν, το ξέρω, έχει ριζώσει βαθιά (πολυ βαθιά όμως, πάτο κοντεύει να πιάσει) η αίσθηση ότι πριν φύγω για Πάσχα, θα το περάσω ΠΑΛΙ ένα χεράκι, γιατί κάθε φορά που μπαίνω γίνεται τέτοιος πανικός από popups και ads (και να ήταν μία στις τόσες καλά θα ήταν, εδώ μιλάμε για μεσοδιαστήματα του δευτερολέπτου) που δε γίνεται, κάτι ριζικο πρέπει να γίνει.
Και εντάξει, καλά να πετιώνται καζίνα και τέτοια. Σήμερα το μεσημέρι εκεί που δούλευα αμέριμνη και ανέμελη (ε, ήταν και μετα το μεσημεριανό ΚΑΙ το γλυκό, μία κάποια νύστα την είχα, σαν παιδί κι εγώ), εκεί λοιπόν που δούλευα, κανω μία εεετσι να δω γιατί νόμιζα κάποιος με φώναζε (τελικά δε με φωνάζανε, οπότε τζάμπα γύρισα), κι εκεί που κάνω ναααα να δω πάλι την οθόνη, είδα κάτι που όταν καταλάθος το πετυχαίνει η μάνα μου στην τηλεόραση το βράδυ που βάζει να χαζοδει για να την πάρει ο ύπνος, ξεκινά έναν εξάψαλμο συνοδευόμενο με μία ποικιλία επιφωνημάτων, θρήνων και οδυρμών για το "που πάει αυτή η κοινωνία" και "σα δε ντρέπονται λίγο" και "κρέας τον έχουν κάνει τον άνθρωπο" και μία φορά μου φάνηκε ότι την άκουσα να λέει κάτι σαν "καργιόλες" αλλά δεν είμαι σίγουρη γιατί ήμουν μέσα και λαγοκοιμόμουνα.
Πετιέται λοιπόν σαν να μην πω τι αυτό το πράγμα και έπιανε ολόκληρη την οθόνη, όχι μόνο μία ακρούλα στην άκρη, όπως όλα τα κανονικά πράματα που πετιώνται. Αλλά έτσι είναι, άμα είναι να σου τύχει σου τυχαίνει στο μεγαλύτερο βαθμό, έτσι για να περάσεις κι εσύ μία φορά στη ζωή σου τη διαδικασία αναστοχασμού του τύπου "τώρα βρήκε να συμβεί, εγώ δεν έκανα τίποτα, γιατί σε μένα, γιατί ΤΩΡΑ";
Εγώ με το που το είδα με βγήκαν τα μάτια έξω και αηδίασα πάρα πολύ γιατί δε βλέπω τέτοια και δεν έχω συνηθίσει, μόνο παιδικά τα πρωινά του Σαββατοκύριακου βλέπω και τέτοια δεν έχει μέσα (εκτός από τον Μπομπ Σφουγγαράκη που μερικές φορές έχει χειρότερα, αλλά αυτόν δεν τον μετράμε) και κοίταξα πίσω να δω αν με βλέπει κανένας και μετά το έκλεισα.
Αν με βλέπανε θα με κοροιδεύανε και θα με λέγανε ότι όλο σε τέτοια site μπαίνω, αλλά κάνουν τεράστιο λάθος, εγώ δεν μπαίνω σε τέτοια από τη δουλειά. Μόνο από το σπίτι. Και στο κάτω κάτω σκασίλα μου που με κοροιδεύουν, γιατί ξέρω πάρα πολύ καλά ότι και αυτοί κάνουν τα ίδια και χειρότερα (όχι σαν τον Μπομπ), αλλά παραπλήσια τελοσπάντων.
Γι αυτό και Πέμπτη θα το καθαρίσω πάλι το ΠιΣι να γίνει καθαρό σαν μωράκι (μου φαίνεται το έχω ξαναπει κάπου αυτό, αλλά μην το μετρήσετε, δεν με αρεσει να επαναλαμβάνομαι) και άμα ξαναγίνει κανένα τέτοιο έκτροπο πάλι θα φέρω πολιτσμάνο που λέει και η γιαγιά μου γιατί δε γίνεται, στάνταρ κάποιος μου έχει στήσει παγίδα γιατί με ζηλεύει.
Και κολλάει και το πληκτρολόγιο.
Τεχνολογία σου λέει ο άλλος μετά.
Πφ.-
4/21/08
Χέστηκα για...
Αγνώστου Συγγραφέως, παρακαλείται ο κάτοχος του να μου τα χώσει για να τον βάλω στα credits.
Σε όσους είναι άνω των 25 και διαßάζουν Χάρι Πότερ. Θα το πω µια φορά: ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ! Την άλλη φορά που θα διαßάσεις Χάρι Πότερ, φόρα κι αυτό το καπελάκι που 'χει µια προπέλα πάνω. Στα 25 σου δε διαßάζεις Χάρι Πότερ. Στα 25 σου κάθεσαι στο τρένο και αναρωτιέσαι τι σκατά απέγινε η ζωή σου µαζί µε µας τους υπόλοιπους.
Στους πιτσιρικάδες µε κοντό µαλλί και κοτσιδάκι πίσω στο σßέρκο. Απλά: για τα σκουπίδια! Εκτός κι αν είσαι Ιταλός ποδοσφαιριστής ή µαθητευόµενος Ιππότης Τζεντάι. Τότε ΟΚ.
Σε όσους δεν έχουν λεφτά να κωλοφτιάξουν αµάξι αλλά παρόλα αυτά προσπαθούν. Είναι που είναι αυτή η ασχολία για τον πούτσο. Τουλάχιστον κάντο σε αµάξι που να αξίζει την αναßάθµιση. Αν σ' αφήναµε, εσύ θα 'ßαζες ζάντες και στην τοστιέρα σου! Ή κάνεις κάτι ολοκληρωµένα ή δεν το κάνεις καθόλου. Και όχι, το Σταρλετάκι των 900 κυßικών της µαµάς µε τα µπλε φωτάκια στα µπεκ των υαλοκαθαριστήρων ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΩΛΟΦΤΙΑΓΜΕΝΟ!
Σε όσους δεν ξεκολλάνε το διάφανο αυτοκολλητάκι απ' την οθόνη καινούργιου κινητού. Αν ο κατασκευαστής δεν ήθελε να το ßγάλεις, το αυτοκόλλητο δε θα είχε αυτή την ακρούλα που ξέχει λίγο! Στην ίδια κατηγορία ανήκουν αυτοί που δεν ßγάζουν τελείως το χρυσόχαρτο απ' το ßούτυρο. Δεν είναι δεύτερο προστατευτικό καπάκι! Είναι µια αηδία που όσο την κρατάς, τόσο πασαλείφεται µε ßούτυρο και µου κόßει την όρεξη!
Στους χορτοφάγους. Δε µιλάω για τα 5-10 άτοµα που τους λείπει το τάδε ένζυµο. Μιλάω για τους κλασικούς «µπλιαξ πως το τρώτε αυτό αφού κάποτε ήταν ζωντανό κι εγώ είµαι ευαίσθητος και τρώω µόνο κορµούς δέντρων». Λύστε µου 3 απορίες: 1) Γιατί το 95% των χορτοφάγων είναι γυναίκες; 2) Που ήταν όλοι οι χορτοφάγοι στην Κατοχή; και 3) Δίπλα απ' τους κοπτήρες έχουµε κάτι µυτερά δοντάκια, τους κυνόδοντες. Γιατί άραγε;
Στους περιπτεράδες που σου σπρώχνουν το χέρι µε τα ρέστα προς τα κάτω. Έχω δάχτυλα. Και ξέρω πώς να τα κλείνω. Δε θα µου πέσει τίποτα! ΟΚ;!;!;
Σε όσους είδαν το Βασικό Ένστικτο επειδή ακούσαν ότι φαίνεται το µουνί της Σάρον Στόουν. Είδες µιάµιση ώρα παπαρο-ταινία µε υπόθεση µπετό για να δεις ένα µουνί για 1/8 του δευτερολέπτου. Ωραίος! Δεν ξέρω αν το ξέρεις, αλλά υπάρχουν κάτι ταινίες που είναι ανάποδα! 1/8 του δευτερολέπτου υπόθεση και µιάµιση ώρα µουνί! Μεγάλο µουνί, µικρό µουνί, ξυρισµένο µουνί, µουνί πάνω σε µουνί. Ψάξτο.
Στους σουßλατζίδες που σου δίνουν το τελευταίο κοµµάτι γύρο κοτόπουλο που έχει µείνει. Δεν είναι γύρος. Είναι µια πίτα µε ένα ΟΛΟΚΛΗΡΟ κοτόπουλο µέσα! Και είναι και σα ßραστό. Φάτο εσύ!
Στις διαφηµίσεις που δεν έχουν καµία σχέση µε το προϊόν που διαφηµίζουν. Τρεις λαγοί κάθονται πάνω σ' ένα φράχτη και ένας πάει σπίτι και κόßει τις φλέßες του!. Πιες Μίλκο! Έλεοοοοοος!!!
Στις τύπισσες που έχουν µία ή περισσότερες παύλες µέσα στο ονοµατεπώνυµο τους. Μαρία-Λουίζα Αντωνίου-Μιχαλακοπούλου, σου 'χω νέα: Τα δέκα επίθετα δε σε κάνουν φεµινίστρια. Φεµινίστρια είναι αυτή που ευνουχίζει τον άντρα της µες στο σινεµά µε ένα καπάκι κόκα κόλας επειδή δεν ήθελε τη Ντόρα για δήµαρχο. Προσπάθησε περισσότερο.
Στους τύπους µε µικρά δόντια και µεγάλα ούλα. Ναι, το είπα! Μη µου το παίζετε άγιοι. Όλοι το 'χετε σκεφτεί!
Σε όσους έχουν hands-free και µιλάνε κρατώντας το κινητό στο ύψος του στήθους µε το ένα χέρι και το µικρόφωνο του hands free κοντά στο στόµα µε το άλλο χέρι. Για να καταλάßω: µέχρι χθες χρησιµοποιούσες ένα µόνο χέρι για να µιλάς στο κινητό. Οπότε παίρνεις hands free για να µη χρησιµοποιείς κανένα. Και τελικά καταλήγεις να χρησιµοποιείς και τα δύο. ΟΚ. Λογικό.
Στις σκυλούδες που ακούνε Χατζηγιάννη και το θεωρούν ροκ ξεκάρφωµα. Α, ναι! Κι ο Κοργιαλάς είναι γκοθάς, σωστά; Δεν ξεγελάς κανέναν Γωγώ, Φωφώ, Ζωζώ. Λυπάµαι.
Στους ναζί του καναπέ. Φίλε. Μένεις στην Ελλάδα και έχουµε 2008. Ο πληθυσµός των Εßραίων είναι. ένας: Ο Τέρενς Κουίκ. Είσαι φλώρος! Γι' αυτό ßγάλε τη σßάστικα από φόντο στο κινητό σου και ßρες άλλο τρόπο να εντυπωσιάσεις τη µεταλού γκόµενα που θέλεις να ρίξεις.
Σ' αυτούς που το τηλεκοντρόλ το λένε «κοµπιούτερ». Το κοµπιούτερ είναι ή ο υπολογιστής ή το κοµπιουτεράκι τσέπης ή αυτό που έχουνε στη ΝΑΣΑ και πιάνει 3 δωµάτια. Αν αλλάζεις κανάλι µε ένα απ' τα παραπάνω, πες µου κι εµένα πώς το κάνεις.
Σε όσους τρώνε κους κους. Κοίτα. Καταλαßαίνω ότι σ' αρέσει η λέξη κους κους. Και ξερώ ότι αν µπορούσες, θα αποκαλούσες κους κους ΟΛΑ τα φαγητά. Άκου τι γίνεται όµως. Πρώτον: ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟ! Οι κόκκοι του είναι πολύ χοντροί για να τους καταπιείς και πολύ ψιλοί για να τους µασήσεις. Και δεύτερον: Δε λέγεται κους κους. Λέγεται ΠΛΗΓΟΥΡΙ! Ξενέρωσες;
Σε όσους έχουν στο αµάξι µούφα ηχοσύστηµα και παρόλα αυτά το παίζουν στη διαπασών. Τα µαµίσια ηχεία που έχεις φτιαχτήκαν για να παίζουν Μελωδία FM, όχι σαϊκεντέλικ! Από µια ένταση και πάνω ψαλιδίζουν τον ήχο, οπότε ούτε εσύ ακούς τίποτα, ούτε εµείς. Δε σπας αυτιά, σπας αρχίδια! Χαµήλωσέ το.
Στους τύπους που λένε ότι δεν τους αρέσουν οι πατάτες τηγανιτές ή/και η σοκολάτα. Πω πω φίλε είσαι πολύ ξεχωριστός τελικά! Όχι, αλήθεια, διαφέρεις! Οπότε, αν παγιδευτούµε ποτέ οι δυο µας σε ένα ερηµονήσι και µετά από 3 µήνες ασιτίας ßρούµε ένα σεντούκι και το σεντούκι έχει µέσα ένα πιάτο πατάτες τηγανιτές κι ένα πιάτο σκατά, ξέρω από τώρα πώς θα τα µοιράσω. Να 'σαι καλά!
Σ' αυτούς που αντί για «καρτούν» ή «παιδικά» λένε «µίκι µάους». Όποιον ξανακούσω να λέει «ο µικρός ßλέπει µίκι µάους» ή «Σάßßατο πρωί το Σταρ ßάζει µίκι µάους» και είναι κάτω των 70, οπότε ΞΕΡΕΙ ότι ßγήκαν κι άλλα καρτούν µετά το Μίκι Μάους, θα τον καρφώσω στο µήλο του Αδάµ µε µπετόßεργα!
Στους παπάρες που τους ζητάς να σε ßγάλουν µια φωτογραφία και σε κοιτάνε σα να τους ζήτησες να εξουδετερώσουν ßόµßα. «Ποιο πατάαααωωωωωωωωω;». Πατάς το κουµπί που δεν έχει αλλάξει ΠΟΤΕ θέση από τότε που εφευρέθηκε η φωτογραφία! ΠΑΝΩ ΔΕΞΙΑ! Άχρηστε! Να αγοράζεις κινητό µε 3 κάµερες πάνω ξέρεις όµως. Μπούρτζο µαλάκα στρουγκανόßλαχε!
Στους κωλο-σπασίκλες που πέρασαν πρώτοι Ιατρική και λένε ότι δε διάßαζαν συνέχεια. Κλασικά, συνέντευξη στις ειδήσεις: «Διάßαζα, αλλά έßγαινα κι έξω.». Ναι, έßγaινες. Έßγαινες απ' το δωµάτιο να δώσεις στη µάνα σου τον κουßά µε τα σκατά για να στον αδειάσει.
Σε όσους ψάχνουν τα κανάλια ένα-ένα και χρησιµοποιούν τα κουµπιά µε τα νούµερα αντί για το πάνω-κάτω. Κλασική µάνα µου: 1, 12, 2, 23, 3, 34, 4. Οπότε κάθοµαι εγώ δίπλα και ßλέπω: ΕΤ1, Extra 3, ET2, Τηλεφώς, Mega, Blue Sky, ΑΝΤ1, TV Magic. ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!
Στους µπαϊσέξουαλ. Στρέιτ εντάξει. Γκέι εντάξει. Αλλά µπάι όχι! Δεν είσαι αναποφάσιστος, είσαι πλεονέκτης και ποζεράς. Διάλεξε τρύπα και µείνε σ' αυτή! Αλλιώς άντε γαµήσου. Ή άντε γάµα. Δεν ξέρω, µπερδεύτηκα.
Στους φίλους που κάνουν «δικιά τους» περίπλοκη χειραψία. Δεν έχουµε 1992! Ο Tupac πέθανε, ο Biggie πέθανε κι εσύ είσαι λευκός! Δεν έχεις καµιά σύνδεση µ' αυτήν την κουλτούρα. Είναι σα να ßγαίνεις έξω ντυµένος πειρατής. ΑΑΑΡΡΡ!
Στις διαφηµίσεις που δε µας λένε τι διαφηµίζουν. Κλασικά: µαύρο φόντο µε µεγάλα άσπρα γράµµατα που έρχονται προς την οθόνη αργά-αργά και λένε µια πανηλίθια ατάκα του στυλ: «Ποιος έρχεται στον Άλφα;» ή «Που θα πας ßόλτα;» και από πίσω ένα τεράστιο ερωτηµατικό και µετά η διαφήµιση τελειώνει! ΟΚ! Με κέρδισες! Τώρα πάω να ßάλω ορό και καθετήρα, και θα κάτσω εδώ για ένα µήνα µέχρι να µάθω την απάντηση! Να 'σαι σίγουρος, ιδιοφυία του µάρκετινγκ.
Σ' αυτούς που κόßουν το ßούτυρο κάθετα και δεν το ξύνουν παράλληλα στην επιφάνεια. Δεν είναι παγωτό. Είναι ßούτυρο! Κι εσύ είσαι σιχαµένος.
Στους τύπους που κάνουν µηνύσεις για ψυχική οδύνη. Ξαφνικά γεµίσαµε από «Αλέξης Κούγιας» wannabes! Δεν γουστάρεις κάτι που σου συνέßη και δεν έχεις να προσάψεις τίποτα σε κανέναν; Τσουπ! Ψυχική οδύνη! Επειδή οι γονείς σου ήταν κλασικοί Έλληνες µαλάκες και σου έκαναν όλα τα χατίρια, δε σηµαίνει θα κάνουµε το ίδιο κι εµείς! Είσαι ενήλικας. Φτύσε επιτέλους το µαστάρι της µάνας σου και µάθε να δέχεσαι καµιά προσßολή που και που. Κατά 99% την αξίζεις. (ΥΓ: σε παρακαλώ, µη µου κάνεις µήνυση!)
Σε όσους σηκώνουν το γιακά του Λακόστ. Ο µόνος που το 'κανε πριν γίνει µόδα ήταν ο Κόµης Δράκουλας και όλοι ξέρουµε πως κατέληξε αυτή η ιστορία.
Στους φανατικούς µη-καπνιστές.. Ναι, ßρωµάει, όλοι το ξέρουµε. Αν πιστεύεις όµως ότι θα πεθάνεις από «παθητική» έκθεση σε καπνό, κοίτα λίγο καλύτερα τον κόσµο που ζεις και ßγάλε το σκασµό! Πλέον υπάρχουν και µαλάκες που κάνουν ότι ßήχουν δίπλα σε καπνιστές στην πλατεία Οµονοίας! ΟΚ! Μισό λεπτό να το σßήσω µέσα σ' αυτήν την κουράδα άστεγου εδώ δίπλα. Αρκετά χάλασε το τσιγάρο µου την ευαίσθητη φυσική ισορροπία του κέντρου της Αθήνας.
Σ' αυτούς που σου περιγράφουν κάθε τηλεφωνική συνοµιλία που έχουν, κάνοντας το ακουστικό µε το χέρι τους. Η κλασική µαλακία µε τον αντίχειρα και το µικρό δαχτυλάκι. Και µάλιστα όταν λένε ότι το 'κλεισαν, κατεßάζουν και το χέρι τους! Ξέρουµε πως λειτουργεί το τηλέφωνο µίµε!
Στις γκόµενες που φοράνε κολλητό παντελόνι µε κιλότα από µέσα, αντί για στριγκ. Βρε καλή µου. Βρε χρυσή µου. Μια χαρά κώλο έχεις. ΓΙΑΤΙ µας αναγκάζεις να ßλέπουµε ένα πράµα που ξέχει δεξιά και αριστερά απ' τα δυο λάστιχα του περιοδόßρακου;
Σε όσους δεν πετάνε τίποτα. Ποτέ. Όταν συγυρίζεις το γραφείο σου και δεν πετάς σαßούρα, κι απλά της αλλάζεις θέση, είσαι ψυχωτικός! Υπάρχουν πράγµατα που αντικειµενικά είναι άχρηστα. Ο τσαλακωµένος έλεγχος της 2ας δηµοτικού που στοιχειώνει τα συρτάρια σου εδώ και 28 χρόνια ΔΕ ΘΑ ΣΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΠΟΤΕ! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον!
Στα ζευγάρια που στέλνουν ευχετήριες κάρτες µε φωτογραφίες των παιδιών τους. Φωτογραφίες που ποτέ δε ζήτησα και ποτέ δεν κρατάω. Και από πίσω γράφουν και πληροφορίες: «Η Νεκταρία έκλεισε τα 8 φέτος». Στον πούτσο µου λουλούδια και γύρω γύρω µέλισσες! Δε µε νοιάζει πόσο είναι η Νεκταρία! Βυζιά έßγαλε; Όταν µου στείλεις τα ßυζιά της Νεκταρίας, θα 'χω καλά Χριστούγεννα ΚΑΙ καλή χρονιά!
Στους δισεκατοµµυριούχους που γυρνάνε τον κόσµο µε αερόστατα. Τι σκατά; 1850 έχουµε; Πάρε το αεροπλάνο όπως όλος ο κόσµος, µαλάκα αλαζόνα! Κανείς δε νοιάζεται για έναν πλούσιο κατακαργιόλη που ßαριέται τη ζωή του! Ελπίζω στο επόµενο ταξίδι να σου χτυπήσει το αερόστατο κεραυνός! Και να γυρνάει στον αέρα σα σκασµένο µπαλόνι κάνοντας «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!». Να ένα διαφηµιστικό stunt που θα κάτσω να δω!
Στις γκόµενες που ßάζουν σκούρο lip-liner. Μακράν η χειρότερη µαλακία που έχει ßγάλει ο κόσµος της µόδας. Κοπελιά, µπορεί να το θεωρείς σέξι, αλλά κάνει τα χείλη σου να µοιάζουν µε κωλοτρυπίδα!
Στους καλλιτέχνες µε ένα όνοµα. Νίνο, Sting, Bono, Σαµπρίνα. Αν δε ßρεις ένα επώνυµο µέσα στις επόµενες 2 µέρες θα σου ßγάλω τα µάτια! Δε φτάνει που η µουσική τους είναι για το ßόθρο. Χωρίς επώνυµο δε µπορώ να ßρω και που µένουν για να ßάλω τη ßόµßα!
Στους ταχυδακτυλουργούς που εξαφανίζουν πράµατα και δε σου λένε πως το κάνουν. Το ότι δεν ξέρουµε το τέχνασµα που χρησιµοποιείς, δε σηµαίνει πως αυτόµατα υποθέτουµε ότι ήταν µάγια! Αν ήταν µάγια, δε θα χρησιµοποιούσες τη µαύρη κουρτίνα πριν το εξαφανίσεις. Απλά λύσε µας την απορία και πήγαινε ßρες κανονική δουλειά. Α! Και σταµάτα να ντύνεσαι σα γκέι ταυροµάχος!
Σ' αυτούς που για nickname στο MSN, στο Counter Strike κλπ ßάζουν ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΠΡΟΤΑΣΗ! Φίλε! Το nickname έχει ένα σκοπό µόνο: να σε ξεχωρίζω απ' τους υπόλοιπους. Δε θέλω να ξέρω: ούτε πόσο αγαπάς τη γκόµενά σου, ούτε το emo στιχάκι που άλλαξε τη ζωή σου αυτή την εßδοµάδα, ούτε την ηλίθια ατάκα που σκέφτηκες χθες το ßράδυ όταν ßάραγες µαλακία!
Σε όσους ξέρουν τα κάλαντα µετά το «και ποιητής των όλων». Δε µπορώ να το προσδιορίσω ακριßώς, αλλά υπάρχει κάτι το πολύ αρρωστηµένο στις οικογένειες που µαθαίνουν στα παιδιά τους ολόκληρο το τραγούδι.
Σε όσους είναι άνω των 25 και διαßάζουν Χάρι Πότερ. Θα το πω µια φορά: ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ! Την άλλη φορά που θα διαßάσεις Χάρι Πότερ, φόρα κι αυτό το καπελάκι που 'χει µια προπέλα πάνω. Στα 25 σου δε διαßάζεις Χάρι Πότερ. Στα 25 σου κάθεσαι στο τρένο και αναρωτιέσαι τι σκατά απέγινε η ζωή σου µαζί µε µας τους υπόλοιπους.
Στους πιτσιρικάδες µε κοντό µαλλί και κοτσιδάκι πίσω στο σßέρκο. Απλά: για τα σκουπίδια! Εκτός κι αν είσαι Ιταλός ποδοσφαιριστής ή µαθητευόµενος Ιππότης Τζεντάι. Τότε ΟΚ.
Σε όσους δεν έχουν λεφτά να κωλοφτιάξουν αµάξι αλλά παρόλα αυτά προσπαθούν. Είναι που είναι αυτή η ασχολία για τον πούτσο. Τουλάχιστον κάντο σε αµάξι που να αξίζει την αναßάθµιση. Αν σ' αφήναµε, εσύ θα 'ßαζες ζάντες και στην τοστιέρα σου! Ή κάνεις κάτι ολοκληρωµένα ή δεν το κάνεις καθόλου. Και όχι, το Σταρλετάκι των 900 κυßικών της µαµάς µε τα µπλε φωτάκια στα µπεκ των υαλοκαθαριστήρων ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΩΛΟΦΤΙΑΓΜΕΝΟ!
Σε όσους δεν ξεκολλάνε το διάφανο αυτοκολλητάκι απ' την οθόνη καινούργιου κινητού. Αν ο κατασκευαστής δεν ήθελε να το ßγάλεις, το αυτοκόλλητο δε θα είχε αυτή την ακρούλα που ξέχει λίγο! Στην ίδια κατηγορία ανήκουν αυτοί που δεν ßγάζουν τελείως το χρυσόχαρτο απ' το ßούτυρο. Δεν είναι δεύτερο προστατευτικό καπάκι! Είναι µια αηδία που όσο την κρατάς, τόσο πασαλείφεται µε ßούτυρο και µου κόßει την όρεξη!
Στους χορτοφάγους. Δε µιλάω για τα 5-10 άτοµα που τους λείπει το τάδε ένζυµο. Μιλάω για τους κλασικούς «µπλιαξ πως το τρώτε αυτό αφού κάποτε ήταν ζωντανό κι εγώ είµαι ευαίσθητος και τρώω µόνο κορµούς δέντρων». Λύστε µου 3 απορίες: 1) Γιατί το 95% των χορτοφάγων είναι γυναίκες; 2) Που ήταν όλοι οι χορτοφάγοι στην Κατοχή; και 3) Δίπλα απ' τους κοπτήρες έχουµε κάτι µυτερά δοντάκια, τους κυνόδοντες. Γιατί άραγε;
Στους περιπτεράδες που σου σπρώχνουν το χέρι µε τα ρέστα προς τα κάτω. Έχω δάχτυλα. Και ξέρω πώς να τα κλείνω. Δε θα µου πέσει τίποτα! ΟΚ;!;!;
Σε όσους είδαν το Βασικό Ένστικτο επειδή ακούσαν ότι φαίνεται το µουνί της Σάρον Στόουν. Είδες µιάµιση ώρα παπαρο-ταινία µε υπόθεση µπετό για να δεις ένα µουνί για 1/8 του δευτερολέπτου. Ωραίος! Δεν ξέρω αν το ξέρεις, αλλά υπάρχουν κάτι ταινίες που είναι ανάποδα! 1/8 του δευτερολέπτου υπόθεση και µιάµιση ώρα µουνί! Μεγάλο µουνί, µικρό µουνί, ξυρισµένο µουνί, µουνί πάνω σε µουνί. Ψάξτο.
Στους σουßλατζίδες που σου δίνουν το τελευταίο κοµµάτι γύρο κοτόπουλο που έχει µείνει. Δεν είναι γύρος. Είναι µια πίτα µε ένα ΟΛΟΚΛΗΡΟ κοτόπουλο µέσα! Και είναι και σα ßραστό. Φάτο εσύ!
Στις διαφηµίσεις που δεν έχουν καµία σχέση µε το προϊόν που διαφηµίζουν. Τρεις λαγοί κάθονται πάνω σ' ένα φράχτη και ένας πάει σπίτι και κόßει τις φλέßες του!. Πιες Μίλκο! Έλεοοοοοος!!!
Στις τύπισσες που έχουν µία ή περισσότερες παύλες µέσα στο ονοµατεπώνυµο τους. Μαρία-Λουίζα Αντωνίου-Μιχαλακοπούλου, σου 'χω νέα: Τα δέκα επίθετα δε σε κάνουν φεµινίστρια. Φεµινίστρια είναι αυτή που ευνουχίζει τον άντρα της µες στο σινεµά µε ένα καπάκι κόκα κόλας επειδή δεν ήθελε τη Ντόρα για δήµαρχο. Προσπάθησε περισσότερο.
Στους τύπους µε µικρά δόντια και µεγάλα ούλα. Ναι, το είπα! Μη µου το παίζετε άγιοι. Όλοι το 'χετε σκεφτεί!
Σε όσους έχουν hands-free και µιλάνε κρατώντας το κινητό στο ύψος του στήθους µε το ένα χέρι και το µικρόφωνο του hands free κοντά στο στόµα µε το άλλο χέρι. Για να καταλάßω: µέχρι χθες χρησιµοποιούσες ένα µόνο χέρι για να µιλάς στο κινητό. Οπότε παίρνεις hands free για να µη χρησιµοποιείς κανένα. Και τελικά καταλήγεις να χρησιµοποιείς και τα δύο. ΟΚ. Λογικό.
Στις σκυλούδες που ακούνε Χατζηγιάννη και το θεωρούν ροκ ξεκάρφωµα. Α, ναι! Κι ο Κοργιαλάς είναι γκοθάς, σωστά; Δεν ξεγελάς κανέναν Γωγώ, Φωφώ, Ζωζώ. Λυπάµαι.
Στους ναζί του καναπέ. Φίλε. Μένεις στην Ελλάδα και έχουµε 2008. Ο πληθυσµός των Εßραίων είναι. ένας: Ο Τέρενς Κουίκ. Είσαι φλώρος! Γι' αυτό ßγάλε τη σßάστικα από φόντο στο κινητό σου και ßρες άλλο τρόπο να εντυπωσιάσεις τη µεταλού γκόµενα που θέλεις να ρίξεις.
Σ' αυτούς που το τηλεκοντρόλ το λένε «κοµπιούτερ». Το κοµπιούτερ είναι ή ο υπολογιστής ή το κοµπιουτεράκι τσέπης ή αυτό που έχουνε στη ΝΑΣΑ και πιάνει 3 δωµάτια. Αν αλλάζεις κανάλι µε ένα απ' τα παραπάνω, πες µου κι εµένα πώς το κάνεις.
Σε όσους τρώνε κους κους. Κοίτα. Καταλαßαίνω ότι σ' αρέσει η λέξη κους κους. Και ξερώ ότι αν µπορούσες, θα αποκαλούσες κους κους ΟΛΑ τα φαγητά. Άκου τι γίνεται όµως. Πρώτον: ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟ! Οι κόκκοι του είναι πολύ χοντροί για να τους καταπιείς και πολύ ψιλοί για να τους µασήσεις. Και δεύτερον: Δε λέγεται κους κους. Λέγεται ΠΛΗΓΟΥΡΙ! Ξενέρωσες;
Σε όσους έχουν στο αµάξι µούφα ηχοσύστηµα και παρόλα αυτά το παίζουν στη διαπασών. Τα µαµίσια ηχεία που έχεις φτιαχτήκαν για να παίζουν Μελωδία FM, όχι σαϊκεντέλικ! Από µια ένταση και πάνω ψαλιδίζουν τον ήχο, οπότε ούτε εσύ ακούς τίποτα, ούτε εµείς. Δε σπας αυτιά, σπας αρχίδια! Χαµήλωσέ το.
Στους τύπους που λένε ότι δεν τους αρέσουν οι πατάτες τηγανιτές ή/και η σοκολάτα. Πω πω φίλε είσαι πολύ ξεχωριστός τελικά! Όχι, αλήθεια, διαφέρεις! Οπότε, αν παγιδευτούµε ποτέ οι δυο µας σε ένα ερηµονήσι και µετά από 3 µήνες ασιτίας ßρούµε ένα σεντούκι και το σεντούκι έχει µέσα ένα πιάτο πατάτες τηγανιτές κι ένα πιάτο σκατά, ξέρω από τώρα πώς θα τα µοιράσω. Να 'σαι καλά!
Σ' αυτούς που αντί για «καρτούν» ή «παιδικά» λένε «µίκι µάους». Όποιον ξανακούσω να λέει «ο µικρός ßλέπει µίκι µάους» ή «Σάßßατο πρωί το Σταρ ßάζει µίκι µάους» και είναι κάτω των 70, οπότε ΞΕΡΕΙ ότι ßγήκαν κι άλλα καρτούν µετά το Μίκι Μάους, θα τον καρφώσω στο µήλο του Αδάµ µε µπετόßεργα!
Στους παπάρες που τους ζητάς να σε ßγάλουν µια φωτογραφία και σε κοιτάνε σα να τους ζήτησες να εξουδετερώσουν ßόµßα. «Ποιο πατάαααωωωωωωωωω;». Πατάς το κουµπί που δεν έχει αλλάξει ΠΟΤΕ θέση από τότε που εφευρέθηκε η φωτογραφία! ΠΑΝΩ ΔΕΞΙΑ! Άχρηστε! Να αγοράζεις κινητό µε 3 κάµερες πάνω ξέρεις όµως. Μπούρτζο µαλάκα στρουγκανόßλαχε!
Στους κωλο-σπασίκλες που πέρασαν πρώτοι Ιατρική και λένε ότι δε διάßαζαν συνέχεια. Κλασικά, συνέντευξη στις ειδήσεις: «Διάßαζα, αλλά έßγαινα κι έξω.». Ναι, έßγaινες. Έßγαινες απ' το δωµάτιο να δώσεις στη µάνα σου τον κουßά µε τα σκατά για να στον αδειάσει.
Σε όσους ψάχνουν τα κανάλια ένα-ένα και χρησιµοποιούν τα κουµπιά µε τα νούµερα αντί για το πάνω-κάτω. Κλασική µάνα µου: 1, 12, 2, 23, 3, 34, 4. Οπότε κάθοµαι εγώ δίπλα και ßλέπω: ΕΤ1, Extra 3, ET2, Τηλεφώς, Mega, Blue Sky, ΑΝΤ1, TV Magic. ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!
Στους µπαϊσέξουαλ. Στρέιτ εντάξει. Γκέι εντάξει. Αλλά µπάι όχι! Δεν είσαι αναποφάσιστος, είσαι πλεονέκτης και ποζεράς. Διάλεξε τρύπα και µείνε σ' αυτή! Αλλιώς άντε γαµήσου. Ή άντε γάµα. Δεν ξέρω, µπερδεύτηκα.
Στους φίλους που κάνουν «δικιά τους» περίπλοκη χειραψία. Δεν έχουµε 1992! Ο Tupac πέθανε, ο Biggie πέθανε κι εσύ είσαι λευκός! Δεν έχεις καµιά σύνδεση µ' αυτήν την κουλτούρα. Είναι σα να ßγαίνεις έξω ντυµένος πειρατής. ΑΑΑΡΡΡ!
Στις διαφηµίσεις που δε µας λένε τι διαφηµίζουν. Κλασικά: µαύρο φόντο µε µεγάλα άσπρα γράµµατα που έρχονται προς την οθόνη αργά-αργά και λένε µια πανηλίθια ατάκα του στυλ: «Ποιος έρχεται στον Άλφα;» ή «Που θα πας ßόλτα;» και από πίσω ένα τεράστιο ερωτηµατικό και µετά η διαφήµιση τελειώνει! ΟΚ! Με κέρδισες! Τώρα πάω να ßάλω ορό και καθετήρα, και θα κάτσω εδώ για ένα µήνα µέχρι να µάθω την απάντηση! Να 'σαι σίγουρος, ιδιοφυία του µάρκετινγκ.
Σ' αυτούς που κόßουν το ßούτυρο κάθετα και δεν το ξύνουν παράλληλα στην επιφάνεια. Δεν είναι παγωτό. Είναι ßούτυρο! Κι εσύ είσαι σιχαµένος.
Στους τύπους που κάνουν µηνύσεις για ψυχική οδύνη. Ξαφνικά γεµίσαµε από «Αλέξης Κούγιας» wannabes! Δεν γουστάρεις κάτι που σου συνέßη και δεν έχεις να προσάψεις τίποτα σε κανέναν; Τσουπ! Ψυχική οδύνη! Επειδή οι γονείς σου ήταν κλασικοί Έλληνες µαλάκες και σου έκαναν όλα τα χατίρια, δε σηµαίνει θα κάνουµε το ίδιο κι εµείς! Είσαι ενήλικας. Φτύσε επιτέλους το µαστάρι της µάνας σου και µάθε να δέχεσαι καµιά προσßολή που και που. Κατά 99% την αξίζεις. (ΥΓ: σε παρακαλώ, µη µου κάνεις µήνυση!)
Σε όσους σηκώνουν το γιακά του Λακόστ. Ο µόνος που το 'κανε πριν γίνει µόδα ήταν ο Κόµης Δράκουλας και όλοι ξέρουµε πως κατέληξε αυτή η ιστορία.
Στους φανατικούς µη-καπνιστές.. Ναι, ßρωµάει, όλοι το ξέρουµε. Αν πιστεύεις όµως ότι θα πεθάνεις από «παθητική» έκθεση σε καπνό, κοίτα λίγο καλύτερα τον κόσµο που ζεις και ßγάλε το σκασµό! Πλέον υπάρχουν και µαλάκες που κάνουν ότι ßήχουν δίπλα σε καπνιστές στην πλατεία Οµονοίας! ΟΚ! Μισό λεπτό να το σßήσω µέσα σ' αυτήν την κουράδα άστεγου εδώ δίπλα. Αρκετά χάλασε το τσιγάρο µου την ευαίσθητη φυσική ισορροπία του κέντρου της Αθήνας.
Σ' αυτούς που σου περιγράφουν κάθε τηλεφωνική συνοµιλία που έχουν, κάνοντας το ακουστικό µε το χέρι τους. Η κλασική µαλακία µε τον αντίχειρα και το µικρό δαχτυλάκι. Και µάλιστα όταν λένε ότι το 'κλεισαν, κατεßάζουν και το χέρι τους! Ξέρουµε πως λειτουργεί το τηλέφωνο µίµε!
Στις γκόµενες που φοράνε κολλητό παντελόνι µε κιλότα από µέσα, αντί για στριγκ. Βρε καλή µου. Βρε χρυσή µου. Μια χαρά κώλο έχεις. ΓΙΑΤΙ µας αναγκάζεις να ßλέπουµε ένα πράµα που ξέχει δεξιά και αριστερά απ' τα δυο λάστιχα του περιοδόßρακου;
Σε όσους δεν πετάνε τίποτα. Ποτέ. Όταν συγυρίζεις το γραφείο σου και δεν πετάς σαßούρα, κι απλά της αλλάζεις θέση, είσαι ψυχωτικός! Υπάρχουν πράγµατα που αντικειµενικά είναι άχρηστα. Ο τσαλακωµένος έλεγχος της 2ας δηµοτικού που στοιχειώνει τα συρτάρια σου εδώ και 28 χρόνια ΔΕ ΘΑ ΣΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΠΟΤΕ! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον!
Στα ζευγάρια που στέλνουν ευχετήριες κάρτες µε φωτογραφίες των παιδιών τους. Φωτογραφίες που ποτέ δε ζήτησα και ποτέ δεν κρατάω. Και από πίσω γράφουν και πληροφορίες: «Η Νεκταρία έκλεισε τα 8 φέτος». Στον πούτσο µου λουλούδια και γύρω γύρω µέλισσες! Δε µε νοιάζει πόσο είναι η Νεκταρία! Βυζιά έßγαλε; Όταν µου στείλεις τα ßυζιά της Νεκταρίας, θα 'χω καλά Χριστούγεννα ΚΑΙ καλή χρονιά!
Στους δισεκατοµµυριούχους που γυρνάνε τον κόσµο µε αερόστατα. Τι σκατά; 1850 έχουµε; Πάρε το αεροπλάνο όπως όλος ο κόσµος, µαλάκα αλαζόνα! Κανείς δε νοιάζεται για έναν πλούσιο κατακαργιόλη που ßαριέται τη ζωή του! Ελπίζω στο επόµενο ταξίδι να σου χτυπήσει το αερόστατο κεραυνός! Και να γυρνάει στον αέρα σα σκασµένο µπαλόνι κάνοντας «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!». Να ένα διαφηµιστικό stunt που θα κάτσω να δω!
Στις γκόµενες που ßάζουν σκούρο lip-liner. Μακράν η χειρότερη µαλακία που έχει ßγάλει ο κόσµος της µόδας. Κοπελιά, µπορεί να το θεωρείς σέξι, αλλά κάνει τα χείλη σου να µοιάζουν µε κωλοτρυπίδα!
Στους καλλιτέχνες µε ένα όνοµα. Νίνο, Sting, Bono, Σαµπρίνα. Αν δε ßρεις ένα επώνυµο µέσα στις επόµενες 2 µέρες θα σου ßγάλω τα µάτια! Δε φτάνει που η µουσική τους είναι για το ßόθρο. Χωρίς επώνυµο δε µπορώ να ßρω και που µένουν για να ßάλω τη ßόµßα!
Στους ταχυδακτυλουργούς που εξαφανίζουν πράµατα και δε σου λένε πως το κάνουν. Το ότι δεν ξέρουµε το τέχνασµα που χρησιµοποιείς, δε σηµαίνει πως αυτόµατα υποθέτουµε ότι ήταν µάγια! Αν ήταν µάγια, δε θα χρησιµοποιούσες τη µαύρη κουρτίνα πριν το εξαφανίσεις. Απλά λύσε µας την απορία και πήγαινε ßρες κανονική δουλειά. Α! Και σταµάτα να ντύνεσαι σα γκέι ταυροµάχος!
Σ' αυτούς που για nickname στο MSN, στο Counter Strike κλπ ßάζουν ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΠΡΟΤΑΣΗ! Φίλε! Το nickname έχει ένα σκοπό µόνο: να σε ξεχωρίζω απ' τους υπόλοιπους. Δε θέλω να ξέρω: ούτε πόσο αγαπάς τη γκόµενά σου, ούτε το emo στιχάκι που άλλαξε τη ζωή σου αυτή την εßδοµάδα, ούτε την ηλίθια ατάκα που σκέφτηκες χθες το ßράδυ όταν ßάραγες µαλακία!
Σε όσους ξέρουν τα κάλαντα µετά το «και ποιητής των όλων». Δε µπορώ να το προσδιορίσω ακριßώς, αλλά υπάρχει κάτι το πολύ αρρωστηµένο στις οικογένειες που µαθαίνουν στα παιδιά τους ολόκληρο το τραγούδι.
4/19/08
Blargh I am deaaaaaad
What a weekend.
Μόλις τελειωσαμε εργασια για άλλη μία φορά (ω ναι μετά από τόσο καιρό, πάλι συνταρακτικά και συναρπαστικά νέα έχω, τι ωραια τι ωραία χαίρομαι), έβαλα ένα από τα lives των Rammstein να παίζει στην playlist, και για μια ακόμη φορά, πολεμάω να ξε-αποβλακωθώ.
Οποία ανθρώπινη κατάπτωσις, όλη σου η ζωή και η επιβίωση μη σας πω να εξαρτάται από αυτά τα βρομομηχανήματα. Θα μου πειτε, μα το ήξερες, δεν το ήξερες;
Το ήξερα μάλλον.
Ορίστε τα αποτελέσματα. Ένα καθόλα ανούσιο blog, έτσι για να μην κοιτάω τα entries στο πλάι και απογοητεύομαι με την απίστευτη κινητικότητά μου, και για άλλη μία φορά (πραγματικά έχω χάσει πλέον το μέτρημα) να αναρωτιέμαι "μήπως έκανα λάθος τελικά;"
Εάν δεν έκανα, γιατί δεν είναι τα πράγματα όπως ήθελα και φανταζόμουνα να είναι;
Και εάν έκανα (που φαντάζει πιο πιθανό), γιατί δεν κάνω κάτι γι αυτό και απλά περιμένω μπας και έρθει κάτι καλύτερο;
Ένας φίλος μου με είπε πως δεν την παλεύω και καλά θα κάνω να ξεκινήσω να παίρνω βιταμίνες, να πίνω πράσινο τσάι και να δοκιμάσω να πάρω και βασιλικό πολτό, μπας και στανιάρω λιγουλάκι. Το σκέφτομαι σοβαρά.
Ένας άλλος φίλος μου με είπε να πάω να δω ψυχολόγο γιατί είμαι για δέσιμο και δεν την παλεύω ούτε εγώ ούτε και οι υπόλοιποι. Μπαχαχαχα αυτό το σκέφτομαι πολύ σοβαρά.
Λέω να βγω έξω, μπας και συνέλθω λίγο.
Αφού πρώτα περιμένω να ξεθολώσουν οι φακοί μου για να μπορώ να δω στα δυο μέτρα απόσταση μπροστά μου.
Τσίου.
Μόλις τελειωσαμε εργασια για άλλη μία φορά (ω ναι μετά από τόσο καιρό, πάλι συνταρακτικά και συναρπαστικά νέα έχω, τι ωραια τι ωραία χαίρομαι), έβαλα ένα από τα lives των Rammstein να παίζει στην playlist, και για μια ακόμη φορά, πολεμάω να ξε-αποβλακωθώ.
Οποία ανθρώπινη κατάπτωσις, όλη σου η ζωή και η επιβίωση μη σας πω να εξαρτάται από αυτά τα βρομομηχανήματα. Θα μου πειτε, μα το ήξερες, δεν το ήξερες;
Το ήξερα μάλλον.
Ορίστε τα αποτελέσματα. Ένα καθόλα ανούσιο blog, έτσι για να μην κοιτάω τα entries στο πλάι και απογοητεύομαι με την απίστευτη κινητικότητά μου, και για άλλη μία φορά (πραγματικά έχω χάσει πλέον το μέτρημα) να αναρωτιέμαι "μήπως έκανα λάθος τελικά;"
Εάν δεν έκανα, γιατί δεν είναι τα πράγματα όπως ήθελα και φανταζόμουνα να είναι;
Και εάν έκανα (που φαντάζει πιο πιθανό), γιατί δεν κάνω κάτι γι αυτό και απλά περιμένω μπας και έρθει κάτι καλύτερο;
Ένας φίλος μου με είπε πως δεν την παλεύω και καλά θα κάνω να ξεκινήσω να παίρνω βιταμίνες, να πίνω πράσινο τσάι και να δοκιμάσω να πάρω και βασιλικό πολτό, μπας και στανιάρω λιγουλάκι. Το σκέφτομαι σοβαρά.
Ένας άλλος φίλος μου με είπε να πάω να δω ψυχολόγο γιατί είμαι για δέσιμο και δεν την παλεύω ούτε εγώ ούτε και οι υπόλοιποι. Μπαχαχαχα αυτό το σκέφτομαι πολύ σοβαρά.
Λέω να βγω έξω, μπας και συνέλθω λίγο.
Αφού πρώτα περιμένω να ξεθολώσουν οι φακοί μου για να μπορώ να δω στα δυο μέτρα απόσταση μπροστά μου.
Τσίου.
4/6/08
Newzzzz
THE NEW BAND LINEUP: Trent Reznor, Alessandro Cortini, Josh Freese, Robin Finck, Rich Fownes
Robin is BACK. \m/
Robin is BACK. \m/
4/4/08
Δεν είναι τρελός ο Donnie
Σήμερα ξύπνησα με έναν υπέροχο πονοκέφαλο και τη νύστα να μου βαραίνει τα βλέφαρα τόσο πολύ που σε κάποιες στιγμές έπαιρνα όρκο πως ανάμεσα στους κώδικες, τα γραφικά και τα άλλα, έβλεπα και όνειρα. Και έβλεπα κάτι περίεργα όνειρα, πολύ επιθετικά, δεν τα πολυθυμάμαι, αλλά θυμάμαι ότι είχαν πολλή ένταση και καυγάδες και μαλώματα και κάπου εκεί τσουπ θυμάμαι έναν μεγάλο κούνελο, σαν εκείνο στο Donnie Darko. Τώρα δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να είναι καλό αυτό (θυμάστε τι είχε γίνει στην ταινία από τότε που ο Donnie ξεκίνησε να βλέπει τέτοια).
Αλλά ξέρω ότι δεν είναι τρελός ο Donnie. Γιατί εάν ήταν θα ήμουνα κι εγώ (εδώ δε θέλω κανένα κακεντρεχές σχόλιο), γιατί τελευταία πολύ φοβάμαι ότι ταυτίζομαι αηδιαστικά πολύ μαζί του σε ορισμένα καίριας σημασίας σημεία. Κι εμείς οι Donnηδες, ε, είμαστε λίγο ιδιάζουσες περιπτώσεις (όχι πολύ, μη με πείτε και ψωνάρα). Βλέπουμε λίγο πράγματα που μπορεί να μην υπάρχουν, πετάμε λίγο στα σύννεφα, αισθανόμαστε πολλά, ε, και εάν γυρίσει η τύχη μας και αποκαλυφθεί η σκοτεινή πλευρά του χαρακτήρα μας, οι μεγάλοι αηδιαστικοί και τρομακτικοί κούνελοι είναι το λιγότερο, πιστέψτε με.
***************************************************
***************************************************
Είχα καιρό να γράψω κάτι και μου λειψε.
Αλλά ξέρω ότι δεν είναι τρελός ο Donnie. Γιατί εάν ήταν θα ήμουνα κι εγώ (εδώ δε θέλω κανένα κακεντρεχές σχόλιο), γιατί τελευταία πολύ φοβάμαι ότι ταυτίζομαι αηδιαστικά πολύ μαζί του σε ορισμένα καίριας σημασίας σημεία. Κι εμείς οι Donnηδες, ε, είμαστε λίγο ιδιάζουσες περιπτώσεις (όχι πολύ, μη με πείτε και ψωνάρα). Βλέπουμε λίγο πράγματα που μπορεί να μην υπάρχουν, πετάμε λίγο στα σύννεφα, αισθανόμαστε πολλά, ε, και εάν γυρίσει η τύχη μας και αποκαλυφθεί η σκοτεινή πλευρά του χαρακτήρα μας, οι μεγάλοι αηδιαστικοί και τρομακτικοί κούνελοι είναι το λιγότερο, πιστέψτε με.
***************************************************
***************************************************
Είχα καιρό να γράψω κάτι και μου λειψε.
3/28/08
3/20/08
Μας κλέψανε
Τι σου είναι η ζωή και η αποτέτοια κοινωνία όμως ε; Δε φτάνει που επί δύο συναπτές μέρες είχα βγάλει τα πανέμορφα αμυγδαλωτά μου μάτια στο PC - φταίνε τα ζουζουνάκια που μπήκαν μέσα του (επ!) και κάνανε τρελό πάρτι - αλλά καλύτερα να σας τα πω ΟΛΑ από την αρχή.
Προχθές που ήμουν στη δουλειά ο Υπολογιστής άρχισε να κάνει κάτι περίεργα. Αναβόσβηνε σαν πυροτέχνημα, έβγαινε και έμπαινε στον explorer όποτε του κάπνιζε, και σερνόταν σαν ερπετό. Και με το που το περνάω ένα χεράκι με τον πολυαγαπημένο μου ΝΟD και έπειτα με Spybot (όχι Τάσο ΔΕΝ κάνω promotion), ανακαλύπτω μετά λύπης και θυμού ότι στο ΠιΣί μου τα ζουζούνια και τα διάφορα ζούζλα που κυκλοφορούν υποχθονίως κάνανε πάρτι. Κι επειδή είχα καιρό να κάνω format και μου είχε λείψει τρομερά και φοβερά, τον έβαλα κάτω, πήρα ανά χείρας το ψεκαστήρι και πάνε τα ζουζούνια. Τώρα είναι καθαρός σαν μωράκι.
Έλα μου που όμως εμένα ΔΕΝ με αρέσουν τα γραφικά των XP (διότι σύμφωνα και με το ΤΕST που κάναμε στη σχολή βγήκα D, δηλαδή είμαι ημισφαιρίου δεξιού και είμαι δηλαδή πολύ καλλιτεχνικός χαρακτήρας είμαι), αλλά δεν με αρέσουν OYTE τα Vista, διότι κύριε, εμένα με αρέσουν τα παιχνίδια και άμα το ΠιΣί μου δεν μπορεί να τα παίξει, είναι μεγάλη ζαβολιά.
Γι αυτό και έβαλα λοιπόν το customized skin (αυτό είναι promotion Τάσο), των Vista για τα XP και το έφερα στα μέτρα μου. Τώρα μάλιστα! Είναι πολύ ωραίο. Με αρέσει. Να το κάνετε κι εσείς.
Άλλο ήταν το θέμα μου όμως. Μετά από μία ανυπόφορη μέρα μπροστά στην οθόνη (ή αλλιώς blue screen of death που λέει κι ένας φίλος μου), πήγα μάθημα, καθώς με την ίωση, ε, το είχα παραγ.... (ουπς) καταλάβατε. Και με μαλώσανε γιατί στο blog της σχολής έγραψα στην ψύχρα ότι η Altec τον παίρνει, αλλά τι να κάνω, εγώ φταίω που αυτή τον παίρνει;
Μέχρι εδώ όλα καλά. Τα τράβαλα ξεκίνησαν αφότου τελειώσαμε. Και ξεκινάμε.
Περπατάγαμε τσούκου τσούκου αμέριμνες στο δρόμο με τη Χρύσα και σαν καλά κορίτσια για σπίτι (καλά όχι και τοσο), μιλάγαμε για το τι στο ΔΙΑΟΛΟ θα κάνουμε με το μέλλον μας που προσωπικά το βλέπω μέσα από μικροσκόπιο που έχει καιρό να το καθαρίσουν (αλλά αυτό είναι μια άλλη τεραστίων διαστάσεων συζήτηση, δεν είναι της στιγμής).
Κι εκεί που περπατάγαμε αμέριμνες στο πεζοδρόμιο και από τη μέσα μεριά παρακαλώ, ΒΡΡΡΡΡΡΡΡ περνάνε δύο τσογλανάκια με ένα πενηνταράκι κόκκινο (όποιοι έχετε ένα τετοιο και είστε όντως τσογλανάκια, no offence), και ΧΡΑΑΑΠ αρπάζουνε την τσάντα της Χρύσας.
Έγινε το σώσε. Εγώ βασικά νόμιζα ότι την χουφτώσανε την κοπέλα και δεν εκανα τίποτα, ούτε είπα, παρά ένα "έλα έλα ηρέμησε", όταν ξαφνικά με κοιτάει σαν να είμαι ο Χριστόδουλος (Θεός σχωρέστον άνθρωπο) και με λέει "ρε μαλάκα μου κλέψανε την τσάντα!". Φυσικά μέχρι να ξυπνήσουμε εντελούτατα, τα πουλάκια μου είχαν ήδη σπινιάρει και είχαν εξαφανιστεί.
Από εκεί και πέρα, περάσαμε το γνωστό μαρτύριο της καταγγελίας. Και ΕΤΥΧΕ απλά να πάμε σε ώρα που τα άαααλλα πουλάκια, οι αστρονομικοί αλλάζανε βάρδια και γελάγανε και μιλάγανε και τρώγανε και καπνίζανε και βρίζανε και βλέπανε μία ταινία με τον Ζαν Κλωντ Βαν Νταμ στο ΣΤΑΡ (βοήθεια) πολύ γαμάτη όμως και δε γινόταν να τους διακόψουμε και περιμέναμε στο διάδρομο. Και άσε που κατουριόμουνα πολύ όμως και τι να κανα, περίμενα και κρατιόμουνα.
Τέλοσπάντων σε κάποια φάση θυμήθηκαν ότι υπήρχαμε και μας φωνάξανε. Κι εκεί μας πήρανε κατάθεση, ένα τσουτσέκι σε ένα γραφείο που έβλεπε Wesley Snipes σε μια άααααλλη τηλεόραση και μετά μας ρώταγε πως μας λένε που γεννηθήκαμε και που δουλεύουμε, λες κι εμείς κάναμε την κλοπή. Και μετά εγώ πήγα να πάρω τηλέφωνα σπίτι να μην ανησυχούνε και μετά με φωνάξανε και μένα μέσα και με ρωτήσανε αν θέλω να δώ 500000 άτομα για να τους αναγνωρίσω και εαν το εκανα θα τελείωνα σήμερα το πρωι, αλλά δε το έκανα και δεν τελείωσα τόσο αργά.
Και βρομάγανε και τα σκουπίδια.
Μαλακισμένα. Όπου κι αν είστε θα σας βρω. Και μάυρα θα σας τα κάνω τα πισινά.
Προχθές που ήμουν στη δουλειά ο Υπολογιστής άρχισε να κάνει κάτι περίεργα. Αναβόσβηνε σαν πυροτέχνημα, έβγαινε και έμπαινε στον explorer όποτε του κάπνιζε, και σερνόταν σαν ερπετό. Και με το που το περνάω ένα χεράκι με τον πολυαγαπημένο μου ΝΟD και έπειτα με Spybot (όχι Τάσο ΔΕΝ κάνω promotion), ανακαλύπτω μετά λύπης και θυμού ότι στο ΠιΣί μου τα ζουζούνια και τα διάφορα ζούζλα που κυκλοφορούν υποχθονίως κάνανε πάρτι. Κι επειδή είχα καιρό να κάνω format και μου είχε λείψει τρομερά και φοβερά, τον έβαλα κάτω, πήρα ανά χείρας το ψεκαστήρι και πάνε τα ζουζούνια. Τώρα είναι καθαρός σαν μωράκι.
Έλα μου που όμως εμένα ΔΕΝ με αρέσουν τα γραφικά των XP (διότι σύμφωνα και με το ΤΕST που κάναμε στη σχολή βγήκα D, δηλαδή είμαι ημισφαιρίου δεξιού και είμαι δηλαδή πολύ καλλιτεχνικός χαρακτήρας είμαι), αλλά δεν με αρέσουν OYTE τα Vista, διότι κύριε, εμένα με αρέσουν τα παιχνίδια και άμα το ΠιΣί μου δεν μπορεί να τα παίξει, είναι μεγάλη ζαβολιά.
Γι αυτό και έβαλα λοιπόν το customized skin (αυτό είναι promotion Τάσο), των Vista για τα XP και το έφερα στα μέτρα μου. Τώρα μάλιστα! Είναι πολύ ωραίο. Με αρέσει. Να το κάνετε κι εσείς.
Άλλο ήταν το θέμα μου όμως. Μετά από μία ανυπόφορη μέρα μπροστά στην οθόνη (ή αλλιώς blue screen of death που λέει κι ένας φίλος μου), πήγα μάθημα, καθώς με την ίωση, ε, το είχα παραγ.... (ουπς) καταλάβατε. Και με μαλώσανε γιατί στο blog της σχολής έγραψα στην ψύχρα ότι η Altec τον παίρνει, αλλά τι να κάνω, εγώ φταίω που αυτή τον παίρνει;
Μέχρι εδώ όλα καλά. Τα τράβαλα ξεκίνησαν αφότου τελειώσαμε. Και ξεκινάμε.
Περπατάγαμε τσούκου τσούκου αμέριμνες στο δρόμο με τη Χρύσα και σαν καλά κορίτσια για σπίτι (καλά όχι και τοσο), μιλάγαμε για το τι στο ΔΙΑΟΛΟ θα κάνουμε με το μέλλον μας που προσωπικά το βλέπω μέσα από μικροσκόπιο που έχει καιρό να το καθαρίσουν (αλλά αυτό είναι μια άλλη τεραστίων διαστάσεων συζήτηση, δεν είναι της στιγμής).
Κι εκεί που περπατάγαμε αμέριμνες στο πεζοδρόμιο και από τη μέσα μεριά παρακαλώ, ΒΡΡΡΡΡΡΡΡ περνάνε δύο τσογλανάκια με ένα πενηνταράκι κόκκινο (όποιοι έχετε ένα τετοιο και είστε όντως τσογλανάκια, no offence), και ΧΡΑΑΑΠ αρπάζουνε την τσάντα της Χρύσας.
Έγινε το σώσε. Εγώ βασικά νόμιζα ότι την χουφτώσανε την κοπέλα και δεν εκανα τίποτα, ούτε είπα, παρά ένα "έλα έλα ηρέμησε", όταν ξαφνικά με κοιτάει σαν να είμαι ο Χριστόδουλος (Θεός σχωρέστον άνθρωπο) και με λέει "ρε μαλάκα μου κλέψανε την τσάντα!". Φυσικά μέχρι να ξυπνήσουμε εντελούτατα, τα πουλάκια μου είχαν ήδη σπινιάρει και είχαν εξαφανιστεί.
Από εκεί και πέρα, περάσαμε το γνωστό μαρτύριο της καταγγελίας. Και ΕΤΥΧΕ απλά να πάμε σε ώρα που τα άαααλλα πουλάκια, οι αστρονομικοί αλλάζανε βάρδια και γελάγανε και μιλάγανε και τρώγανε και καπνίζανε και βρίζανε και βλέπανε μία ταινία με τον Ζαν Κλωντ Βαν Νταμ στο ΣΤΑΡ (βοήθεια) πολύ γαμάτη όμως και δε γινόταν να τους διακόψουμε και περιμέναμε στο διάδρομο. Και άσε που κατουριόμουνα πολύ όμως και τι να κανα, περίμενα και κρατιόμουνα.Τέλοσπάντων σε κάποια φάση θυμήθηκαν ότι υπήρχαμε και μας φωνάξανε. Κι εκεί μας πήρανε κατάθεση, ένα τσουτσέκι σε ένα γραφείο που έβλεπε Wesley Snipes σε μια άααααλλη τηλεόραση και μετά μας ρώταγε πως μας λένε που γεννηθήκαμε και που δουλεύουμε, λες κι εμείς κάναμε την κλοπή. Και μετά εγώ πήγα να πάρω τηλέφωνα σπίτι να μην ανησυχούνε και μετά με φωνάξανε και μένα μέσα και με ρωτήσανε αν θέλω να δώ 500000 άτομα για να τους αναγνωρίσω και εαν το εκανα θα τελείωνα σήμερα το πρωι, αλλά δε το έκανα και δεν τελείωσα τόσο αργά.
Και βρομάγανε και τα σκουπίδια.
Μαλακισμένα. Όπου κι αν είστε θα σας βρω. Και μάυρα θα σας τα κάνω τα πισινά.
3/17/08
Vigil
Χμ όχι η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για κάποιον κραυγαλέο και δήθεν τίτλο. Είναι απλά το κομμάτι που μόλις μπήκε, τη στιγμή αυτή που, μετά από αρκετό καιρό, βρήκα μία κάποια όρεξη και κουράγιο να γράψω κάποια μάλλον ανούσια λόγια, αφού τελευταία δεν έχω γενικά όρεξη.
Αυτή η εβδομάδα μάλλον δεν ξεκίνησε και πάρα πολύ καλά. Δηλαδή, εντάξει εκτός από το θέμα Υγεία, παράπονο δεν έχω, έγιναν απίθανα και συνταρακτικά γεγονότα όπως ας πούμε...χμ...(?) ερμ...ελα εδώ το είχα, μα το ξέρω το θυμόμουνα πριν, δε γίνεται να το ξέχασα! Ε για να το ξέχασα, μάλλον δεν ηταν και τόσο σημαντικό πια εν τέλει.
Έτσι λοιπόν. Άρρωστη. Όχι του θανατά, αλλά θυμάμαι αυτό το rotten feeling σήμερα το πρωί στη δουλειά και με πιάνει σύγκρυο. Να μου το θυμηθείτε, τα σκουπίδια φταίνε. Θα κόλλησα τίποτα περίεργο και προβλέπω σε καμιά βδομάδα να μου κάνετε κηδεία το άβαταρ, όπως σε έναν καμένο στο WoW. Σήμερα όταν ερχόμουνα, αλήθεια σας λέω, είδα έναν ποντικό μεγάλο σαν το κεφάλι του ψιλικατζή της γειτονιάς να τρέχει καταμεσής στο δρόμο. Ακόμα και οι ψιψινες της γειτονιας δεν τολμήσαν να πειράξουν αυτό το θηρίο.
Υπομονή λοιπόν. Ίωση είναι, θα περάσει. Επιστρέφω στο πάρα πολύ (yawn) ενδιαφέρον paper που έχω να διαβάσω (α ναι δε σας το είπα, ξεκίνησε το εξάμηνο, οπότε τον π***ο, πάλι να χάνομαι με βλέπω) γιατί ειναι περίπου 9 και έτσι όπως το πάω, πάλι στράφι θα πάει η εποικοδομητική βραδιά μου. Και θέλω να τελειώσω και τα Prison Break.
Αυτή η εβδομάδα μάλλον δεν ξεκίνησε και πάρα πολύ καλά. Δηλαδή, εντάξει εκτός από το θέμα Υγεία, παράπονο δεν έχω, έγιναν απίθανα και συνταρακτικά γεγονότα όπως ας πούμε...χμ...(?) ερμ...ελα εδώ το είχα, μα το ξέρω το θυμόμουνα πριν, δε γίνεται να το ξέχασα! Ε για να το ξέχασα, μάλλον δεν ηταν και τόσο σημαντικό πια εν τέλει.
Έτσι λοιπόν. Άρρωστη. Όχι του θανατά, αλλά θυμάμαι αυτό το rotten feeling σήμερα το πρωί στη δουλειά και με πιάνει σύγκρυο. Να μου το θυμηθείτε, τα σκουπίδια φταίνε. Θα κόλλησα τίποτα περίεργο και προβλέπω σε καμιά βδομάδα να μου κάνετε κηδεία το άβαταρ, όπως σε έναν καμένο στο WoW. Σήμερα όταν ερχόμουνα, αλήθεια σας λέω, είδα έναν ποντικό μεγάλο σαν το κεφάλι του ψιλικατζή της γειτονιάς να τρέχει καταμεσής στο δρόμο. Ακόμα και οι ψιψινες της γειτονιας δεν τολμήσαν να πειράξουν αυτό το θηρίο.
Υπομονή λοιπόν. Ίωση είναι, θα περάσει. Επιστρέφω στο πάρα πολύ (yawn) ενδιαφέρον paper που έχω να διαβάσω (α ναι δε σας το είπα, ξεκίνησε το εξάμηνο, οπότε τον π***ο, πάλι να χάνομαι με βλέπω) γιατί ειναι περίπου 9 και έτσι όπως το πάω, πάλι στράφι θα πάει η εποικοδομητική βραδιά μου. Και θέλω να τελειώσω και τα Prison Break.
3/5/08
Μόνο
Το μόνο που με φτάνει αυτές τις μέρες να κάνω, είναι να κάθομαι νωχελικά στην καρέκλα ή στον καναπέ μου, με τα golden virginia παραδίπλα, να έχω σβηστά όλα σχεδόν τα φώτα και να συγκεντρώνω όλο μου το είναι σε αυτό που ακούω.
Είναι αριστούργημα.
Είναι αριστούργημα.
3/3/08
Nine Inch Nails - Ghosts
Από το blog του Trent Reznor, κάπου στις 5 η ώρα το πρωί (ώρα Ελλάδος):
"02 March 2008: ghosts I - IV
posted by Trent Reznor at 5:47 PM pst, from hong kong."
"02 March 2008: ghosts I - IV
The new Nine Inch Nails record is available RIGHT NOW.
Update: The response to this album has been overwhelming, causing our
website to slow to a crawl. We THOUGHT we were ready, but...
We've been adding more servers to accommodate the unexpected demand and we expect to be running smoothly in the next few hours. In the meantime, if you've had any problems with downloads from the Ghosts site, don't worry - you'll be able to use your download link again when the site is more stable. Thanks everyone for making this such an immediate success.
website to slow to a crawl. We THOUGHT we were ready, but...
We've been adding more servers to accommodate the unexpected demand and we expect to be running smoothly in the next few hours. In the meantime, if you've had any problems with downloads from the Ghosts site, don't worry - you'll be able to use your download link again when the site is more stable. Thanks everyone for making this such an immediate success.
Δυστυχώς, επειδή δεν κατάφερα να το παραγγείλω ακόμα, το πρώτο άκουσμα είναι γεγονός από τον online flash player που μπορεί να βρει κανείς μέσα στο ghosts.nin.com.
Οι πρώτες μου αντιδράσεις όταν είδα το νέο blog posts ήταν μάλλον διχασμένες. Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι ΝΙΝ fans περιμέναμε μία νέα κυκλοφορία, αλλά όχι τόσο σύντομα και φυσικά όχι τοσο υποχθόνια. Και λέγοντας υποχθόνια, εννοώ, με τόση μυστικότητα, κάτω από τέτοιες συνθήκες. Το νέο album ήταν ίσως το μόνο το οποίο συνάντησε το μικρότερο πρόμο από πλευράς ΝΙΝ (κάτι που έρχεται σε αντιπαραβολή με το πρόσφατο Year Zero, το οποίο κυκλοφόρησε τον περασμένο Απρίλη).
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Το Ghosts Ι-ΙV είναι ένα καθαρά Instrumental album, έντονα διαφορετικό από ότι όλα τα υπόλοιπα albums που έχει κυκλοφορήσει ο Reznor μέχρι τώρα. Θα μπορούσα να πώ, ότι στο λίγο που το άκουσα, έχει συμπεριλάβει μέσα όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία όλων των προηγούμενων albums του, σε διάστημα 20 περίπου ετών. Υπόκωφοι ενδόμυχοι θόρυβοι, κρυφές μελωδίες, απότομα ξεσπάσματα, μία μάλλον ασυνάρτητη αρμονία, και ανάμεσα σε όλα αυτά η παράνοια των ΝΙΝ σε όλο της το μεγαλείο.
Μπερδεμένοι ήχοι από πιάνο και παραδοσιακά ινδικά όργανα (σιτάρ, tanpura), όλα αυτά πλεγμένα με προσοχή, κάπου χάνονται και σε χαώνουν, αλλά στην πορεία νοιώθεις ότι όλο αυτό κάπου σε βγάζει. Ίσως ήταν και ιδέα μου, αλλά αισθάνθηκα ότι ακόμα και χωρίς λόγια, ο δίσκος κρύβει μέσα του ένα μήνυμα, ένα υποβόσκον concept. Δίνει την αίσθηση ότι τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, ότι κάτι κρύβεται από πίσω.
Τεχνικά, το Ghosts χωρίζεται σε 4 δίσκους (I, II, III, IV), ως εξής:
Total: 1:50:09 - μέσος ορος κάθε κομματιού: 3:03
Ghosts I: 27:00 - μέσος ορος κάθε κομματιού: 3:00
Ghosts II: 25:32 - μέσος ορος κάθε κομματιού: 2:50
Ghosts III: 23:51 - μέσος ορος κάθε κομματιού: 2:39
Ghosts IV: 33:46 - μέσος ορος κάθε κομματιού: 3:45
Πρόκειται δηλαδή για 4 ολοκληρωμένα albums, τα οποία οι fans μπορούν να κατεβάσουν free ή με 5$ χρέωση (κάτι που έγινε πρόσφατα και στο Niggy Tardust, το νέο album του Saul Williams, του οποίου την παραγωγή επιμελήθηκε ο ίδιος ο Reznor), όλα αυτά μέσα από την ίδια την Official Page των ΝΙΝ.
Η όλη παραγωγή φαίνεται αρκετά υποσχόμενη και αν μη τι άλλο ασυνήθιστη. Σειρά έχει τώρα να δούμε όλοι τι θα γίνει στη συνέχεια και τι σημαίνουν όλα αυτά.
BTW στο Echoingthesound.org έχουνε λυσσάξει με τις εξελίξεις. Πάω στοίχημα ότι θα κάτσουνε να ψάξουν ένα ένα τα κομμάτια, μη σας πω θα τα περάσουνε ακόμα και από φασματογράφο μπας και βρουν τι μπορεί να κρύβεται από πίσω.
Όσο για μένα, συνεχίζω το πρώτο άκουσμα και επανέρχομαι σύντομα με περισσότερες πληροφορίες.
Οι πρώτες μου αντιδράσεις όταν είδα το νέο blog posts ήταν μάλλον διχασμένες. Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι ΝΙΝ fans περιμέναμε μία νέα κυκλοφορία, αλλά όχι τόσο σύντομα και φυσικά όχι τοσο υποχθόνια. Και λέγοντας υποχθόνια, εννοώ, με τόση μυστικότητα, κάτω από τέτοιες συνθήκες. Το νέο album ήταν ίσως το μόνο το οποίο συνάντησε το μικρότερο πρόμο από πλευράς ΝΙΝ (κάτι που έρχεται σε αντιπαραβολή με το πρόσφατο Year Zero, το οποίο κυκλοφόρησε τον περασμένο Απρίλη).
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Το Ghosts Ι-ΙV είναι ένα καθαρά Instrumental album, έντονα διαφορετικό από ότι όλα τα υπόλοιπα albums που έχει κυκλοφορήσει ο Reznor μέχρι τώρα. Θα μπορούσα να πώ, ότι στο λίγο που το άκουσα, έχει συμπεριλάβει μέσα όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία όλων των προηγούμενων albums του, σε διάστημα 20 περίπου ετών. Υπόκωφοι ενδόμυχοι θόρυβοι, κρυφές μελωδίες, απότομα ξεσπάσματα, μία μάλλον ασυνάρτητη αρμονία, και ανάμεσα σε όλα αυτά η παράνοια των ΝΙΝ σε όλο της το μεγαλείο.
Μπερδεμένοι ήχοι από πιάνο και παραδοσιακά ινδικά όργανα (σιτάρ, tanpura), όλα αυτά πλεγμένα με προσοχή, κάπου χάνονται και σε χαώνουν, αλλά στην πορεία νοιώθεις ότι όλο αυτό κάπου σε βγάζει. Ίσως ήταν και ιδέα μου, αλλά αισθάνθηκα ότι ακόμα και χωρίς λόγια, ο δίσκος κρύβει μέσα του ένα μήνυμα, ένα υποβόσκον concept. Δίνει την αίσθηση ότι τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, ότι κάτι κρύβεται από πίσω.
Τεχνικά, το Ghosts χωρίζεται σε 4 δίσκους (I, II, III, IV), ως εξής:
Total: 1:50:09 - μέσος ορος κάθε κομματιού: 3:03
Ghosts I: 27:00 - μέσος ορος κάθε κομματιού: 3:00
Ghosts II: 25:32 - μέσος ορος κάθε κομματιού: 2:50
Ghosts III: 23:51 - μέσος ορος κάθε κομματιού: 2:39
Ghosts IV: 33:46 - μέσος ορος κάθε κομματιού: 3:45
Πρόκειται δηλαδή για 4 ολοκληρωμένα albums, τα οποία οι fans μπορούν να κατεβάσουν free ή με 5$ χρέωση (κάτι που έγινε πρόσφατα και στο Niggy Tardust, το νέο album του Saul Williams, του οποίου την παραγωγή επιμελήθηκε ο ίδιος ο Reznor), όλα αυτά μέσα από την ίδια την Official Page των ΝΙΝ.
Η όλη παραγωγή φαίνεται αρκετά υποσχόμενη και αν μη τι άλλο ασυνήθιστη. Σειρά έχει τώρα να δούμε όλοι τι θα γίνει στη συνέχεια και τι σημαίνουν όλα αυτά.
BTW στο Echoingthesound.org έχουνε λυσσάξει με τις εξελίξεις. Πάω στοίχημα ότι θα κάτσουνε να ψάξουν ένα ένα τα κομμάτια, μη σας πω θα τα περάσουνε ακόμα και από φασματογράφο μπας και βρουν τι μπορεί να κρύβεται από πίσω.
Όσο για μένα, συνεχίζω το πρώτο άκουσμα και επανέρχομαι σύντομα με περισσότερες πληροφορίες.
3/1/08
2 μέρες μετά
Αυτό μόνο και τίποτε άλλο, γιατί ακόμα πολεμάω να συνέλθω από την Πέμπτη βράδυ που βγήκαμε, ήπιαμε, γυρίσαμε σπίτι το πρωί και μετά είχα να σηκωθώ και να πάω και δουλειά.
Α, επίσης καλό μήνα. Και χρόνια πολλά στη Χρύσα που έχει και γεννέθλια σήμερα.
2/25/08
Εξάμηνο είναι, θα περάσει...
Πάνε οι θρυλικές μέρες στη βιβλιοθήκη, περάσανε γι αυτό το εξάμηνο κι εγώ νοιώθω μέσα μου ένα ατέρμονο κενό...Κρίμα γιατί είχα περάσει πάρα πολύ ωραία, αυτή η εξεταστική όλα τα είχε, σεχ, βία, γυμνό, ξύλο, ποζεριές, ανταγωνισμούς, ατέρμονες εσωτερικές αναζητήσεις (του τύπου που πάω, τι κανω σε αυτή τη ζωή, άντε πάμε για κανέναν καφέ;) και άλλα τέτοια όμορφα, αχ πολύ θα μου λείψουν, αλλά δεν πειράζει θα κάνω υπομονή, γιατί το επόμενο εξάμηνο θα έχω πολύ περισσότερα να διαβάσω, οπότε θα ξαναπάω βιβλιοθήκη με το laptop κι ας με λένε ψώνιο, γιατί μόνο εγώ είμαι, είναι πάρα πολλοί που το φέρνουν εκεί, ειδικά στην είσοδο που έχει δύο τραπέζια γεμάτα χακεράδες που μοιάζουν λες και παίζουν όλη μέρα WoW.
Σήμερα λοιπόν πήγα στο ολοκαίνουριο μάθημα του εξαμήνου. Αυτό μας το κάνει καθηγήτρια αλλά επειδή δεν είναι της κατεύθυνσής μας, μας μίλαγε λες και είμασταν τσομπάνηδες που κατεβήκαμε από τα βουνά και δεν είχαμε ιδέα από υπολογιστές, σαν να είμασταν τίποτα ζώα νόμιζε και μου την ψιλοέσπασε γιατί εντάξει μπορεί να μην ξέρω πια και τόσα πολλά, αλλά μια ιδέα την έχω κι εγώ σαν παιδί κι αυτή χωρίς να ξέρει πώς μιλάει έτσι; Κατάλαβα ότι είπε σήμερα αφού. Αλλά δεν πειράζει, στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό που λέει και η γιαγιά μου (τώρα δεν ξέρω αν ταιριάζει η παροιμία στην περίπτωση, αλλά αυτή μου ρθε, αυτή λέω, πειράζει;)
Μετά ήταν πολύ ωραία γιατί είχαμε μόνο ένα δύωρο και πήγαμε για καφέ και είχα πάρει και την καινούρια μου υπερτέλεια φωτογραφική μηχανή και έβγαζα φώτο όλον τον κόσμο και αυτός άλλο που δεν ήθελε, έπαιρναν πόζες όλοι, καλές ψωνάρες είναι και του λόγου τους. Όχι για να μη λένε ότι μόνο εγώ ψωνίζομαι, έχω και ντοκουμέντα σαν το Μάκη.
Αυτά για σήμερα, είπα να αφήσω για λίγο τα βαθυστόχαστα posts, γιατί δεν είναι και τόσο του στυλ μου, και να επιστρέψω στο παλιό καλό χαζοχαρούμενο ύφος μου.
Σήμερα λοιπόν πήγα στο ολοκαίνουριο μάθημα του εξαμήνου. Αυτό μας το κάνει καθηγήτρια αλλά επειδή δεν είναι της κατεύθυνσής μας, μας μίλαγε λες και είμασταν τσομπάνηδες που κατεβήκαμε από τα βουνά και δεν είχαμε ιδέα από υπολογιστές, σαν να είμασταν τίποτα ζώα νόμιζε και μου την ψιλοέσπασε γιατί εντάξει μπορεί να μην ξέρω πια και τόσα πολλά, αλλά μια ιδέα την έχω κι εγώ σαν παιδί κι αυτή χωρίς να ξέρει πώς μιλάει έτσι; Κατάλαβα ότι είπε σήμερα αφού. Αλλά δεν πειράζει, στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό που λέει και η γιαγιά μου (τώρα δεν ξέρω αν ταιριάζει η παροιμία στην περίπτωση, αλλά αυτή μου ρθε, αυτή λέω, πειράζει;)
Μετά ήταν πολύ ωραία γιατί είχαμε μόνο ένα δύωρο και πήγαμε για καφέ και είχα πάρει και την καινούρια μου υπερτέλεια φωτογραφική μηχανή και έβγαζα φώτο όλον τον κόσμο και αυτός άλλο που δεν ήθελε, έπαιρναν πόζες όλοι, καλές ψωνάρες είναι και του λόγου τους. Όχι για να μη λένε ότι μόνο εγώ ψωνίζομαι, έχω και ντοκουμέντα σαν το Μάκη.
Αυτά για σήμερα, είπα να αφήσω για λίγο τα βαθυστόχαστα posts, γιατί δεν είναι και τόσο του στυλ μου, και να επιστρέψω στο παλιό καλό χαζοχαρούμενο ύφος μου.
2/21/08
Η γενιά που πνίγηκε στο lifestyle
"Η γενιά που πνίγηκε στο lifestyle (...αγνώστου συγγραφέα...)
Είσαι γύρω στα 30 (πάνω / κάτω μία πενταετία). Έχεις σπουδάσει, απέκτησες μεταπτυχιακό, μιλάς μία με δύο ξένες γλώσσες. Όταν ήσουν 10 ετών, ήθελες να γίνεις πιλότος/αστυνομικός/δάσκαλος. Στα 15 σου, ιατρός/δικηγόρος/αρχιτέκτονας και στα 20, brand manager/project manager/IT specialist. Σήμερα και κοιτώντας το γραφείο όπου δουλεύεις, συνειδητοποιείς ότι καλύτερα να είχες μείνει στο αρχικό plan. Πηγαίνεις γυμναστήριο (όποτε μπορέσεις, μία φορά το εξάμηνο), κάνεις συχνά δίαιτες και διαβάζεις το ζώδιό σου χωρίς να ντρέπεσαι γι αυτό.
Έχεις διάφορα ενδιαφέροντα, σου αρέσει το έντεχνο, νιώθεις καλλιεργημένος, διαβάζεις λιγότερο απ όσο θα ήθελες, βλέπεις Fame Story και πηγαίνεις σινεμά.
Στη ντουλάπα σου έχεις ακόμη μερικά ξεχασμένα τεύχη του Κλικ και στη βιβλιοθήκη σου υπάρχουν βιβλία του Μαρκές και του Ουμπέρτο Έκο.
Έχεις πληθώρα cds, τα οποία σπανίως ακούς.Αγοράζεις τουλάχιστον δύο εφημερίδες κάθε Κυριακή (με κριτήριο το dvd) και αρχίζεις την ανάγνωσή τους από τα ένθετα: πρώτα τα διαφημιστικά, μετά τα τηλεοπτικά, τα lifestyle και τέλος -αν προλάβεις- ρίχνεις και μια
ματιά στην εφημερίδα.
Ξυπνάς κάθε πρωί με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και πίνεις έναν καφέ.
Ντύνεσαι. Βγάζεις από την πρίζα τον φορτιστή και βάζεις στην τσάντα σου Το κινητό. Παίρνεις το αυτοκίνητο, το μετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και πηγαίνεις στη δουλειά (την οποία δυσκολεύθηκες να βρεις, αλλά τέτοια που είναι, εύχεσαι να μην την είχες βρει), πίνεις έναν καφέ, τσεκάρεις το e-mail σου, ανοίγεις το in.gr, διαβάζεις το Μετρόραμα και την AthensVoice, παίρνεις κάνα τηλέφωνο, κουτσομπολεύεις με τους συναδέλφους, χασμουριέσαι κι αρχίζεις να μελετάς νούμερα και να γράφεις αναφορές.
Κατά τη διάρκεια της μέρας, πετάγεσαι να πληρώσεις το κινητό, τη ΔΕΗ, την Tellas, τη δόση
για το αυτοκίνητο. Παίρνεις και μία τυρόπιτα. Όταν τη φας, αισθάνεσαι ενοχές για τις θερμίδες που απέκτησες, για τις κακές διατροφικές σου συνήθειες, για τα ευρώ που ξοδεύεις αλόγιστα σε σαχλαμάρες, για τα παιδάκια στο Τζιμπουτί που δεν έχουν να φάνε.
Σχολάς (γύρω στις 4, στις 5 ή ίσως και στις 7:30). Παίρνεις το αυτοκίνητο, το μετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και γυρίζεις πίσω πτώμα. Δεν έχεις καμία όρεξη να βγεις, αλλά για να μην σε πουν αντικοινωνικό κανονίζεις να βρεθείς με την παρέα σου στην άλλη άκρη της πόλης, σε ένα μπαράκι πολύ κατώτερο από το κουτούκι που βρίσκεται στη γωνία, ακριβώς δίπλα στο σπίτι σου. Όταν φθάσεις στο μπαράκι κι αφού ταλαιπωρηθείς να βρεις θέση να παρκάρεις, στριμώχνεσαι σε ένα τραπεζάκι ασφυκτικά τοποθετημένο ανάμεσα σε άλλα και νιώθεις και χαρούμενος που βρήκες να κάτσεις. Εκνευρίζεσαι με την κάπνα, τη μουσική, το γέλιο της κυρίας στο διπλανό τραπέζι, την αγένεια της σερβιτόρας και βεβαίως τον αδικαιολόγητα υπέρογκο λογαριασμό, που σου δημιουργεί και πάλι τους γνωστούς συνειρμούς για τα πεταμένα ευρώ και τα παιδάκια στο Τζιμπουτί.
Είχες όνειρα. Ω ναι! Ήθελες να παντρευτείς, να κάνεις πολλά παιδάκια και να αγοράσεις ένα μεγάλο σπίτι με θέα τη θάλασσα. Τωρα καλόμαθες και ανατριχιάζεις στη σκέψη και μόνο. Κοιτάς και την τελευταία μισθοδοσία σου και συμβιβάζεσαι, στην καλύτερη με πολιτικό γάμο, ένα παιδί και θέα στον ακάλυπτο. Κορνιζάρεις και κρεμάς στον τοίχο, τα πτυχία που είχαν υποσχεθεί να σε κάνουν brand manager/project manager/IT specialist. Συμβιβάζεσαι με την κακογουστιά, την αγένεια, την αναξιοκρατία, τη μαζικότητα.
Συμβιβάζεσαι με το έτερον ήμισυ, παρά το γεγονός ότι κατά βάθος είσαι εγωιστής και θα ήθελες να είσαι πάντα από πάνω. Ας όψεται η χαμηλή αυτοεκτίμηση που σου κληροδότησε το Κλικ, το Νίτρο, το 01, ο Ζαμπούνης, η Πετρουλάκη, η οικογένεια Φόρεστερ και όλος αυτός ο δήθεν υπέρλαμπρος κόσμος της χαλαρότητας, της ευδαιμονίας και της ευζωίας. Ξέρεις ότι δεν είσαι πανέξυπνος, πανέμορφος, επιτυχημένος, politically correct. Συμβιβάζεσαι και με αυτό. Εντέλει, φθάνεις να συμβιβάζεσαι με τον συμβιβασμό.
Συνειδητοποίησες ότι η γενιά σου έχαψε την παραμύθα που της σερβίρανε οι λογής-λογής Κωστόπουλοι. Την παραμύθα του χύμα, του εύκολου, του ωχαδελφισμού, της νέο-μαγκιάς. Κι ύστερα, ώσπου να το συνειδητοποιήσεις. μεγάλωσες! «Μα δεν μπορεί ΕΓΩ ο επίδοξος brand manager/project manager/IT specialist να είμαι ακόμη εδώ, στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στην Πλατεία Βικτωρίας» σκέφτεσαι. «Πότε θα πάω εκδρομές σε εξωτικούς προορισμούς;
Πότε θα μείνω σε εκείνο το ξενοδοχείο που μοιάζει με καράβι, στο Ντουμπάι;
Πότε θα αγοράσω τηλεόραση plasma για να την εγκαταστήσω στο playroom μου;
Πότε θα μετακομίσω σε μεζονέτα στην εξοχή; Πότε θα βρω το χρόνο να διαβάσω όλα τα βιβλία που θέλω, να ταξινομήσω όλα τα άρθρα που έχω κρατήσει, να ακούσω όλα τα cds που έχω αντιγράψει και να δω όλα τα dvds που έχω συγκεντρώσει από τις εφημερίδες; Ποιος θα μου πει πότε να επαναστατήσω επιτέλους;»
Υπήρξαν γενιές που ανδρώθηκαν μέσα από ένδοξες επαναστάσεις. Όλοι, έφαγαν τελικά τα μούτρα τους, αλλά τους έμεινε τουλάχιστον η ανάμνηση ότι αγωνίσθηκαν για κάτι. Λυπάμαι πολύ. Εσείς αγαπητέ μου είστε ο πιο αδύναμος κρίκος. Η ιστορία σας κλήρωσε κι εσάς μία κάποια επανάσταση. Την επανάσταση του lifestyle και της τεχνολογίας. Είστε ένας φρενήρης, ανικανοποίητος καταναλωτής. Καλή σας νύχτα."
Είσαι γύρω στα 30 (πάνω / κάτω μία πενταετία). Έχεις σπουδάσει, απέκτησες μεταπτυχιακό, μιλάς μία με δύο ξένες γλώσσες. Όταν ήσουν 10 ετών, ήθελες να γίνεις πιλότος/αστυνομικός/δάσκαλος. Στα 15 σου, ιατρός/δικηγόρος/αρχιτέκτονας και στα 20, brand manager/project manager/IT specialist. Σήμερα και κοιτώντας το γραφείο όπου δουλεύεις, συνειδητοποιείς ότι καλύτερα να είχες μείνει στο αρχικό plan. Πηγαίνεις γυμναστήριο (όποτε μπορέσεις, μία φορά το εξάμηνο), κάνεις συχνά δίαιτες και διαβάζεις το ζώδιό σου χωρίς να ντρέπεσαι γι αυτό.
Έχεις διάφορα ενδιαφέροντα, σου αρέσει το έντεχνο, νιώθεις καλλιεργημένος, διαβάζεις λιγότερο απ όσο θα ήθελες, βλέπεις Fame Story και πηγαίνεις σινεμά.
Στη ντουλάπα σου έχεις ακόμη μερικά ξεχασμένα τεύχη του Κλικ και στη βιβλιοθήκη σου υπάρχουν βιβλία του Μαρκές και του Ουμπέρτο Έκο.
Έχεις πληθώρα cds, τα οποία σπανίως ακούς.Αγοράζεις τουλάχιστον δύο εφημερίδες κάθε Κυριακή (με κριτήριο το dvd) και αρχίζεις την ανάγνωσή τους από τα ένθετα: πρώτα τα διαφημιστικά, μετά τα τηλεοπτικά, τα lifestyle και τέλος -αν προλάβεις- ρίχνεις και μια
ματιά στην εφημερίδα.
Ξυπνάς κάθε πρωί με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και πίνεις έναν καφέ.
Ντύνεσαι. Βγάζεις από την πρίζα τον φορτιστή και βάζεις στην τσάντα σου Το κινητό. Παίρνεις το αυτοκίνητο, το μετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και πηγαίνεις στη δουλειά (την οποία δυσκολεύθηκες να βρεις, αλλά τέτοια που είναι, εύχεσαι να μην την είχες βρει), πίνεις έναν καφέ, τσεκάρεις το e-mail σου, ανοίγεις το in.gr, διαβάζεις το Μετρόραμα και την AthensVoice, παίρνεις κάνα τηλέφωνο, κουτσομπολεύεις με τους συναδέλφους, χασμουριέσαι κι αρχίζεις να μελετάς νούμερα και να γράφεις αναφορές.
Κατά τη διάρκεια της μέρας, πετάγεσαι να πληρώσεις το κινητό, τη ΔΕΗ, την Tellas, τη δόση
για το αυτοκίνητο. Παίρνεις και μία τυρόπιτα. Όταν τη φας, αισθάνεσαι ενοχές για τις θερμίδες που απέκτησες, για τις κακές διατροφικές σου συνήθειες, για τα ευρώ που ξοδεύεις αλόγιστα σε σαχλαμάρες, για τα παιδάκια στο Τζιμπουτί που δεν έχουν να φάνε.
Σχολάς (γύρω στις 4, στις 5 ή ίσως και στις 7:30). Παίρνεις το αυτοκίνητο, το μετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και γυρίζεις πίσω πτώμα. Δεν έχεις καμία όρεξη να βγεις, αλλά για να μην σε πουν αντικοινωνικό κανονίζεις να βρεθείς με την παρέα σου στην άλλη άκρη της πόλης, σε ένα μπαράκι πολύ κατώτερο από το κουτούκι που βρίσκεται στη γωνία, ακριβώς δίπλα στο σπίτι σου. Όταν φθάσεις στο μπαράκι κι αφού ταλαιπωρηθείς να βρεις θέση να παρκάρεις, στριμώχνεσαι σε ένα τραπεζάκι ασφυκτικά τοποθετημένο ανάμεσα σε άλλα και νιώθεις και χαρούμενος που βρήκες να κάτσεις. Εκνευρίζεσαι με την κάπνα, τη μουσική, το γέλιο της κυρίας στο διπλανό τραπέζι, την αγένεια της σερβιτόρας και βεβαίως τον αδικαιολόγητα υπέρογκο λογαριασμό, που σου δημιουργεί και πάλι τους γνωστούς συνειρμούς για τα πεταμένα ευρώ και τα παιδάκια στο Τζιμπουτί.
Είχες όνειρα. Ω ναι! Ήθελες να παντρευτείς, να κάνεις πολλά παιδάκια και να αγοράσεις ένα μεγάλο σπίτι με θέα τη θάλασσα. Τωρα καλόμαθες και ανατριχιάζεις στη σκέψη και μόνο. Κοιτάς και την τελευταία μισθοδοσία σου και συμβιβάζεσαι, στην καλύτερη με πολιτικό γάμο, ένα παιδί και θέα στον ακάλυπτο. Κορνιζάρεις και κρεμάς στον τοίχο, τα πτυχία που είχαν υποσχεθεί να σε κάνουν brand manager/project manager/IT specialist. Συμβιβάζεσαι με την κακογουστιά, την αγένεια, την αναξιοκρατία, τη μαζικότητα.
Συμβιβάζεσαι με το έτερον ήμισυ, παρά το γεγονός ότι κατά βάθος είσαι εγωιστής και θα ήθελες να είσαι πάντα από πάνω. Ας όψεται η χαμηλή αυτοεκτίμηση που σου κληροδότησε το Κλικ, το Νίτρο, το 01, ο Ζαμπούνης, η Πετρουλάκη, η οικογένεια Φόρεστερ και όλος αυτός ο δήθεν υπέρλαμπρος κόσμος της χαλαρότητας, της ευδαιμονίας και της ευζωίας. Ξέρεις ότι δεν είσαι πανέξυπνος, πανέμορφος, επιτυχημένος, politically correct. Συμβιβάζεσαι και με αυτό. Εντέλει, φθάνεις να συμβιβάζεσαι με τον συμβιβασμό.
Συνειδητοποίησες ότι η γενιά σου έχαψε την παραμύθα που της σερβίρανε οι λογής-λογής Κωστόπουλοι. Την παραμύθα του χύμα, του εύκολου, του ωχαδελφισμού, της νέο-μαγκιάς. Κι ύστερα, ώσπου να το συνειδητοποιήσεις. μεγάλωσες! «Μα δεν μπορεί ΕΓΩ ο επίδοξος brand manager/project manager/IT specialist να είμαι ακόμη εδώ, στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στην Πλατεία Βικτωρίας» σκέφτεσαι. «Πότε θα πάω εκδρομές σε εξωτικούς προορισμούς;
Πότε θα μείνω σε εκείνο το ξενοδοχείο που μοιάζει με καράβι, στο Ντουμπάι;
Πότε θα αγοράσω τηλεόραση plasma για να την εγκαταστήσω στο playroom μου;
Πότε θα μετακομίσω σε μεζονέτα στην εξοχή; Πότε θα βρω το χρόνο να διαβάσω όλα τα βιβλία που θέλω, να ταξινομήσω όλα τα άρθρα που έχω κρατήσει, να ακούσω όλα τα cds που έχω αντιγράψει και να δω όλα τα dvds που έχω συγκεντρώσει από τις εφημερίδες; Ποιος θα μου πει πότε να επαναστατήσω επιτέλους;»
Υπήρξαν γενιές που ανδρώθηκαν μέσα από ένδοξες επαναστάσεις. Όλοι, έφαγαν τελικά τα μούτρα τους, αλλά τους έμεινε τουλάχιστον η ανάμνηση ότι αγωνίσθηκαν για κάτι. Λυπάμαι πολύ. Εσείς αγαπητέ μου είστε ο πιο αδύναμος κρίκος. Η ιστορία σας κλήρωσε κι εσάς μία κάποια επανάσταση. Την επανάσταση του lifestyle και της τεχνολογίας. Είστε ένας φρενήρης, ανικανοποίητος καταναλωτής. Καλή σας νύχτα."
2/16/08
Rosetta Stoned
Alrighty, then ... picture this if you will.
10 to 2 AM, X, Yogi DMT, and a box of Krispy Kremes,
in my "need to know" pose, just outside of Area 51
Contemplating the whole "chosen people" thingy
when a flaming stealth banana split the sky
like one would hope
but never really expect
to see in a place like this.
Cutting right angle donuts
on a dime
and stopping right at my Birkenstocks,
and me yelping...
Holy fucking shit!
Then the X-Files being,
Looking like some kind of blue-green Jackie Chan
with Isabella Rossellini lips,
and breath that reeked of
vanilla Chig Champa
Did a slow-mo Matrix descent
Outta the butt end
of the banana vessel
And hovered
above my bug-eyes,
my gaping jaw,
and my sweaty L. Ron Hubbard upper lip,
and all I could think was:
"I hope Uncle Martin here doesn't notice
that I pissed my fuckin' pants."
So light in his way,
Like an apparition
He had me crying out:
"Fuck me
It's gotta be
the Deadhead Chemistry
The blotter got right on top of me
Got me seein' E-motherfuckin'-T!"
And after calming me down
with some orange slices
and some fetal spooning,
E.T. revealed to me his singular purpose.
He said, "You are the Chosen One,
the One who will deliver the message.
A message of hope for those who choose to hear it
and a warning for those who do not."
Me. The Chosen One?
They chose me!!!
And I didn't even graduate from fuckin' high school.
You'd better...
You'd better...
You'd better...
You'd better listen.
Then he looked right through me
With somniferous almond eyes
Don't even know what that means
Must remember to write it down
This is so real
Like the time Dave floated away
See, my heart is pounding
'Cause this shit never happens to me
I can't breathe right now!
It was so real,
Like I woke up in Wonderland.
All sorta terrifying
I don't wanna be all alone
While I tell this story.
And can anyone tell me why
Y'all sound like Peanuts parents?
Will I ever be coming down?
This is so real
Finally, it's my lucky day
See, my heart is racing
'Cause this shit never happens to me
I can't breathe right now!
You believe me, don't you?
Please believe what I've just said!
See the Dead ain't touring
And this wasn't all in my head.
See, they took me by the hand
And invited me right in.
Then they showed me something
I don't even know where to begin.
Strapped down to my bed
Feet cold and eyes red
I'm out of my head
Am I alive? Am I dead?
Can't remember what they said
God damn, shit the bed.
Hey ...
Overwhelmed as one would be, placed in my position.
Such a heavy burden now to be the One
Born to bear and bring to all the details of our ending,
To write it down for all the world to see.
But I forgot my pen
Shit the bed again ...
Typical.
Strapped down to my bed
Feet cold and eyes red
I'm out of my head
Am I alive? Am I dead?
Sunkist and Sudafed *
Gyroscopes and infrared
Won't help, I'm brain dead
Can't remember what they said
God damn, shit the bed
I can't remember what they said to me
Can't remember what they said to make me out to be the hero
Can't remember what they said
Bob help me!
Can't remember what they said
Don't know, and we won't know
God damn, shit the bed!
10 to 2 AM, X, Yogi DMT, and a box of Krispy Kremes,
in my "need to know" pose, just outside of Area 51
Contemplating the whole "chosen people" thingy
when a flaming stealth banana split the sky
like one would hope
but never really expect
to see in a place like this.
Cutting right angle donuts
on a dime
and stopping right at my Birkenstocks,
and me yelping...
Holy fucking shit!
Then the X-Files being,
Looking like some kind of blue-green Jackie Chan
with Isabella Rossellini lips,
and breath that reeked of
vanilla Chig Champa
Did a slow-mo Matrix descent
Outta the butt end
of the banana vessel
And hovered
above my bug-eyes,
my gaping jaw,
and my sweaty L. Ron Hubbard upper lip,
and all I could think was:
"I hope Uncle Martin here doesn't notice
that I pissed my fuckin' pants."
So light in his way,
Like an apparition
He had me crying out:
"Fuck me
It's gotta be
the Deadhead Chemistry
The blotter got right on top of me
Got me seein' E-motherfuckin'-T!"
And after calming me down
with some orange slices
and some fetal spooning,
E.T. revealed to me his singular purpose.
He said, "You are the Chosen One,
the One who will deliver the message.
A message of hope for those who choose to hear it
and a warning for those who do not."
Me. The Chosen One?
They chose me!!!
And I didn't even graduate from fuckin' high school.
You'd better...
You'd better...
You'd better...
You'd better listen.
Then he looked right through me
With somniferous almond eyes
Don't even know what that means
Must remember to write it down
This is so real
Like the time Dave floated away
See, my heart is pounding
'Cause this shit never happens to me
I can't breathe right now!
It was so real,
Like I woke up in Wonderland.
All sorta terrifying
I don't wanna be all alone
While I tell this story.
And can anyone tell me why
Y'all sound like Peanuts parents?
Will I ever be coming down?
This is so real
Finally, it's my lucky day
See, my heart is racing
'Cause this shit never happens to me
I can't breathe right now!
You believe me, don't you?
Please believe what I've just said!
See the Dead ain't touring
And this wasn't all in my head.
See, they took me by the hand
And invited me right in.
Then they showed me something
I don't even know where to begin.
Strapped down to my bed
Feet cold and eyes red
I'm out of my head
Am I alive? Am I dead?
Can't remember what they said
God damn, shit the bed.
Hey ...
Overwhelmed as one would be, placed in my position.
Such a heavy burden now to be the One
Born to bear and bring to all the details of our ending,
To write it down for all the world to see.
But I forgot my pen
Shit the bed again ...
Typical.
Strapped down to my bed
Feet cold and eyes red
I'm out of my head
Am I alive? Am I dead?
Sunkist and Sudafed *
Gyroscopes and infrared
Won't help, I'm brain dead
Can't remember what they said
God damn, shit the bed
I can't remember what they said to me
Can't remember what they said to make me out to be the hero
Can't remember what they said
Bob help me!
Can't remember what they said
Don't know, and we won't know
God damn, shit the bed!
2/11/08
Τελευταία Μέρα
Αύριο δίνω το τελευταίο μάθημα γι αυτή την εξεταστική.
Συνολικά αυτές τις 5 μέρες έχω φάει κατά μέσο όρο ένα σάντουιτς κάθε μέρα.
Έχω περάσει κατά μέσο όρο 10 ώρες την ημέρα στη βιβλιοθήκη.
Έχω πιεί κατά μέσο όρο 3 καφέδες την ημέρα : 2 γαλλικούς κι έναν νες.
Τα διαλείμματά μου είναι κατά μέσο όρο 2 πρωινά και 2 απογευματινά. Α είναι και ένα το μεσημεριανό για φαί που κρατάει παραπάνω.
Τώρα που τελειώνω νοιώθω ένα κενό.
Συνολικά αυτές τις 5 μέρες έχω φάει κατά μέσο όρο ένα σάντουιτς κάθε μέρα.
Έχω περάσει κατά μέσο όρο 10 ώρες την ημέρα στη βιβλιοθήκη.
Έχω πιεί κατά μέσο όρο 3 καφέδες την ημέρα : 2 γαλλικούς κι έναν νες.
Τα διαλείμματά μου είναι κατά μέσο όρο 2 πρωινά και 2 απογευματινά. Α είναι και ένα το μεσημεριανό για φαί που κρατάει παραπάνω.
Τώρα που τελειώνω νοιώθω ένα κενό.
2/10/08
Σοφά Λόγια
Αν αγαπάς κάτι , άστο ελεύθερο.
Αν επιστρέψει, θα είναι δικό σου για πάντα...
Αν δεν επιστρέψει, δεν ήταν ποτέ δικό σου...
Αλλά...
Αν κάθεται στο σαλόνι σου, χρησιμοποιεί το τηλεκοντρόλ σου, ανακατώνει τα πράγματά σου, τρώει το φαγητό σου, μιλάει στο τηλέφωνό σου, δανείζεται το αυτοκίνητό σου, παίρνει τα λεφτά σου και δε φαίνεται να συνειδητοποιεί πως το έχεις αφήσει ελεύθερο τότε...
...προφανώς είτε το έχεις παντρευτεί είτε το έχεις γεννήσει!
Αν επιστρέψει, θα είναι δικό σου για πάντα...
Αν δεν επιστρέψει, δεν ήταν ποτέ δικό σου...
Αλλά...
Αν κάθεται στο σαλόνι σου, χρησιμοποιεί το τηλεκοντρόλ σου, ανακατώνει τα πράγματά σου, τρώει το φαγητό σου, μιλάει στο τηλέφωνό σου, δανείζεται το αυτοκίνητό σου, παίρνει τα λεφτά σου και δε φαίνεται να συνειδητοποιεί πως το έχεις αφήσει ελεύθερο τότε...
...προφανώς είτε το έχεις παντρευτεί είτε το έχεις γεννήσει!
2/9/08
Ένα στα γρήγορα
Όχι, τέτοιο ιιιιιιι ντροπήηη που πήγε το διεστραμμένο και άρρωστο μυαλό σας;
Blog εννοώ.
Χαίρεται και πάλι από την όμορφη Θεσσαλονίκη και από την επίσης πανέμορφη βιβλιοθήκη.
Σήμερα ήρθα με το Φώτη να διαβάσω, και τώρα που βγήκε έξω να μιλήσει στο κινήτο, γιατί όπως είχα πει κάπου αλλού, ο θείος κάνει περιπολίες και σε βγάζει έξω άμα σε δει να κάνεις φασαρίες, τώρα λοιπόν βρήκα ευκαιρία να γράψω γιατί η αφεντιά του λέει είναι αντι-blog και υπερ-forum, όπως κι εγώ άλλωστε, αλλά τελευταία έχω αρχίσει να αλλάζω τακτική, οπότε ας θεωρήσουμε ότι είμαι σε ένα προπαρασκευαστικό στάδιο και ακόμα το δοκιμάζω και άμα δεν μ' αρέσει θα εγκαταλείψω και γι αυτό τώρα που δεν είναι εδω γράφω ένα blog στα γρήγορα γιατί μετα θα μουρμουράει, θα με λέει προδότρα και δεν είμαι όμως, απλά δοκιμάζω όπως είπα πιο πριν, και αστονα να λέει, ούτως ή άλλως στο χέρι τον έχω γιατί έχει κατεβάσει λογισμικό για να βρίσκει εξωγήινους.
Σήμερα είναι πολύ ήσυχα τα πράγματα, πού τα προχτεσινά με το ξύλο και τα αίματα. Άμα λέω αίματα ο Τόλης χλωμιάζει και δε νοιώθει καλά και προχτές που ήμουνα δουλειά και του είχα πει τι είχε γίνει, μόνο που δε με έδειρε. Αλλά δε με έδειρε τελικά γιατί του είπα ότι ξέρω καράτε.
Αυτά τα ολίγα, επιστρέφω στο διάβασμα.
Άμα ξαναπέσει ξύλο, θα κάνω πιο καλό ρεπορτάζ και θα έχω και φώτο.
Blog εννοώ.
Χαίρεται και πάλι από την όμορφη Θεσσαλονίκη και από την επίσης πανέμορφη βιβλιοθήκη.
Σήμερα ήρθα με το Φώτη να διαβάσω, και τώρα που βγήκε έξω να μιλήσει στο κινήτο, γιατί όπως είχα πει κάπου αλλού, ο θείος κάνει περιπολίες και σε βγάζει έξω άμα σε δει να κάνεις φασαρίες, τώρα λοιπόν βρήκα ευκαιρία να γράψω γιατί η αφεντιά του λέει είναι αντι-blog και υπερ-forum, όπως κι εγώ άλλωστε, αλλά τελευταία έχω αρχίσει να αλλάζω τακτική, οπότε ας θεωρήσουμε ότι είμαι σε ένα προπαρασκευαστικό στάδιο και ακόμα το δοκιμάζω και άμα δεν μ' αρέσει θα εγκαταλείψω και γι αυτό τώρα που δεν είναι εδω γράφω ένα blog στα γρήγορα γιατί μετα θα μουρμουράει, θα με λέει προδότρα και δεν είμαι όμως, απλά δοκιμάζω όπως είπα πιο πριν, και αστονα να λέει, ούτως ή άλλως στο χέρι τον έχω γιατί έχει κατεβάσει λογισμικό για να βρίσκει εξωγήινους.
Σήμερα είναι πολύ ήσυχα τα πράγματα, πού τα προχτεσινά με το ξύλο και τα αίματα. Άμα λέω αίματα ο Τόλης χλωμιάζει και δε νοιώθει καλά και προχτές που ήμουνα δουλειά και του είχα πει τι είχε γίνει, μόνο που δε με έδειρε. Αλλά δε με έδειρε τελικά γιατί του είπα ότι ξέρω καράτε.
Αυτά τα ολίγα, επιστρέφω στο διάβασμα.
Άμα ξαναπέσει ξύλο, θα κάνω πιο καλό ρεπορτάζ και θα έχω και φώτο.
2/8/08
Χθες έπεσε ξύλο
Χθες έγραψα το μάθημα που ήταν να γράψω, και έκανα και σκονάκι αλλά δε χρειάστηκε γιατί ο επιτηρητής ήταν ντιπ ζώον και ανοίξαμε όλοι βιβλία.
Μετά πήγα πάλι βιβλιοθήκη για να κάνω μία εργασία για εκείνον το καθηγητή που σας είπα ότι είναι περίεργος, βλάκας και χαζός και τον αντιπαθώ; Ε, αυτόν. Κι εκεί που καθόμουν ήσυχα ήσυχα και έκανα τη δουλειά μου, ένα σούσουρο, ένα κακό, και είδα κάτι τυπάδες, έναν ψηλό κι έναν κοντό (τον κοντό δεν τον είδα, μου είπανε ότι ήταν κοντός, εγώ δεν τον είδα γιατί ήταν κοντός όπως είπα) να σηκώνονται πάνω κάτι τραπέζια πιο εκεί και μετά έγινε το σώσε.
Ε, σηκώθηκα πάνω στο τραπέζι μου για να έχω καλύτερη θέα και το φχαριστιόμουνα. Ο κοντός που δε φαινόντανε είχε ορμήξει στον ψηλό, αλλά τον ψηλό τον κρατάγανε για να μην ορμήξει στον κοντό γιατί ο ψηλός ήταν και λίγο γομαράκι κι έτσι και όρμαγε στον κοντό τόπι θα τον έκανε. Και βρίζανε και φωνάζανε, αλλά δεν κάνει να πω τι λέγανε, ήταν πολύ άσχημα λόγια και η γιαγιά μου λέει ότι δεν κάνει να βρίζεις, όπως σας είπα και κάπου αλλού δε θυμάμαι που.
Μετά μαζεύτηκε κόσμος γύρω και όλοι φωνάζανε σταματήστε σταματήστε τι κάνετε και ήρθε και ο θείος που κάνει περιπολίες στη βιβλιοθήκη για έκτροπα, και που είναι πιο κοντός από τον κοντό, αλλά είναι 200 κιλά, σαν φορητή ντουλάπα και πήγε να τους χωρίσει, αλλά εκείνη τη στιγμή είδα εγώ μια μαύρη καρέκλα να πετιέται. Και νόμιζα ήμουν στο γήπεδο κι έτοιμη ήμουν να ξεκινήσω τα συνθήματα, αλλά θυμήθηκα ότι δεν ήμουν τελικά. Του ψηλού το κεφάλι είχε ανοίξει σαν καρπούζι και έτρεχαν αίματα πολλά είχε πολύ ενδιαφέρον και κάτι κοπελίτσες που ήταν πιο πέρα είχαν χλωμιάσει και έλεγαν αχ αίματα δεν μπορώ πάμε έξω και μετά ερχόταν κόσμος από όλες τις μεριές της βιβλιοθήκης και γινόταν ο χαμός, βρήκαν ευκαιρία όλοι να κάνουν διάλειμμα και μιλάγανε, γελάγανε, τρώγανε ανέβαιναν σε τραπέζια να βλέπουν καλύτερα (σαν και μένα, αλλά εγώ είχα ήδη κατέβει δεν ξέρω αν το είπα γιατί έπρεπε να τελειώσω την εργασία στον βλαμμένο καθηγητή γιατί με έχει βάλει στο μάτι και δεν έλεγε να του την αργούσα) και κάνανε πολλή φασαρία, πάρα πολλή όμως για καμία ακόμη ώρα τουλάχιστον. Ο ψηλός είχε φύγει, ο κοντός που δεν τον είδε ποτέ κανένας, είχε φύγει, ο θείος - ντουλάπα τριγύρναγε κι έβαζε ματαίως κόσμο να κάτσει στις θέσεις του κι εγώ που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ φώναζα σκάστε σκάστε αλλά κανείς δε με άκουγε.
Και μετά ήρθε ο Στέφανος ένας φίλος μου, που καθόταν λέει στο ίδιο τραπέζι που έγινε ο σαματάς και ήταν κατενθουσιασμένος - τι περιμένεις, νούμερο και αυτός - και λέει να μου πήγε σηκώθηκε ο κοντός (α τελικά τον είδε κάποιος) και είπε μιά κακιά λέξη στον ψηλό κι έσπρωξε το τραπέζι και ο Στέφανος που είχε laptop εκεί κόντεψε να πέσει το laptop του και τους αγριοκοίταξε, αλλά κανείς δεν του δωσε σημασία και καλύτερα του είπα, αλλιώς θα τις έτρωγε κι αυτός, και μετά ο κοντός έβγαλε τη ζώνη του που είχε και καρφιά και άρχισε να τον χτυπάει και η ζώνη έσπασε πάνω στον ψηλό, αλήθεια λέω γιατί ο Στέφανος το είδε να γίνεται και πήγε ο ψηλός να ορμήσει και τον κρατήσανε γιατί τόπι θα τον έκανε τον κοντό που ήταν και μπασμένος, αλλά δεν κράτησε κανείς τον κοντό και πήρε ο κοντός ένα στυλο και του το κάρφωσε σχεδόν στον ώμο και μετά πήρε και την καρέκλα και του την πέταξε κι εκεί ακούστηκε από όλους ένα "ααααααααααααααααα" και τσιρίδες και φωνές και κακό γιατί η καρέκλα τον βρήκε όπως είπα τον ψηλό στο κεφάλι και του το άνοιξε σαν τριαντάφυλλο και έτρεξε ο θείος να πιάσει τον κοντό, αλλά ο κοντός λάκισε και έτρεξε και βγήκε έξω.
Βάλαν κάτι γάζες στο κεφάλι του ψηλού και τον βγάλανε κι αυτόν έξω και μετά έγιναν όπως σας τα είπα όλοι μιλάγανε και πηγαίνανε να δούνε τους φίλους τους στα από κει τραπέζια και δεν ησυχάζανε. Αλλά στο τέλος ο θείος έβγαλε μια αγριοφωνάρα κι όλοι λούφαξαν.
Και με είδε μετά εμένα ο θείος να μιλάω σιγανά πολύ σιγανά στο κινητό και μου είπε να βγω έξω να μιλήσω και του είπα καλά της π******ς γινόταν τόση ώρα, εγώ που μιλάω στο κινητό σε πείραξα; Αλλά μου είπε πάλι να βγω να μιλήσω έξω και του είπα καλά καλά και το έκλεισα και δεν πήγα. Και πολύ με νευρίασε που τα έβαλε μαζί μου. Αλλά έτσι γίνεται όλοι μαζί μου τα βάζουν άμα τους φταίνε άλλα.
Τι ωραία που πέρασα χθες βιβλιοθήκη!
Μετά πήγα πάλι βιβλιοθήκη για να κάνω μία εργασία για εκείνον το καθηγητή που σας είπα ότι είναι περίεργος, βλάκας και χαζός και τον αντιπαθώ; Ε, αυτόν. Κι εκεί που καθόμουν ήσυχα ήσυχα και έκανα τη δουλειά μου, ένα σούσουρο, ένα κακό, και είδα κάτι τυπάδες, έναν ψηλό κι έναν κοντό (τον κοντό δεν τον είδα, μου είπανε ότι ήταν κοντός, εγώ δεν τον είδα γιατί ήταν κοντός όπως είπα) να σηκώνονται πάνω κάτι τραπέζια πιο εκεί και μετά έγινε το σώσε.
Ε, σηκώθηκα πάνω στο τραπέζι μου για να έχω καλύτερη θέα και το φχαριστιόμουνα. Ο κοντός που δε φαινόντανε είχε ορμήξει στον ψηλό, αλλά τον ψηλό τον κρατάγανε για να μην ορμήξει στον κοντό γιατί ο ψηλός ήταν και λίγο γομαράκι κι έτσι και όρμαγε στον κοντό τόπι θα τον έκανε. Και βρίζανε και φωνάζανε, αλλά δεν κάνει να πω τι λέγανε, ήταν πολύ άσχημα λόγια και η γιαγιά μου λέει ότι δεν κάνει να βρίζεις, όπως σας είπα και κάπου αλλού δε θυμάμαι που.Μετά μαζεύτηκε κόσμος γύρω και όλοι φωνάζανε σταματήστε σταματήστε τι κάνετε και ήρθε και ο θείος που κάνει περιπολίες στη βιβλιοθήκη για έκτροπα, και που είναι πιο κοντός από τον κοντό, αλλά είναι 200 κιλά, σαν φορητή ντουλάπα και πήγε να τους χωρίσει, αλλά εκείνη τη στιγμή είδα εγώ μια μαύρη καρέκλα να πετιέται. Και νόμιζα ήμουν στο γήπεδο κι έτοιμη ήμουν να ξεκινήσω τα συνθήματα, αλλά θυμήθηκα ότι δεν ήμουν τελικά. Του ψηλού το κεφάλι είχε ανοίξει σαν καρπούζι και έτρεχαν αίματα πολλά είχε πολύ ενδιαφέρον και κάτι κοπελίτσες που ήταν πιο πέρα είχαν χλωμιάσει και έλεγαν αχ αίματα δεν μπορώ πάμε έξω και μετά ερχόταν κόσμος από όλες τις μεριές της βιβλιοθήκης και γινόταν ο χαμός, βρήκαν ευκαιρία όλοι να κάνουν διάλειμμα και μιλάγανε, γελάγανε, τρώγανε ανέβαιναν σε τραπέζια να βλέπουν καλύτερα (σαν και μένα, αλλά εγώ είχα ήδη κατέβει δεν ξέρω αν το είπα γιατί έπρεπε να τελειώσω την εργασία στον βλαμμένο καθηγητή γιατί με έχει βάλει στο μάτι και δεν έλεγε να του την αργούσα) και κάνανε πολλή φασαρία, πάρα πολλή όμως για καμία ακόμη ώρα τουλάχιστον. Ο ψηλός είχε φύγει, ο κοντός που δεν τον είδε ποτέ κανένας, είχε φύγει, ο θείος - ντουλάπα τριγύρναγε κι έβαζε ματαίως κόσμο να κάτσει στις θέσεις του κι εγώ που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ φώναζα σκάστε σκάστε αλλά κανείς δε με άκουγε.
Και μετά ήρθε ο Στέφανος ένας φίλος μου, που καθόταν λέει στο ίδιο τραπέζι που έγινε ο σαματάς και ήταν κατενθουσιασμένος - τι περιμένεις, νούμερο και αυτός - και λέει να μου πήγε σηκώθηκε ο κοντός (α τελικά τον είδε κάποιος) και είπε μιά κακιά λέξη στον ψηλό κι έσπρωξε το τραπέζι και ο Στέφανος που είχε laptop εκεί κόντεψε να πέσει το laptop του και τους αγριοκοίταξε, αλλά κανείς δεν του δωσε σημασία και καλύτερα του είπα, αλλιώς θα τις έτρωγε κι αυτός, και μετά ο κοντός έβγαλε τη ζώνη του που είχε και καρφιά και άρχισε να τον χτυπάει και η ζώνη έσπασε πάνω στον ψηλό, αλήθεια λέω γιατί ο Στέφανος το είδε να γίνεται και πήγε ο ψηλός να ορμήσει και τον κρατήσανε γιατί τόπι θα τον έκανε τον κοντό που ήταν και μπασμένος, αλλά δεν κράτησε κανείς τον κοντό και πήρε ο κοντός ένα στυλο και του το κάρφωσε σχεδόν στον ώμο και μετά πήρε και την καρέκλα και του την πέταξε κι εκεί ακούστηκε από όλους ένα "ααααααααααααααααα" και τσιρίδες και φωνές και κακό γιατί η καρέκλα τον βρήκε όπως είπα τον ψηλό στο κεφάλι και του το άνοιξε σαν τριαντάφυλλο και έτρεξε ο θείος να πιάσει τον κοντό, αλλά ο κοντός λάκισε και έτρεξε και βγήκε έξω.Βάλαν κάτι γάζες στο κεφάλι του ψηλού και τον βγάλανε κι αυτόν έξω και μετά έγιναν όπως σας τα είπα όλοι μιλάγανε και πηγαίνανε να δούνε τους φίλους τους στα από κει τραπέζια και δεν ησυχάζανε. Αλλά στο τέλος ο θείος έβγαλε μια αγριοφωνάρα κι όλοι λούφαξαν.
Και με είδε μετά εμένα ο θείος να μιλάω σιγανά πολύ σιγανά στο κινητό και μου είπε να βγω έξω να μιλήσω και του είπα καλά της π******ς γινόταν τόση ώρα, εγώ που μιλάω στο κινητό σε πείραξα; Αλλά μου είπε πάλι να βγω να μιλήσω έξω και του είπα καλά καλά και το έκλεισα και δεν πήγα. Και πολύ με νευρίασε που τα έβαλε μαζί μου. Αλλά έτσι γίνεται όλοι μαζί μου τα βάζουν άμα τους φταίνε άλλα.
Τι ωραία που πέρασα χθες βιβλιοθήκη!
2/7/08
9 το πρωί
Επιτέλους τα κατάφερα! Νίκησα τις φοβίες μου για το πρωινό ξύπνημα (το πολύ πρωινό όμως, γιατί το άλλο σιγά τα λάχανα, δε μασάμε), σηκώθηκα στις 7 και 15 παρακαλώ, πράγμα τρομερά σπάνιο για μένα, αφού είπα ότι έχω γενικά ένα θεματάκι με το πρωινό ξύπνημα. Καλά, δεν είναι και φοβία, μην το πάρετε και τοις μετρητοίς, αλλά ένα θεματάκι πάντα το είχα.Χαιρετίσματα από την παντελώς άδεια βιβλιοθήκη, η οποία είναι πολύ ωραία έτσι, και μου αρέσει γιατί γενικά δεν τα πάω και τόσο καλά με τον πολύ κόσμο. Μια φορά που είχα πάει ZARA ενα Σάββατο είχε τόσο κόσμο που ξαφνικά πρασίνησα και αχ δεν ένοιωθα καλά και άρχισα να παραπατάω και να ξεφυσάω και η φίλη μου που ήτανε μαζί μου έλεγε αχ τι έπαθες χλώμιασες (οπότε χλώμιασα, δεν πρασίνησα, λάθος έκφραση, συγνώμη) και πάμε έξω και αργότερα μου είπανε ότι αυτό το λένε κάτι σε αγοραφοβία, αλλά εγώ δε φοβάμαι την αγορά, ο πολύς ο κόσμος με χαλάει.
Αυτά, λέω να ξεκινήσω διάβασμα τώρα γιατί γράφω το απόγευμα αυτό το μάθημα που είναι όλο βλακείες για Αξιολογήσεις και Γνώση κι ένα Μοντέλο, δε θυμάμαι τι όμως και λέω άμα δεν μπορέσω να διαβάσω καλά όπως χθες που με ενοχλούσανε και δεν με αφήνανε να κάνω σκονάκι αλλά να το κρύψω καλά για να μη με βρουνε και μου πάρουνε την κόλλα που στο κάτω κάτω δικιά μου είναι έτσι;
Καλημέρα. :)
2/6/08
Διαβάζω σσσ...
Σηκώθηκα σήμερα πουρνό πουρνό να πάω βιβλιοθήκη που τόσο την είχα πεθυμήσει.
Βγαίνω στο μπαλκόνι.
Νερά. Παντού νερά. Νερά κάτω, νερά πάνω, νερά στα παπούτσια μου που μαράγκιασαν και μούλιασαν, αλλά καλά να πάθω, αφού δεν τα έβαλ
α μέσα, αλλά τώρα που το σκέφτομαι εάν τα έβαζα μέσα θα ήταν πολύ χειρότερο, γιατι το σπίτι δεν έχει προδιαγραφές για πού να πας σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, όπως π.χ. εάν πάθεις ασφυξία. Ευτυχώς τα νερά δεν είχαν μπει στο σπίτι. Κάνω έεεεετσι να δω κάτω από το μπαλκόνι και ο δρόμος είχε γεμίσει - μαντέψτε με τι - με νερά, παντού νερά όμως. Όπως τότε που είχαμε πάει σε μία συναυλία στο Θέατρο Γης και ανοίξαν οι Ουρανοί και κατέβηκε όλο το νερό από το βουνό και μας κυνηγούσε και η Ιωάννα που ήταν μαζί μου έκανε "αααααα, αχ αχ αχ η παντόφλα μου" και μετα την είδαμε την παντόφλα την πήρε το ρέμα και η Ιωάννα έμεινε μονοσάνταλη και περπάτησε κουτσό μέχρι το σπίτι. Και μας πήρε και η κάμερα να τρέχουμε και έκανε ντριιιιιν σε κάποια φάση το τηλέφωνο μου, ένα ντριν πολύ περίεργο όμως, σαν να είχε κρυολογήσει και ήταν η μαμά μου που τραβούσε τα μαλλιά της (αυτό δεν την είδα να το κάνει, γιατί όπως είπα μου μιλούσε στο τηλέφωνο, οπότε δεν μπορούσα να τη δω) και φώναζε που πας με τετοιο καιρο και σε δείχνει η τηλεόραση θα σε πάρει το ρέμα και μετά εγώ για να σταματήσει της είπα σπίτι είμαι ενώ ήμουν στο δρόμο ακόμα.
Για να μην ξαναπάθω κάτι τέτοιο λοιπόν έμεινα σπίτι να διαβάσω γιατί αύριο δίνω, αλλά βαριέμαι τόσο πολύ, τόσο που ούτε τι ώρα γράφω δε θυμάμαι. Και διαβάζω κάτι βλακείες για Αξιολογήσεις και Γνώση και για ένα μοντέλο, αλλά δεν μπορώ το μυαλό μου πετάει και η διπλανή μας πρέπει να έκανε κάτι σε κρέας με πατάτες και μυρίζει όλη η πολυκατοικία και μου έχει σπάσει τη μύτη και δεν μπορώ και από αυτό να συγκεντρωθώ.
Αλλά πρέπει γιατί θα με πούνε τεμπέλα και άεργη και δε θέλω.
Οπότε προς το παρόν φεύγω και επιστρέφω στο διάβασμα που δε θέλω να επιστρέψω, αλλά πρέπει.
Α. Ξέχασα να πω ότι η βροχή σταμάτησε και μπορεί να πάω τελικά βιβλιοθήκη το απόγευμα. Αλλά δεν ξέρω ακόμα.
Αυτά.
Βγαίνω στο μπαλκόνι.
Νερά. Παντού νερά. Νερά κάτω, νερά πάνω, νερά στα παπούτσια μου που μαράγκιασαν και μούλιασαν, αλλά καλά να πάθω, αφού δεν τα έβαλ
α μέσα, αλλά τώρα που το σκέφτομαι εάν τα έβαζα μέσα θα ήταν πολύ χειρότερο, γιατι το σπίτι δεν έχει προδιαγραφές για πού να πας σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, όπως π.χ. εάν πάθεις ασφυξία. Ευτυχώς τα νερά δεν είχαν μπει στο σπίτι. Κάνω έεεεετσι να δω κάτω από το μπαλκόνι και ο δρόμος είχε γεμίσει - μαντέψτε με τι - με νερά, παντού νερά όμως. Όπως τότε που είχαμε πάει σε μία συναυλία στο Θέατρο Γης και ανοίξαν οι Ουρανοί και κατέβηκε όλο το νερό από το βουνό και μας κυνηγούσε και η Ιωάννα που ήταν μαζί μου έκανε "αααααα, αχ αχ αχ η παντόφλα μου" και μετα την είδαμε την παντόφλα την πήρε το ρέμα και η Ιωάννα έμεινε μονοσάνταλη και περπάτησε κουτσό μέχρι το σπίτι. Και μας πήρε και η κάμερα να τρέχουμε και έκανε ντριιιιιν σε κάποια φάση το τηλέφωνο μου, ένα ντριν πολύ περίεργο όμως, σαν να είχε κρυολογήσει και ήταν η μαμά μου που τραβούσε τα μαλλιά της (αυτό δεν την είδα να το κάνει, γιατί όπως είπα μου μιλούσε στο τηλέφωνο, οπότε δεν μπορούσα να τη δω) και φώναζε που πας με τετοιο καιρο και σε δείχνει η τηλεόραση θα σε πάρει το ρέμα και μετά εγώ για να σταματήσει της είπα σπίτι είμαι ενώ ήμουν στο δρόμο ακόμα.Για να μην ξαναπάθω κάτι τέτοιο λοιπόν έμεινα σπίτι να διαβάσω γιατί αύριο δίνω, αλλά βαριέμαι τόσο πολύ, τόσο που ούτε τι ώρα γράφω δε θυμάμαι. Και διαβάζω κάτι βλακείες για Αξιολογήσεις και Γνώση και για ένα μοντέλο, αλλά δεν μπορώ το μυαλό μου πετάει και η διπλανή μας πρέπει να έκανε κάτι σε κρέας με πατάτες και μυρίζει όλη η πολυκατοικία και μου έχει σπάσει τη μύτη και δεν μπορώ και από αυτό να συγκεντρωθώ.
Αλλά πρέπει γιατί θα με πούνε τεμπέλα και άεργη και δε θέλω.
Οπότε προς το παρόν φεύγω και επιστρέφω στο διάβασμα που δε θέλω να επιστρέψω, αλλά πρέπει.
Α. Ξέχασα να πω ότι η βροχή σταμάτησε και μπορεί να πάω τελικά βιβλιοθήκη το απόγευμα. Αλλά δεν ξέρω ακόμα.
Αυτά.
2/5/08
Νέο Ποστ
Η αλήθεια είναι ότι το προηγούμενο ποστ μου δεν ήταν το κανονικό. Δοκιμαστικό ήταν για να δω ποια είναι επιτέλους αυτή η φιλοσοφία των bulk blogs (αυτός είναι δικός μου ορισμός, μην ψάξετε να το βρείτε σε κάποιο λεξικό τεχνικών όρων), των ιστολογίων δηλαδή που βρίσκονται μεταξύ πολλών ιστολογίων και τα βλέπει πολύς κόσμος, σου κάνει σχόλια, του κάνεις, σε βρίζει, τον βρίζεις, σε στηρίζει, τον στηρίζεις κ.ο.κ.
Η αλήθεια είναι επίσης πως χρόνια κρατούσα παραδοσιακό ημερολόγιο, πρώτα στο χαρτί κι έπειτα σε τοπικό site (το google blogger το είχα ακούσει και παλιότερα, αλλά επειδή είχα βολευτεί όπως ήμουν αποφάσισα να μην το δώσω και μεγάλη σημασία), οπότε και όταν έκανα λογαριασμό εδώ κατά τον Αύγουστο, τον άφησα να κείτεται για πολύ πολύ καιρό, πριν τον πιάσω τώρα, μετά από προτροπή φίλων και γνωστών...Ίσως να μην έχουν και άδικο. Θα δείξει.
Λοιπόν, εφόσον μπαίνω με δειλά βήματα στην κοινωνία των πολλών, ας πω κάποια πράγματα για εμένα.
Γεια. Με λένε Πόπη, είμαι - πλέον - εικοσιτεσσάρων ετών, μένω στην πανέμορφη Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης, δουλεύω σε εταιρία πληροφορικής και ταυτόχρονα κάνω μεταπτυχιακό στο Αριστοτέλειο. Τώρα το τελευταίο είναι μία πονεμένη - τελείως όμως πονεμένη - ιστορία, θα αναλυθεί κάποια άλλη φορά, έχει πολύ ζουμί. Μου αρέσουν τα ταξίδια, ακόμα κι αν δεν έχω χρόνο ή χρήμα να τα κάνω, η μουσική είναι ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου - πέρισυ για να δω live τους Nine Inch Nails *love love love* ξεσπιτώθηκα και πήγα μέχρι Σκωτία για ένα live - λατρέυω τα βράδια με φίλους σε μπυραρίες και ροκάδικα, λατρέυω την τέχνη σε κάθε της μορφή, ακόμα και πρώιμη και μη συμβατική, είμαι TV Series Junkie - μία φορά έκατσα και είδα 2 DVD Prison Break χωρίς καμία διακοπή, και το ίδιο έκανα μετά από μία βδομάδα με τους Heroes - και τρελαίνομαι να πειράζω τον Τόλη από τη δουλειά, γιατί είναι πολύ ψάρι και άμα τον πειράζεις κάνει show.
Αυτά τα λίγα λοιπόν. Σας αφήνω και επιστρέφω στη δουλειά.
Η αλήθεια είναι επίσης πως χρόνια κρατούσα παραδοσιακό ημερολόγιο, πρώτα στο χαρτί κι έπειτα σε τοπικό site (το google blogger το είχα ακούσει και παλιότερα, αλλά επειδή είχα βολευτεί όπως ήμουν αποφάσισα να μην το δώσω και μεγάλη σημασία), οπότε και όταν έκανα λογαριασμό εδώ κατά τον Αύγουστο, τον άφησα να κείτεται για πολύ πολύ καιρό, πριν τον πιάσω τώρα, μετά από προτροπή φίλων και γνωστών...Ίσως να μην έχουν και άδικο. Θα δείξει.
Λοιπόν, εφόσον μπαίνω με δειλά βήματα στην κοινωνία των πολλών, ας πω κάποια πράγματα για εμένα.
Γεια. Με λένε Πόπη, είμαι - πλέον - εικοσιτεσσάρων ετών, μένω στην πανέμορφη Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης, δουλεύω σε εταιρία πληροφορικής και ταυτόχρονα κάνω μεταπτυχιακό στο Αριστοτέλειο. Τώρα το τελευταίο είναι μία πονεμένη - τελείως όμως πονεμένη - ιστορία, θα αναλυθεί κάποια άλλη φορά, έχει πολύ ζουμί. Μου αρέσουν τα ταξίδια, ακόμα κι αν δεν έχω χρόνο ή χρήμα να τα κάνω, η μουσική είναι ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου - πέρισυ για να δω live τους Nine Inch Nails *love love love* ξεσπιτώθηκα και πήγα μέχρι Σκωτία για ένα live - λατρέυω τα βράδια με φίλους σε μπυραρίες και ροκάδικα, λατρέυω την τέχνη σε κάθε της μορφή, ακόμα και πρώιμη και μη συμβατική, είμαι TV Series Junkie - μία φορά έκατσα και είδα 2 DVD Prison Break χωρίς καμία διακοπή, και το ίδιο έκανα μετά από μία βδομάδα με τους Heroes - και τρελαίνομαι να πειράζω τον Τόλη από τη δουλειά, γιατί είναι πολύ ψάρι και άμα τον πειράζεις κάνει show.
Αυτά τα λίγα λοιπόν. Σας αφήνω και επιστρέφω στη δουλειά.
Μία μέρα στη δουλειά χωρίς δουλειά
Τελικά, το χειρότερο πράγμα από το να έχεις πάρα πολλή δουλειά, είναι να μην έχεις δουλειά ούτε για δείγμα να κάνεις. Κι εγώ, που όπως όλος ο κόσμος το ξέρει είμαι πολύ εργατικό παιδί και δουλευταρού κι εργατικιά και όχι τεμπελχανού και τεμπέλα όπως ο διπλανός μας που όλο κοιμάται και άσε που κοιμάται, το χειρότερο είναι που ροχαλίζει σαν τρένο και το δωμάτιό του είναι δίπλα στο δικό μου και μία φορά νόμιζα πως είχε μπάσει το σκύλο της γειτόνισσας στο σπίτι του κι αυτός γρύλιζε, να, τόσο δυνατά ροχάλιζε, εγώ λοιπόν που δεν είμαι τέτοια και το κυριότερο, δε ροχαλίζω - όχι σαν τρένο τουλάχιστον - δεν μπορώ κι αισθάνομαι ότι είμαι ένα ρεμάλι κι ένας απόκληρος της κοινωνίας, ένα άχρηστο και χαμένο και καμένο κορμί που δεν έχει τίποτα να κάνει και τίποτα να προσφέρει και θυμάμαι τώρα που η μάνα μου κάτι τέτοιους τους λέει "άεργους και αλήτες" ή κάτι τέτοιο κι εγώ αισθάνομαι ακόμα πιο άσχημα και ιδρώνω και βρομάω, όπως λέει μία διαφήμιση, γιατί εγώ δεν είναι ότι δε θέλω, απλά σήμερα έτυχε και δεν έχω τίποτε να κάνω και κάθομαι και κωλοβαράω, ενώ όλοι οι υπόλοιποι τρέχουνε σαν τους τρελούς.
Ε και τρέχουνε, αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω και πολύ γιατί είμαι μικρή ακόμα και νέα πολύ νέα στη δουλειά και δεν ξέρω πια και τόσα πολλά και άμα κάνω ότι βοηθάω πιο πολύ σαλάτα θα τα κάνω παρά θα βοηθήσω και μετά θα με κοροιδεύουνε και θα με βρίζουνε και δεν κάνει να κοροιδεύεις και να βρίζεις γιατί ο Θεός δε θα σε αγαπάει, έτσι μου έλεγε η γιαγιά μου παλιά, άσχετα με το εάν αυτή έβριζε σαν νταλικιέρης και έθαβε όλον τον κόσμο, μάλλον αυτό που έλεγε δε θα ίσχυε γι αυτήν. Αυτά είναι, άμα έχεις τα μέσα την έχεις πουλέψει ακόμα και για τον άλλον κόσμο.
Γι αυτό και κάθομαι και εκφράζω τις καλλιτεχνικές και γραφιστικές μου ανησυχίες, αλλά ακόμα και αυτό βαριέμαι να το κάνω, γιατί άμα είσαι δουλειά και κάνεις κάτι άσχετο με τη δουλειά και χαζεύεις και τεμπελιάζεις, πάλι σε λένε τεμπελχανού και τεμπέλα, και πρέπει να κάνεις κάτι χρήσιμο και όχι να χαζεύεις και να κάνεις άλλα πράγματα, όπως να αλλάζεις φόντο στο προφίλ ή να γράφεις blog.
Ψέμματα βασικά, είμαατε πολύ free στη δουλειά και κάνουμε ότι θέλουμε, όχι σαν τον καθηγητή μας εκείνον που όταν του είπαμε να μας αφήσει να φύγουμε μας κοίταξε περίεργα και μας έβρισε από μέσα του και μας κράτησε παραπάνω. Εκείνος μία φορά που με είδε να χαζολογάω στο μάθημα και να μπαίνω στο Meebo και στο Rockarolla μου είπε επ τι κάνεις εκεί και κλείστο και θα σε βγάλω έξω και τον κοίταξα σαν να ήτανε βλαμμένος και με είδε που τον κοίταγα έτσι και εκείνος αρπάχτηκε και στο μάθημα όλο εμένα ρώταγε, αλλά εγώ τα ήξερα και του τα έλεγα όλα σωστά και παραπάνω από σωστά μη σας πω, και αχ πως μ' άρεσε γιατί είναι χαζός και βλάκας και τον αντιπαθώ.
Αυτά από το μέτωπο της δουλειάς, ελπίζω να ξεκινήσω να κάνω κάτι σύντομα γιατί βαριέμαι ελεεινά και τρισάθλια και όπως είπα και στην αρχή δε θέλω να με λένε τεμπελχανού και τεμπέλα, γιατί όπως είπα και στην αρχή, δεν είμαι.
Να μην ξεχάσω να πω ότι έχω γεννέθλια σήμερα και όποιος δε μου ευχηθεί είναι αυτός τεμπελχανάς και τεμπέλης και άεργος και αλήτης. Αυτά.
Ε και τρέχουνε, αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω και πολύ γιατί είμαι μικρή ακόμα και νέα πολύ νέα στη δουλειά και δεν ξέρω πια και τόσα πολλά και άμα κάνω ότι βοηθάω πιο πολύ σαλάτα θα τα κάνω παρά θα βοηθήσω και μετά θα με κοροιδεύουνε και θα με βρίζουνε και δεν κάνει να κοροιδεύεις και να βρίζεις γιατί ο Θεός δε θα σε αγαπάει, έτσι μου έλεγε η γιαγιά μου παλιά, άσχετα με το εάν αυτή έβριζε σαν νταλικιέρης και έθαβε όλον τον κόσμο, μάλλον αυτό που έλεγε δε θα ίσχυε γι αυτήν. Αυτά είναι, άμα έχεις τα μέσα την έχεις πουλέψει ακόμα και για τον άλλον κόσμο.
Γι αυτό και κάθομαι και εκφράζω τις καλλιτεχνικές και γραφιστικές μου ανησυχίες, αλλά ακόμα και αυτό βαριέμαι να το κάνω, γιατί άμα είσαι δουλειά και κάνεις κάτι άσχετο με τη δουλειά και χαζεύεις και τεμπελιάζεις, πάλι σε λένε τεμπελχανού και τεμπέλα, και πρέπει να κάνεις κάτι χρήσιμο και όχι να χαζεύεις και να κάνεις άλλα πράγματα, όπως να αλλάζεις φόντο στο προφίλ ή να γράφεις blog.
Ψέμματα βασικά, είμαατε πολύ free στη δουλειά και κάνουμε ότι θέλουμε, όχι σαν τον καθηγητή μας εκείνον που όταν του είπαμε να μας αφήσει να φύγουμε μας κοίταξε περίεργα και μας έβρισε από μέσα του και μας κράτησε παραπάνω. Εκείνος μία φορά που με είδε να χαζολογάω στο μάθημα και να μπαίνω στο Meebo και στο Rockarolla μου είπε επ τι κάνεις εκεί και κλείστο και θα σε βγάλω έξω και τον κοίταξα σαν να ήτανε βλαμμένος και με είδε που τον κοίταγα έτσι και εκείνος αρπάχτηκε και στο μάθημα όλο εμένα ρώταγε, αλλά εγώ τα ήξερα και του τα έλεγα όλα σωστά και παραπάνω από σωστά μη σας πω, και αχ πως μ' άρεσε γιατί είναι χαζός και βλάκας και τον αντιπαθώ.
Αυτά από το μέτωπο της δουλειάς, ελπίζω να ξεκινήσω να κάνω κάτι σύντομα γιατί βαριέμαι ελεεινά και τρισάθλια και όπως είπα και στην αρχή δε θέλω να με λένε τεμπελχανού και τεμπέλα, γιατί όπως είπα και στην αρχή, δεν είμαι.
Να μην ξεχάσω να πω ότι έχω γεννέθλια σήμερα και όποιος δε μου ευχηθεί είναι αυτός τεμπελχανάς και τεμπέλης και άεργος και αλήτης. Αυτά.
Subscribe to:
Comments (Atom)